De Galapagoseilanden

De voorbije week heb ik eventjes echt kunnen proeven van de hemel. Ik ben samen met mijn fantastische stagemaatjes: Eva, Britte en Sien en de familie van Sien op reis geweest naar de Galapagoseilanden. Dit is een groepje eilanden ten westen van Guayaquil. Ze zijn bekend geworden doordat Darwin zijn ontwikkelingstheorie heeft gebaseerd op de diersoorten die daar leefden en nog steeds leven. Het is een beschermd natuurgebied geworden, waardoor er jaarlijks maar een beperkt aantal toeristen de eilanden mogen bezoeken. En dit jaar, in 2013, mocht ik me een van deze gelukkigen noemen.

Dit was de uitstap bij uitstek waar ik vanaf het begin van mijn Ecuador-avontuur het meeste naar heb uitgekeken. Enerzijds was ik super blij dat ik eindelijk deze reis kon maken. Anderzijds was ik maandag toch wel wat teleurgesteld omdat dit betekent dat ik nog maar slechts anderhalve maand in Ecuador zal vertoeven. Maar die gedachte heb ik meteen uit mijn hoofd verbannen, want ik moest en ik zou honderd procent van mijn vakantie genieten. Wel vreemd hoor om zo op vakantie te gaan wanneer je eigenlijk technisch gezien al op vakantie bent.

We vertrokken ’s morgens vroeg naar de luchthaven met onze taxi amigo. Dit is een dame die ons ieder weekend naar de terminal brengt, zodat we op onze uitstapjes kunnen vertrekken. Ondertussen weet zij dus al bijna heel onze planning vanbuiten. Daar aangekomen moesten onze rugzakken heel goed gecontroleerd worden, want er mag geen organisch materiaal naar de Galapagoseilanden vervoerd worden. Dit omdat de vegetatie op deze eilanden niet zou veranderen. Hier konden we dus al voor het eerst kennis maken met het feit dat deze prachtige eilanden echt beschermd gebied zijn.

Toen ik uit het vliegtuig stapte en de frisse zeegeur reeds kon ruiken en proeven voelde ik me oprecht gelukkig. Ik vond het geweldig om op de eilanden te staan waar Darwin zoveel jaren geleden ook had gestaan.. Fantastisch. Op en top vakantiegevoel.. En zelfs vroeg in de ochtend scheen het zonnetje al goed. Maar het was een fijne warmte, het zeebriesje werkte verfrissend.

We werden aan de luchthaven (op het eiland Baltra) met een ferry naar het eiland Santa Cruz gebracht. Aan deze haven werden we opgewacht door een pick-up die ons via het groene landschap naar ons eerst hotel bracht. Daar was een zwembad aanwezig, wat natuurlijk meteen ingehuldigd werd. ’s Namiddags vertrokken we naar “Tortuga Bay”. Dit was 45 minuutjes wandelen verwijderd van het centrum van  Santa Cruz. Het was een stralend wit strand, met flinterdunne, zachte zandkorrels. De zee was echt prachtig blauw. De mooiste zeekleur die ik ooit had gezien, zo appelblauwzeegroen. Hier op het strand lagen de leguanen zomaar te zonnen. Het waren zwarte exemplaren.. Al vond ik het fantastisch, toch kan ik je verzekeren dat ik er stiekem echt wel bang van was. Hierna hebben we wat in de baai gezwommen. Lekker verfrissend. Genieten was het overheersende werkwoord van deze namiddag. ’s Avonds zijn we gaan eten in een plaatselijk restaurantje. Ik moet jullie niet vertellen wat we aten, het was natuurlijk weeral rijst. Er lag ook wel een lekker stukje vis op ons bord. En onze aandacht werd nadien enorm getrokken door de blaffende zeehonden aan de overkant van de straat. En stoer als ik ben, wilde ik met zo’n dier wel eens op de foto. Helaas ben ik niet zo’n dierenvriend en sprong ik dan ook heel erg verschrikt op toen deze zeehond, al was het een kleintje, een vreemd snuivend geluid maakte. 

Die avond verkenden we de havenstad op Santa Cruz nog even met z’n allen. Hier waren natuurlijk veel souvenirwinkels te vinden. We sloten onze avond af met een heerlijke jugos en kropen na een plonsje in het zwembad snel in ons bedje om de dag erna weer fris te zijn voor de prachtige dingen die de Galapagoseilanden ons nog zouden te bieden hebben.

Dinsdagochtend zijn we het “Estacion de Charles Darwin” gaan bezoeken. Hier konden we reusachtige landschildpadden bewonderen. Op de weg erheen zagen we al een heleboel mooie dieren, zoals hagedissen en alweer leguanen. Mijn fototoestelletje stond dus permanent aan en ik vond het geweldig om de toerist uit te hangen. De weetjes in het schildpaddenpark fascineerden me enorm. Ook de gekleurde leguanen waren prachtig om naar te kijken, zolang ze maar niet te veel bewogen uiteraard.

Na het middageten vertrokken we met een boot naar het grootste eiland van de eilandengroep: “isla Isabela”. Dit is een eiland in de vorm van een zeepaardje, best wel ‘chevere’ (cool in het Spaans). de boottocht erheen was wat woelig. We moesten steeds in de golven beuken waardoor onze boot nogal onstabiel over het water gleed. Met andere woorden:ons maagje was hier wel wat aan het keren. Maar het mooie zeeuitzicht maakte dit natuurlijk maar een kleinigheidje. Het was prachtig om de verschillende eilanden aan de horizon te zien opduiken. En het water, ik kon er niet van over wat een prachtige kleur het had, wauw! 

Aangekomen aan de haven van “Isla Isabela” werden we met een Taxi-boot naar de kade gevoerd. Helaas waren de golven nogal wild, waardoor het overstappen van de ene op de ander boot niet zo simpel was. Toen ik op de Taxi-boot stapte kwam er net een grote golf. Hierdoor schokte deze boot heel erg, waardoor ik met mijn neus en mijn voorhoofd tegen het afdak van dit bootje botste. Mijn komende foto’s van de Galapagoseilanden zullen dus getekend zijn door een wondje boven op mijn neus. Maar ik bekijk het positief: “Wie wil er nu geen litteken van de Galapagoseilanden?”. Onze volgende gids moest dan ook heel erg lachen toen ik zei dat ik een “cicatriz” van de eilanden best wel “”chevere” en “bonito” vond. Na dit voorval werden we opgewacht door deze gids en bracht hij ons naar een beekje waar een stuk of zeven zalmroze flamingo’s stonden. Het was net een sprookje.. Ik had ze nog nooit zo roze gezien. Echt prachtig. Hierbij gaf deze gids wat uitleg, het was trouwens de mooiste Ecuadoriaan die ik tot nu toe al gezien had, wat nog maar eens bevestigt dat de Galapagoseilanden echt wel het paradijs is (hihi).

Die avond konden we genieten van de mooiste zonsondergang ooit; het was adembenemend! De lucht nam allerlei prachtige kleuren aan: roze, geel, baluw, groen.. Dit meemaken op een spierwit strand is echt wel wondermooi.

Woensdagvoormiddag gingen we op zoek naar grote landschildapadden in de natuur. En ja hoor die vonden we. Het was wel een hele warme voormiddag waardoor we extra blij waren toen we een plonsje mochten nemen in de prachtige Pacifische oceaan. De golven waren heerlijk.

’s Namiddags zijn we nog meer speciale dieren gaan spotten. Zo zagen we heel veel Jan-van-Genten (je weet wel, de vogels met de blauwe voetjes) ook zagen we Galapagoshaaien, pelikanen, lavameeuwen, veel leguanen,  lightfood krabben, zeeleeuwen (de locals noemen ze : perros del mar) en zeker niet te vergeten Pinguïns. Het was heerlijk. Ik heb getracht om veel foto’s te trekken, maar ik denk dat mijn eigen mental pictures toch meer waard zijn dan deze plaatjes hieronder. Geloof me het was zo fijn om deze bekende dieren van dichtbij de zien.

Hierna mochten we met ons snorkelgerief uit het bootje springen om een kijkje te nemen onder water. Wauw dat was echt geweldig. We zwommen tussen de zeeleeuwen, ze kwamen zowaar een dansje met ons placeren, geweldig. Ook zagen we adembenemend mooie vissen met allerlei prachtige kleuren. Ze zwommen rond onze lichamen en hadden precies niet veel schrik. Omdat we er niet genoeg van konden krijgen liet de gids ons nog een andere snorkelplaats zien, iets verderop. Daar konden we via rotsen nog een beetje dieper de zee in. Eva en ik waren de enige twee die voorbij de zee-egels durfden te gaan om de diepe zee te bereiken. Daar zagen we pas echt de wonderen van de zee. Hier zagen we mega grote roggen, zeesterren, fluovissen (zo noemden wij ze alleszins) en bovenal konden we hier een zeeschildpad waarnemen. Ik zwom er zonder zever 10 centimeter naast. Het was echt prachtig om te zien. Heel de snorkelactiviteit zat ik met het volgende liedje in mijn hoofd:”Diep in de zee, diep in de zee, ik zal je zo missen tussen de vissen, blijf toch benee. Laat ons maar drijven, met onze lijven, diep in de zee. Ik zeg het je eerlijk, hier is het heerlijk, diep in de zee.”

’s Avonds konden we met een heerlijke coctail op de pier weer genieten van een wondermooie zonsondergang. Toen ik hier even alleen over het strand wandelde en kon nadenken denk ik dat ik toch een beetje verliefd begon te worden op dit land. Ik begin de ‘pluk de dag mentaliteit’ meer en meer te appreciëren. Ik vind het fantastisch dat de mensen hier niets hebben en toch zo gelukkig zijn met de kleine dingen. Iemand vertelde ons hier dat hij steeds opnieuw weer kon genieten van de zonsopgang, dat hij niets meer nodig had en dat hij met de natuur alleen al zo gelukkig was. Ik denk dat ik dit zeker moet onthouden als ik binnenkort terugkeer naar de andere kant van de oceaan.

De dag erna, donderdag, stonden we vroeg op om een van de vulkanen op het eiland te gaan beklimmen. Het was een hele mooie wandeling naar boven(en geloof het of niet, ook nu heb ik deze tocht uitgelopen op mijn H&M sloefkes, ze verbazen me steeds meer en meer). En eenmaal boven konden we genieten van een adembenemend uitzicht over de krater van de “volcàn sierra negra”. Natuurlijk was ik heel benieuwd en vroeg ik me af of deze vulkaan nog actief was. Deze vraag stelde ik dan ook aan de gids. En ja hoor een beetje verderop liet hij me een hotspotje voelen. Niet over nadenken, doorwandelen en genieten van het uitzicht, want wat bleek: de vulkaan werd niet gemonitord over wanneer de volgende uitbarsting zou plaatsvinden.

Om onze stijve spieren nog wat te laten ontspannen mochten we die namiddag nog eens genieten van de onderwaterwereld. En waagden we ons nogmaals aan een snorkelsessie. Het blijft wel echt heel erg fijn als de perros del mar rond je komen zwemmen. Het is prachtig hoe deze dieren, die zo lomp lijken aan land, zich zo sierlijk in het water kunnen bewegen.

Vrijdagochtend moesten we helaas terug de boot nemen naar Santa Cruz om onze vlucht naar huis te halen. We vertrokken dus heel vroeg. Onze reis op de zee heeft wel wat langer geduurd dan verwacht. De propeller van onze boot was kapot. Hierdoor moesten we midden op zee van boot wisselen. Een eng momentje maar wel een ervaring meer natuurlijk. 

Toen we de luchthaven bereikten voelde ik me eigenlijk echt een beetje droevig. Ik denk dat dit het mooiste reisje van mijn hele leven is geweest. Het is een heel raar gevoel om te weten dat dit een plek is die ik waarschijnlijk nooit meer in mijn leven opnieuw zal kunnen bezoeken. En wees gerust ik had me er nochtans naar geïnformeerd. Ik vroeg onze knappe gids namelijk of ik hier niet kon komen wonen, waarop hij antwoordde dat ik dan met iemand van hier moest trouwen en er minstens 5 jaar mee moest samenwonen. Helaas heb ik in deze korte vier dagen niemand gevonden die met me wil trouwen. Ik zal dus blij moeten zijn met de herinneringen aan dit paradijs.

Ik heb hier mogen proeven van een van de mooiste stukjes land op aarde. En ik ben er nu echt vast van overtuigd dat ik nog zoveel mooie stukjes land wil zien tijdens mijn leven. Ik denk dat ik door deze buitenlandse ervaring echt de verre-reizen-bacterie in mijn lijf heb gekregen. Maar wees gerust alles op zijn tijd, eerst kom ik binnen een maand mijn geliefde belgenlandje  terug bewonderen en de volgende reizen zullen later pas gepland worden.

Kortom het was adembenemend, wondermooi, fascinerend en iets om nooit meer te vergeten. Ik word er zelfs een beetje emotioneel van als ik eraan denk dat het al voorbij is. Ik zou, als ik kon, zo terug het vliegtuig opstappen en de komende maand en half daar vertoeven. Deze reis heeft me diep gepakt en zal voor altijd een mooie herinnering blijven.

Liefs Ems