Deze
week zijn we, na een heerlijke vakantie, terug aan het werk gegaan. En ik moet
zeggen, het deed me enorm deugd. Ik had zo veel zin om terug bevallingen te
doen. Ik denk dat ik na deze buitenlandse stage/ervaring wel kan zeggen dat ik
heel blij ben met de keuze van mijn opleiding. Het geeft me iedere keer een
super goed gevoel als ik een mama kan helpen en kan ondersteunen bij de mooiste
dag van haar leven.
Dinsdag
zijn we naar de Sotomayor getrokken. Wel een beetje vreemd om na twee weken
terug op de materniteit aan te komen. Ook was er precies vanalles veranderd in
die periode dat wij vakantie hadden genomen. Het gedeelte waar er normaal
gezien sectio’s gedaan worden was volledig met zwarte doeken afgesloten. Ze
waren er blijkbaar aan het werken. Alle vrouwen die een keizersnede moesten
krijgen werden nu naar boven gebracht. Het was met andere woorden een beetje
een rompslomp. Ook kregen we vanaf nu een lockertje om onze spullen in op te
bergen, dat is wel veel gemakkelijker hoor ipv dat je steeds je spullen boven op
een hoge kast moet “verstoppen”.
Het
klinkt misschien vreemd, maar de het Spaans vlotte na twee weken ook minder
goed. We hadden de voorbije twee weken uitsluitend Nederlands hoeven praten met
elkaar. Oh ja, en de gesprekken met Martha zijn gemakkelijk, want je moet
gewoon luisteren en knikken. Het “probleem” op de materniteit was nu dat ik de
vrouwen wel verstond, maar dat ik soms wat langer dan normaal moest nadenken
over mijn woorden. Gelukkig kwam ik er snel weer in en kon ik mijn geliefde
gesprekjes met de mama’s terug voeren.
Net
voor het middageten mocht ik een bevalling zelfstandig doen. Ook mocht ik bij
deze bevalling zelf de knip zetten. Ik moet toegeven dat is toch een vreemd
gevoel hoor. Het enige wat ik tijdens die handeling kon denken was: “oh nee, ik
ben in een persoon aan het knippen. Oh nee, ik doe iemand pijn.” Ook de manier
waarop de Ecuadorianen een knip zetten is anders dan in België. Ze wachten
volgens mijn normen niet lang genoeg, waardoor de knip veel groter uitvalt dan
nodig is. Maar toch ben ik blij dat ik deze handeling mocht uitvoeren, hierdoor
zal ik me zekerder voelen wanneer ik dit in België eens zal moeten doen. Ook
het hechten van deze knip verliep vlot. Ik word er steeds handiger in, en doe
het ook wel graag.
Net
voor we weer naar huis vertrokken kon ik nog snel een zelfstandige bevalling
meepikken. Het was met andere woorden een hele vruchtbare dag. Het deed me
deugd om terug in mijn vertrouwde ziekenhuis omgeving te vertoeven. Ik begin
een echt vroedvrouwtje te worden, al zeg ik het zelf. En HELL YEAH dat ik daar
fier op ben.
Deze
week zijn we ook weer een lesje gaan geven over anticonceptie en de menstruele
cyclus. Helaas waren het in de wijk waar we de lessen geven inschrijvingen voor
het nieuwe schooljaar. Hierdoor was de opkomst van het publiek heel mager, om
maar niet te zeggen dat er helemaal geen opkomst was. We besloten vervolgens om
onze folders en condooms uit te delen in de wijk zelf. Hierbij probeerden we
steeds aan de mensen persoonlijk een beetje uitleg te geven.
De
buurt waar we onze condooms uitdeelden is heel erg arm; als je door deze
straten loopt denk je wel weer even na hoe goed je het wel niet hebt. De mensen
hier zijn wel gelukkig, omdat ze volgens mij niet veel anders kennen. Maar voor
mij, een westers meisje, is de shock wel redelijk groot om zo’n manier van
leven te zien. Ik hoop dat ik deze mensen , met onze mini-campagne, op een of andere manier toch een beetje kan
helpen.
Tijdens
onze wandeling door de wijk werden we tegengehouden door twee hectische
vrouwen. Eentje met een groot fototoestel en de andere met pen en papier. Ze
zagen er wat safariachtig uit. Het bleken twee journalisten te zijn die bij de
krant werkten. Zij waren heel geïnteresseerd in onze “missie” en stelden ons
dan ook wat vragen. Vervolgens wilden ze graag onze namen weten en trokken ze
nog wat foto’s terwijl wij condooms uitdeelden. De komende dagen zullen wij de
kranten hier in Ecuador dus een beetje in het oog houden. Wie weet verschijnen
wij wel ergens op een paginaatje.
Het
deed deugd als de mensen een beetje meer uitleg vroegen over onze brochures. Af
en toe kwamen er jongens terug om nog wat meer condooms te vragen. Gedurende de
hele dag bloosden onze wangen meer en meer door de zon en de wangetjes van de
locals meer en meer door onze onderwerpen.
Grappige
anekdotes:
Ik
wilde tijdens een van onze stagedagen een plasje gaan maken op de geliefde
(not) toiletten in de kleedkamers. En bij het doorspelen werd niet alleen mijn
plasje weggespoeld. Samen met dat plasje verdwenen ook twee balpennen en een
dikke alcoholstift richting de riool, aangezien ze uit mijn verpleegsterpakje
waren gevallen. Toen stond ik toch even versteld van de efficiëntie van dat
afzuigsysteem. De toiletten hier in Ecuador zijn zo slecht nog niet. Er brak
natuurlijk hilariteit uit toen ik dit verhaal treurig aan mijn stagemaatjes
ging vertellen.
Door
de vermoeidheid en het constant moeten overschakelen naar een andere taal slaag
ik er soms niet meer in om goede Vlaamse zinnen te vormen:
1) Eva:
Die shampoo hier in Ecuador is nog
redelijk goed. Emma:
Ja maar de beste shampoo komt toch nog altijd van bij de bakker. (Natuurlijk
bedoelde ik van bij de kapper)
2) Ik maakte per ongeluk een contaminatie van de
twee woorden bakkes en mond waardoor de volgende zin gevormd werd: Hou je bod.
We wilden
op een avond naar de tekenfilm “Rapunzel” kijken. Natuurlijk kwamen we tot een
kleine discussie toen we in het hoofdmenu moesten beslissen of we de Vlaamse of
de Nederlandstalige versie zouden bekijken. Gelukkig waren de Belgen in de meerderheid
en werd het de Vlaamse versie. Britte keek dik tegen haar goesting mee en het
was wel fijn, want steeds als er een echte Vlaamse zin werd gezegd herhaalde ze
die in het sappig dialect. Zo zei ze bijvoorbeeld: “Ik kijk uit het
vesterrrrrrr. Bij ons in Nederland is dat een raam.”
Mijn
Spaans is beter dan in het begin, maar soms maak ik toch nog vreemde zinnen. Ja
het enige wat je dan kan doen is jezelf uitlachen, een beetje rood worden en
hopen dat de plaatselijke bevolking het misschien toch ook een beetje grappig
vond. Zo zei ik een keer vol overtuiging: “Somos huevos”. Dit betekent dat: wij
zijn eieren. Natuurlijk bedoelde ik dat niet, ik wou zeggen dat we jong zijn (Somos
joven). Nou ja, laat ik het mijn leerproces noemen.
Je
hoort het wel zeker, ik heb het hier zo enorm naar mijn zin. Iedere ochtend als
ik wakker word moet ik weer even nadenken, om dan te beseffen dat ik
daadwerkelijk in Ecuador ben. De tijd kort af, maar daar probeer ik zo weinig
mogelijk aan te denken. Ik blijf er super hard van genieten.
Tot
binnenkort!
Emma
<3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten