De voorbije week was weer
een zware werkweek. We moesten namelijk een efforteke doen om onze komende twee
weken vakantie te kunnen veroorloven. Natuurlijk heb ik tijdens deze werkweek
weer allerlei dingen gezien en gedaan.
Zo heb ik, zoals jullie
ondertussen waarschijnlijk wel weten, mijn befaamde veertigste bevalling
gedaan. De grootste last van mijn stage verloskamer is met andere woorden deze
week van mijn schouders gevallen. Deze
gebeurtenis zijn we met z’n allen gaan vieren door bij de ‘thank God it’s Friday’
te gaan eten en naar “les miserables” in de cinema te gaan kijken.
Verder heb ik deze week nog twee andere
bevallingen gedaan. Eentje ervan is wel echt
een speciale bevalling geweest. Het was een vijfde kindje voor de mama, het vijfde
meisje. Het moet volgens mij verschrikkelijk moeilijk geweest zijn voor haar om
namen te kiezen voor haar dochters, zeker als je weet dat ze hier steeds twee
voornamen krijgen. Ze was al enkele uren in arbeid, en de arbeid kwam niet echt
op gang. Ze bleef een beetje sukkelen rond de twee centimeter ontsluiting. Ik had
al schrik dat dit weer een van de mama’s zou worden van de dag die zonder reden
een keizersnede zou krijgen (gewoon omdat de studenten gynaecologie hier hun
keizersneden nog moeten oefenen). Maar gelukkig stond de vrouw twee uur later dan
toch op volledige ontsluiting, jaja ineens was het heel snel gegaan. Het was
mijn beurt om de bevalling te doen dus ik haastte me naar de verloskamer. Ik zette
me snel steriel. En wat een geluk, want twee seconden later was het kindje al
geboren. Ik had heel veel geluk dat ik de enige was die steriel stond. Hierdoor
kon ik de bevalling helemaal alleen doen, zonder handen van vroedvrouwen in de
bevallingsarea. Op die manier was mijn 42ste bevalling ook al
binnen. De vroedvrouw, die normaal de bevalling mee zou komen doen, bedankte me
achteraf echt persoonlijk. Ze zei dat ik het heel professioneel gedaan had. Daar
was ik uiteraard wel heel blij om.
Ook zijn er natuurlijk
weer wat schrijnende dingen gebeurd. Zo moest Eva een bevalling doen van een
doodgeboren kindje. Ik was op dat moment de mama aan het aanmoedigen om te
persen en goed te ademen. Toen het baby’tje geboren was, en ik zag dat het er
wat slapjes bij lag begon ik uit reflex meteen over het rugje te wrijven en het
kindje goed af te drogen. Hierop zei de vroedvrouw dat dit geen zin had want
dat het kindje al dood was. Dit was wel even een hard moment. Het is echt niet
fijn om zo’n bevalling mee te maken zonder dat je erop voorbereid bent. Hierna heb
ik nog een hele tijd met de mama gebabbeld. Ik probeerde haar gerust te stellen
en ze had veel vragen over hoe haar kindje eruit zag, die ik zo goed mogelijk
probeerde te beantwoorden. Ik ben nog aan de vroedvrouw gaan vragen of de mama
haar kindje eventjes mocht zien. Helaas was het antwoord neen en moest de mama
zich een beeld vormen over haar kindje met de uitleg die ik haar had proberen
te geven.
Deze week lag er op de
neonatologie een kindje met een open ruggetje. Dat doet wel pijn om het daar te
zien liggen. Ik hoop steeds dat zo’n kindjes hier voldoende kansen zullen
krijgen. En vaak vrees ik daar een beetje voor omdat ik weet dat het de armste
mensen zijn die op deze afdeling van de Sotomayor komen bevallen. Ook heb ik
deze week het grootste en dikste kindje ooit tijdens mijn opleiding tot
vroedvrouw gezien. Het was echt enorm. Zelfs de pediater moedigde ons aan om
foto’s te trekken , omdat het zo’n groot kind was. Het jongetje, of zal ik
zeggen de jongen, paste amper in de pampers. Ook had deze pasgeborene heel erg
lang haar, de pediater had dit haar naar achter gelegd, waardoor het leek dat
er enorm veel gel in zijn haartjes waren gesmeerd. Eigenlijk was het een beetje
een monstertje, al weet ik dat ik zo’n dingen niet mag zeggen.. oepsie.
Vrijdag zijn de ouders van
Sien aangekomen. Het is heel fijn om Sien zo te zien stralen. Ze hadden allerlei
Belgische lekkernijen mee. Zo hadden ze paaseitjes meegebracht, wat wil zeggen
dat we toch een beetje Pasen op z’n Belgisch kunnen vieren, joepie! Ook hadden
ze Blikjes Stella Artois mee. Die hebben we meteen in de frigo gezet en we zullen
ze opdrinken op Sien haar verjaardag, mmmh heb al zin in een fris pintje.
Zaterdag zijn Britte, Eva
en ik naar een thermen & spa complex geweest in Baños de Cuenca. Het was
een beetje vreemd om ons vierde reismaatje niet mee te hebben, maar we gunnen
haar de tijd met haar familie zeker en vast. Aangekomen bij de thermen, Piedra
de agua, werden we heel goed ontvangen. Eerst en vooral mochten we wat stoom
afblazen in een hamam. Hierna werden we door het personeel begeleid naar een
rode modderpoel. Met deze modder moesten we ons helemaal insmeren en we mochten
dit 15 minuten laten intrekken. Heel erg fijn. Hierna voelde ons huidje al
meteen als babybilletjes aan, fantastisch.
Hierna moesten we
hetzelfde doen in een blauwe modderpoel. Ploeteren in een modderbadje is best
wel ontspannend, dat kan ik je na dit dagje wel verzekeren. En het doet oh zo
goed aan je huid. Ik kon niet stoppen met over mijn wangen te wrijven, beetje
vreemd he. Na de blauwe modderpoel mochten we naar een heet ondergronds bad. Waarna
we mochten afkoelen, of eerder gezegd even bevriezen in een nabij gelegen
ijskoud badje. De mooie omgeving en de liedjes maakten het helemaal af. Heerlijk
ontspannen in een warm bad met José Gonzalez met Heartbeats (ja, Chloé,
natuurlijk heb ik toen aan jou gedacht). Hierna werden we meegenomen naar een
stoomruimte. Hierbij moesten we in een hokje gaan zitten met ons hoofd uit het
hokje.. wel een vreemd zicht hoor, maar het was heel erg relaxerend. Vervolgens
konden we genieten van de verschillende warmwaterbaden in open lucht. Het was
niet zo schitterend weer, maar de koude regen was wel heel erg aangenaam
terwijl we in de warme baden zaten te genieten.
Een beetje later kwam er
een Ecuadoriaans dametje ons roepen voor de massage. Dat was nu is echt
geweldig. Het deed zo’n deugd. Even alle spieren masseren.. Genieten geblazen. Soms
was het vrouwtje wel een beetje bang als ze weer een van mijn vele botjes hoorde kraken. Maar de mensen die
mij kennen zullen wel weten dat dit een normaal gegeven is bij mij. Ik ben nu
eenmaal een kraker. En geloof me, het deed echt deugd dat alles terug op zijn
plaats gekraakt werd. Geweldig..
Hierna genoten we nog
enkele uurtjes in het zonnetje in de warme baden en werden we nog eens extra
verwend met een fris glaasje wijn en een verse fruitschotel. ‘s avonds zakten
we terug af naar Cuenca om nog even op de marktjes rond te snuffelen. Later op
de avond zijn we een heerlijke pastaschotel met scampi’s gaan eten. Dit was de
perfecte afsluiter voor de heerlijke ontspandag. 
Nu nog een dagje bij
Martha aan de taken voor school werken en onze zakken inpakken om dan op
vakantie te vertrekken naar de Galapagos-eilanden. Wat kan het leven toch enorm
mooi en gemakkelijk zijn.
Tot na mijn reisje, ik zal
aan jullie denken!
Xx Ems
Geen opmerkingen:
Een reactie posten