Strandjanet en Don Juan

Ik ben de voorbije drie dagen gaan werken in het ziekenhuis. Mama’s zo goed mogelijk proberen te begeleiden, luisteren naar de uitleg van dokters, vragen stellen in mijn gebrekkig Spaans,… Het is heel moeilijk om in het Sotomayor ziekenhuis een bevalling zelfstandig te doen. Of wel komen er Ecuadoriaanse studenten opduiken juist op het moment van de parto, God weet waar ze vandaan komen. Of wel mag je het niet doen omdat het kindje te groot is. Als het dan later gewogen wordt blijkt het een normaal kind te zijn van 3200 gram. Of wel is de vroedman zo breed dat je gewoonweg niet naast hem kan staan tussen de benen van de kraamvrouw.  Of wel bevallen er opeens vier mama’s juist in het halfuurtje dat jij naar een keizersnede bent gaan kijken. Maar ik blijf proberen en blijf steeds vragen of ik de bevalling mag doen. En zit ondertussen al op het mooie aantal van 33 zelfstandige bevallingen in totaal. Dit is een goede vooruitgang en betekent dat ik er nog slechts 7 moet doen. Woehoew.

Zoals ik eerder al vertelde blijft het soms wat zwaar om in dat ziekenhuis te werken, maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Ik wil me nu vooral focussen op de goede en grappige dingen die hier gebeuren tijdens zo’n werkweekje. Ik heb voor het eerst overdag gewerkt. Wat een verandering! Nu kon ik eindelijk eens wat communiceren met het personeel daar. Dit lukt ’s nachts echt niet, want dan ligt iedereen te slapen. Dat is best wel een prettig zicht.

Ik heb tijdens deze drie dagen de gele mannetjes, poetsploeg, wat beter leren kennen. Zo is er een geel mannetje dat iedere ochtend heel duidelijk en vriendelijk “goedemorgen” zegt, in het Nederlands. We vonden het wel leuk om zijn Nederlandse woordenschat wat uit te breiden en hebben hem dan maar het woordje “strandjanet” aangeleerd. Dus nu zegt hij steeds “goedemorgen” en als hij dan iets verder weg is zegt hij stilletjes “strandjanet”.

Ook waande ik me af en toe op reggae geel. Enerzijds omdat de zwangeren hier massaal worden aangemoedigd om het lachgas te gebruiken. Eentje had het zodanig geïnhaleerd dat ze er echt high van was geworden. Dit was grappig, tot op het moment dat ze bijna uit het smalle bedje viel en zich moest vastklampen aan mij. Anderzijds was ik precies op een festival beland omdat veel personeelsleden de muziek op hun gsm aanzetten en zo door de gangen lopen met hun gsm in het borstzakje van de oh zo flatterende ziekenhuisuniformen.

De gynaecologen en vroedmannen zijn steeds heel vriendelijk. Ik weet niet of dit komt omdat ik een niña Belga ben, of omdat ze me oprecht intelligent vinden. Ik hoop op het tweede, maar vrees een beetje voor het eerste. Een van hen, Sergio, vraagt steeds of we eens uitgaan en josé babbelt heel graag over zijn vroedkundige aanpak. Blijven luisteren en lachen is de boodschap. Ik hoop dat ik daardoor toch wat vaker een bevalling mag doen. Woepsie, beetje stout misschien!

Nog een vreemde anekdote is dat er in de parto-zaal en in de cafetaria kakkerlakken rondlopen. Hygiënisch is anders zou ik zo zeggen. Ik sprong steeds geschrokken op, maar blijkbaar is het hier al een gekend gegeven. Alle Ecuadorianen bleven uiterst rustig en ongeïnteresseerd.

Ik heb deze week ook voor het eerst mogen hechten! Joepie.. Al zeg ik het zelf, ik vond dat dit best aardig gelukt was. De vroedvrouw gaf veel uitleg en stelde me gerust en de kraamvrouw kloeg gelukkig ook niet over al te veel pijn. Dus thumbs up and rock on!

Op de terugweg naar huis, die tijdens het spitsuur tot twee uur kan duren, heb ik ook een nieuwe Ecuadoriaanse vriend gemaakt. Het was op een overvolle bus. Ik wilde het raampje wat meer openzetten, want het was verschrikkelijk warm. Natuurlijk lukte dit niet zo vlot als gedacht in deze afgeleefde bussen. Hierdoor hielp een man die achter me stond me even. Hiervoor bedankte ik hem, waarna hij met mij begon te praten. Ik kon wel antwoorden, maar enkel met mijn woordenlijst in mijn hoofd die slechts een honderdtal woordjes bevat. Hij vertelde me dat het wel gevaarlijk was in Ecuador en dat als ik iemand nodig had om me te helpen ik hem altijd kon contacteren. Hij vroeg mijn nummer en ik gaf het hem snel om het gesprek zo snel mogelijk af te ronden. Ik had in mijn hoofd dat hij me toch nooit zou sms’en. Grappig en verassend vond ik het dan ook toen ik een halfuurtje later het volgende berichtje las: “Hi Emma, nice to meet you, in anycase that you need help, now you have a friend on me. Nice to meet you! Luis”. Haha ik kon er wel mee lachen. Ik heb dus met andere woorden de 10.000ste Don Juan ontmoet hier in Ecuador.

De volgende zes dagen nemen we vrij. We gaan op uitstap naar Cuenca, en er staat ons een vrijgezellenfeestje te wachten!

Hasta la proxima, Amigos!

Xx Emma

Voorbereidingen en uitkijken naar het vertrek!

Het is bijna zo ver, mijn droom  zal bijna in vervulling gaan. Binnen een week zit ik op het vliegtuig naar Ecuador, Guayaquil. Daar zal ik de komende drie maanden en half op stage gaan in het Sotomayor ziekenhuis, op de verloskamer. Hier zal ik proberen om mijn aantal bevallingen te halen en mijn ervaringen op vroedkundig vlak nog meer uit te breiden. Ik ben ervan overtuigd dat ik daar heel veel zal leren, aangezien het een heel groot verloskundig ziekenhuis is met zo'n zeventig bevallingen per dag. Naast deze stage zal ik samen met Sien, Britte en Eva ook les geven aan tieners in verband met tienerzwangerschappen. We hebben hiervoor gekozen omdat tienerzwangerschappen een grote problematiek is in Ecuador. In onze bagage zullen dan ook duizend condooms en veel seksuele voorlichtingsbrochures te vinden zijn :)

Op dit moment ben ik, samen met de fantastische meisjes waarmee ik naar Ecuador zal reizen, al ongeveer een jaar bezig met de voorbereidingen om onze reis onvergetelijk te maken. Eindelijk is bijna alles in orde, al heeft het verkrijgen van mijn Visum al wat frustraties teweeg gebracht. Ik hoop dat ik de volgende keer dat ik naar Brussel ga, om op el Embajada del Ecuador mijn Visum te regelen, met een gerust hartje terug naar Leuven kan komen met mijn stempeltje voor mijn visum op zak. Op dit ene probleempje na ben ik echt klaar om aan mijn avontuur te beginnen.. Groene stagepakjes Check, Lomograaf Check, Verloskunde handboek Check, Trekrugzak Check, Vaccinaties Check, Ecuador-survival-pakket Check, en zo zou ik nog een hele lange lijst kunnen maken met allemaal Check's.

Ik kijk er enorm naar uit om op het vliegtuig te stappen en te weten dat ik 16 uur later zal landen in een prachtig land waar de zon zal schijnen. (Stiekem hoop ik dat het op die dag hier in België sneeuwt..) Ik heb al wat contact gehad met Martha, de ecuadoriuaanse waar we zullen logeren. Wat een pracht van een vrouw! zij heeft ons verzekerd dat ze ons met open armen zal ontvangen. Toch ben ik op dit moment nog volop aan het genieten van de tijd die mij rest hier in België. Ik zal mijn vrienden en familie zeker en vast missen. Ik spendeer op dit moment dan ook elk minuutje van de dag met hen. Ja en ook zelfs elk uurtje van de nacht.. Leuven je zal gemist worden. Maar toch is naar Ecuador gaan mijn droom, mijn droom die eindelijk werkelijkheid wordt!

We komen tijd te kort

Na de eerste stageweek heb ik enorm genoten van het weekendje vrij. We hebben het heel rustig gehouden. Het was heerlijk om op ons gemak uit te slapen en te ontbijten met een lekkere batidos (een verse fruitmilkshake) in la rotonda. We zijn overdag samen met Martine naar een armere buurt van Guayaquil getrokken om daar een organisatie van een Nederlandse vrouw te gaan bezoeken. Zij heeft samen met haar man een medisch centrum opgericht, waar armere mensen terecht kunnen. In dat centrum (“la sonrisa naranja”) komen ook zwangere vrouwen voor prenatale controles. Het is een mooi centrum en binnenkort mogen we hier ook wat voorlichtingslessen komen geven. Wij hebben namelijk een sponsoring gekregen van 1000 condooms en hebben zelf brochures gemaakt om de menstruele cyclus en het gebruik van condooms toe te lichten aan de plaatselijke bevolking. Wij hopen hiermee toch wat mensen te bereiken en op die manier vragen te kunnen beantwoorden om tienerzwangerschappen te voorkomen.

Toen we ’s avonds thuiskwamen besloten we om toch eens even onze kleren in de wasmachine te gooien. Helaas is de was doen hier iets heel anders dan in België. Fragiele stofjes, onderbroeken en topjes met spaghettibandjes mogen niet in de machine. Anders zouden ze er helemaal gescheurd uit komen. Gelukkig ook maar dat we deze kleren niet in de machine hadden gestoken, want inderdaad onze handdoeken en stagepakken kwamen er heel stijf uit, het zachte, pas gewassen gevoel was verdwenen. Dan moesten we onze topjes en onderbroeken maar met de hand wassen. Dit had ik nog nooit gedaan. En geloof me, het is moeilijker dan je denkt. Ik voelde me precies in Bokrijk. En ik denk dat ik hier nog wat op zal moeten oefenen ook, want echt fris gewassen ruiken mijn kleren ook niet echt. Ik besef hier elke dag meer en meer dat ik in België echt een luxeleventje leid.

De dag erna zijn we ons ticket naar de Galapagos eilanden gaan boeken. We hebben een hele goede deal kunnen vastkrijgen. We zullen daar gaan zwemmen tussen haaien, snorkelen tussen de vissen en de zeehonden, het reuzenshildpadden fok centrum bezoeken, een uitgestorven vulkaan bekijken,..

’s Avonds waren we uitgenodigd op een verrassingsfeestje, voor de verjaardag van Erick. We besloten om ons heel Ecuadoriaans te gedragen en als cadeautje een Piñata te geven. we hadden er eentje gekozen die versierd was met een grote foto van Superman. Heel toepasselijk bleek, omdat Martine vond dat Erick op Superman leek toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. We hadden de Piñata gevuld met snoepjes en een supportershoed van Barcelona, de voetbalploeg van Guayaquil. Erick leek ook wel blij met ons pakje. Het was een gezellig feestje, met lekkere taart en wat pintjes.

Na twee dagen uitrusten en de eerste indrukken verwerkt te hebben moesten we weer  gaan werken in het ziekenhuis. Gelukkig moesten we maar twee dagen werken deze week. Ik had weer nachtshiften. Dit is hier wel heel vermoeiend omdat je 15 uur  weg bent van huis. We moeten al om  16.30 de metrovia nemen om voor het donker aan te komen in de Sotomayor. De buurt rond het ziekenhuis is blijkbaar nogal gevaarlijk. Dus mogen we er niet rondlopen als het donker is. Hetzelfde geldt voor de dag erna. We mogen pas vertrekken in het ziekenhuis om kwart voor zeven, omdat het dan pas licht wordt. Gelukkig waren het twee hele drukke nachten in het ziekenhuis. We hadden onze handen meer dan vol. Misschien is het dan toch waar als men zegt dat er meer kindjes met volle maan geboren worden.

Het waren wel weer twee hele heftige dagen. Ik heb weer heel veel schrijnende dingen gezien. Dingen die soms wat moeilijk zijn om te verwerken. Dingen die soms echt tegen mijn principes zijn. Ik mag van geluk spreken dat ik deze buitenlandse stage mag doen met drie fantastische medestudenten waarbij ik af en toe mijn hart kan luchten over de dingen die we meemaken in het ziekenhuis. We merken het allemaal dat we dat uurtje (of waarschijnlijk nog veel langer) praten over het ziekenhuis heel erg nodig hebben.

Britte merkte daarnet op dat ik al bijna evenveel dode kindjes heb gezien als bevallingen die ik zelf heb mogen doen. En inderdaad, ik heb er hier al heel wat gezien. Ook heb ik al heel veel complicaties gezien. Zo kwam er deze nacht een vrouw binnen die echt vel over been was. Ik heb zelfs op TV of op foto’s op internet nog nooit zo’n ernstige anorexia patiënt gezien. Ik blijf het ook heel erg vinden om meisjes van 17 jaar te zien die voor de tweede keer komen bevallen.

Gelukkig trek ik me wel op aan de mooie dingen. Het is heerlijk om te horen dat de kraamvrouwen je bedanken als je net hun bevalling hebt gedaan. Of als ze “gracias, mi amor” zeggen wanneer je alleen maar hun hand hebt vastgehouden en een beetje een rugmassge hebt gegeven om de pijn van de contracties te verminderen. Dan trek je je er niets meer van aan dat de vroedvrouwen je uitlachen omdat het hier niet de gewoonte is om de mama’s te ondersteunen en te begeleiden tijdens de arbeid.

Ook heb ik gisteren een hele lieve vroedman leren kennen. Manolo heet hij. Hij was heel blij dat we de vrouwen zo goed probeerden te begeleiden. Hij gaf heel veel uitleg en was geïnteresseerd bij alles wat wij vertelden over België. Manolo gaf me spontaan een steriele handschoen en ik mocht de vrouw vanaf negen centimeter tot aan de bevalling helemaal begeleiden en helpen bij de start van het persen. Dit is hier in Ecuador meestal geen taak voor de Belgische studenten. Toen hij klaar was met zijn shift kwam hij ons nog persoonlijk gedag zeggen en wenste hij ons nog veel succes met onze verdere shift. Dit is echt een vroedman naar mijn hart, zo begaan dat hij was met zijn patiënten.

Mijn bevallings-teller staat trouwens voorlopig op 30 zelfstandige bevallingen. Nog tien te gaan dus en dan kan ik officieel in juni afstuderen als vroedvrouw. Dit is echt een heerlijk vooruitzicht!

Het was weer een vermoeiende werk’week’. Gelukkig kunnen we nu weer even alle stoom afblazen. We zijn deze avond uitgenodigd om mee te gaan dansen in een club met de vrienden van Erick. Ik heb er zin in. We kennen ondertussen ook al wat hippe liedjes zoals: “yo no quiero aqua, yo quiero bebidas”. Snel even een kleedje aandoen, want de Ecuadorianen zullen wel weer salsa willen dansen.

Lieve vrienden, ik vind het zelf vreemd, maar ik heb gewoon geen tijd om jullie te missen. Ik heb het hier echt enorm naar mijn zin.

Tot binnenkort!!

Gewoontes in de Sotomayor en het begin van een heerlijk weekend

 De eerste stageweek zit er al op. Wij draaien hier in het ziekenhuis twaalf uur shiften. Ik heb deze eerste week nachten gedaan. Dit betekent dat ik al om 17 uur ’s avonds moest vertrekken, om voor het donker aan te komen in het ziekenhuis.  ’s Morgens konden we pas tegen half  7 terug naar huis vertrekken. Vroeger mochten we van de bewakingsagent echt niet vertrekken omdat het dan veel te gevaarlijk is op straat in de buurt van het ziekenhuis. Ik kan dus met andere woorden stellen dat ik in totaal 14 uur weg was van huis. Mijn bedje was iedere ochtend meer dan geliefd. Op de vesten van de bewakingsagent (er lopen er heel veel rond aan de verschillende ingangen van het ziekenhuis) staat ECUAPROT. Ik kan je verzekeren dat dit zorgde voor hilariteit bij de Belgische meisjes. We lopen trouwens graag voorbij de bewaking, aangezien er een hele knappe man werkt. Ik noem hem graag de Ryan Gosling van Ecuador J.

Op weg naar mijn derde stagedag hebben Britte en ik trouwens iets heel vreemd en beangstigend meegemaakt. Wij namen, zoals ieder dag, de bus nummer 56 naar ons werk. Normaal gezien duurt het een half uurtje voor we aankomen op onze bestemming. Dit was die dag wel even anders. Een half uur later reden we door een onbekend deel van de stad. De buschauffeur had helemaal een verkeerde weg genomen. We kregen het al wat benauwd en gingen dan toch maar aan de buschauffeur vragen waar we waren en of we misschien terug reden naar Alborada (waar we wonen). “Nee” zei hij. Hij zei dat we beter afstapten en een andere bus terugnamen. We stapten af en belden naar Martha. Zei wist ongeveer waar we waren en we spraken af dat we naar een tankstation zouden gaan waar ze ons zou komen ophalen. Op dat moment begon het echt al heel donker te worden en blijkbaar waren we in een heel gevaarlijk deel van Guayaquil aangekomen. Zelfs de mensen op straat zeiden dat het daar heel peligrosso (gevaarlijk) was voor twee meisjes alleen. Aangekomen in het tankstation werden we dan ook lastiggevallen door een bedelaar. Wat waren we blij toen we Abraham voor het winkeltje zagen staan om ons te komen ophalen. Opgelucht dat alles goed was gekomen, maar met een klein hartje begonnen we dan maar aan onze laatste stagenacht. Voortaan mogen we van Martha ook niet meer de bus naar het ziekenhuis nemen omdat de bussen vanaf nu blijkbaar nooit meer zullen rijden zoals voordien.

sala parto

Werken in het Sotomayor ziekenhuis is heel erg heftig. Sommige dingen die hier gebeuren zijn echt tegen mijn principes. Bij een van de bevallingen die ik gedaan heb stond de vrouw nog niet op 10 cm ontsluiting. Toen ik toucheerde stond ze slechts op 7 à 8 cm. Ik zei tegen de vroedvrouw dat deze vrouw nog niet op compleet stond, dus dat ze echt nog niet mocht persen. Hierbij lachte deze vroedvrouw me uit en zei ze dat de vrouw te hard aan het schreeuwen was tijdens haar weeën dus dat ze beter zou bevallen. Het verbaasde mij dan ook niet dat de dokter na de bevalling de gescheurde baarmoederhals moest komen hechten.  Dit zijn dingen die ik echt niet graag doe. Ik vind het zo onmenselijk. Voor het personeel hier lijkt dit allemaal zo vanzelfsprekend, dat is het voor mij absoluut niet. Jammer genoeg kan ik er als buitenlandse student niet tegenin gaan.

Ook heb ik hier al geassisteerd bij twee doodgeboortes. Heel schrijnend vind ik. De moeders worden hier bij een doodgeboorte gelukkig wel een beetje gesedeerd. Het laatste kindje had wel heel veel afwijkingen, dus misschien was het wel beter dat het gestorven was. Het had bijvoorbeeld geen schedelbeenderen, enkel huid op zijn hoofdje. Ook had dit kindje een veel te klein bekken voor zijn leeftijd en een heel groot, opgezet buikje. Het leek alsof deze mama ook wel opgelucht was dat het kindje niet meer leefde. Ze had immers thuis al drie kindjes rondlopen en ik vermoed dat een vierde, gehandicapt kindje er echt niet meer bij kon voor deze minder welgestelde vrouw.

Na iedere bevalling worden de baarmoeders schoongemaakt met compressen. Dit is een hele pijnlijke “ingreep” voor deze dames. En toch krijgen de vrouwen hier geen pijnstilling of verdoving. Ik weet niet hoe ze het volhouden, maar een ding weet ik wel zeker, ik heb enorm veel respect voor de kraamvrouwen hier in Ecuador. Dit is een handeling die ook nooit wordt uitgevoerd in België, het is voor niets nodig. Ook curettages (het uitschrapen van de baarmoeder) wordt hier heel vaak, in mijn ogen onnodig, gedaan.

Mijn hart breekt ook steeds als ik weer een tienermeisje moet begeleiden tijdens de arbeid. De meeste moeders zijn hier zo jong. Tijdens mijn vorige nacht kreeg er een meisje van 14 jaar een keizersnede. Het was erg om te zien hoeveel schrik dit meisje had voor de ingreep. ik kon het dan ook niet laten om haar te ondersteunen toen de rachi (verdoving voor tijdens de keizersnede) werd geprikt. Ze was helemaal aan het trillen. Ik merkte dat het haar plezier deed dat ik haar hand en haar schouders vasthield. Ik probeerde haar ook te troosten in mijn beperkte Spaans. Veertien jaar is echt een leeftijd waarop je nog kind moet zijn. Het is veel te jong om al mama te worden en jouw jeugd achter je te laten. Helaas bevallen er heel veel tienermeisjes hier in het ziekenhuis.

 

Vermoeid van deze eerste heftige week zijn de twee dagen vrij echt heel erg welkom. Gisteren stelde Abraham voor om samen pizza te maken. Mmmh daar hadden we wel zin in. Abraham was alvast iets gaan halen bij de bakker vooraleer we konden vertrekken om  inkopen te gaan doen voor ons avondmaal. We gingen dus maar even in het salon zitten waar we een gesprekje voerden met Martha. Zij is echt een babbelkont die niet op haar mondje gevallen is. Zo kan ze er bijvoorbeeld niet over zwijgen dat ik dikke benen heb. Ze zegt steeds: “Emma tiene piernas gorda.”.  Met andere woorden: “Emma heeft dikke benen”. Ze zegt dat ik even dikke benen heb als haar zwarte hond. Hier is dat blijkbaar een compliment, al had ik liever een ander compliment van haar gekregen. Ze zei er gelukkig bij dat ik zelf niet dik ben, maar dat ik wel dikke benen heb. En dat ‘compliment’ geeft ze me nu al twee dagen op rij. Ze vraagt er ook steeds bij of mijn mama ook dikke benen heeft. Gênant gênant.. Gelukkig ben ik niet de enige die door haar een beetje word geplaagd. Volgens Martha komen alle Belgische meisjes hier gorda aan en vertrekken ze allemaal  delgado (slank). Dat is dan toch een mooi vooruitzicht. (ps: ik denk dat ik hier door de stage en de rijst ook wel al 2 kg kwijt ben). Gelukkig word ik hier ook niet enkel als gorda afgestempeld, maar noemen de vroedvrouwen in het ziekenhuis me ook bonita. Yess!

Nadat we onze inkopen waren gaan doen in de supermercado konden we beginnen aan de bereiding van de pizza. Hierbij zette Abraham een ”how to make a pizza” filmpje van youtube op en begon hij het deeg te kneden. Njammie het resultaat mocht er echt wel zijn. ik denk dat die verruit de lekkerste maaltijd was die ik hier in Ecuador al gegeten heb. Laat het weekend maar beginnen!

                                                                    

           

                                       

Lieve vriendjes, ik heb het hier enorm goed. De stage is vermoeiend en overweldigend, maar ik vind het ook wel heel erg leuk! Ik begin te wennen aan het warme weer. Ik vond het zelfs frisjes toen het een van de voorbije dagen 24 graden was. En ik vind het geweldig dat ik hier nog drie maandjes mag blijven!

Hasta la proxima!

Beso Emma (of Amma of Enga, of hoe je mij wil noemen) xx

Puedo hacer el parto?

Ik zit al iets meer dan een week in het mooie en fascinerende Ecuador en ben vorige nacht eindelijk kunnen beginnen aan mijn stage in het ziekenhuis. Het Enrique C. Sotomayor hospital is een redelijk groot ziekenhuis waar enkel obstetrische en pediatrische ingrepen en behandelingen worden uitgevoerd. Om er te geraken moet je de bus nemen. Dit is zoals jullie wel weten hier in Guayaquil een hele beleving. Ik denk dat ik er ondertussen zo een beetje een boek over kan schrijven. Gisteren bijvoorbeeld nam de buschauffeur ineens een andere weg dan dat die buslijn normaal neemt, er zat een gat in de bodem van de bus recht onder het pedaal van de ontkoppeling en de ramen rammelden zo hard dat ze precies ieder moment uit de bus konden vallen. Gelukkige komen we wonder boven wonder toch steeds goed aan op onze bestemming.

Het was een hele overweldigende en vermoeiende nacht in het ziekenhuis. Het werken hier op verloskamer verschilt veel van het werken op verloskamer in België. Er is hier zoveel personeel dat het voor een buitenstaander heel moeilijk is om een overzicht te houden over wat er allemaal gebeurt. Toch merk je dat er veel structuur in zit. Ieder personeelslid heeft zijn eigen specifieke taakje. Zo is er een vroedvrouw voor het plaatsen van alle blaassondes, een man die alle vrouwen die op bevallen staan vervoert naar de bevallingszaal, een man die alle vuile bedden schoonmaakt, een verpleegster die alle infusen plaatst,… En ik als student mag helpen waar ik maar wil. het is hier belangrijk dat je jezelf voorstelt aan alle personeelsleden zodat ze jouw naam kennen en dat ze je kunnen vertrouwen. Mijn naam wordt hier trouwens uitgesproken als ENGA. Wel grappig was het toen we aan de vroedvrouwen op de arbeidszaal vroegen of we ze mochten helpen en ze antwoordden “ja, zeker”, maar ze zeiden niet wat we mochten doen en liepen gewoon weg, druk bezig met hun eigen taakje.

het volgende stukje, waarin ik zal praten over alle vroedkundige dingen die ik heb mogen doen en die ik gezien heb, is misschien een beetje beangstigend voor niet vroedkundig opgeleide mensen. Dus mannen en gevoelige zieltjes, misschien is het beter dat jullie deze alinea even overslaan. Ik vermoed dat dit stukje eerder interessant zal zijn voor mijn  lieve vroedies. Ik heb op mijn eerste shift namelijk bijna meer complicaties gezien dan dat ik in België op mijn 12 weken verloskamer samen heb gezien. Hier worden de vrouwen twee seconden voordat ze moeten bevallen de parto kamer binnengedragen. Het lijkt alsof deze bevallingen zo veel vlotter verlopen dan in België. Ik heb deze nacht 6 bevallingen gezien, en alle kindjes waren op 15 minuten zeker geboren, en de placenta’s volgden steeds heel erg snel.

Mijn eerste bevalling dat ik assisteerde verliep heel vlot, tot de baarmoeder nadien in atonie ging en  de vrouw heel veel bloed verloor. Als reactie hierop verloor deze vrouw, of ik kan beter meisje zeggen want ze was slechts 17 jaar, haar bewustzijn en moest er zuurstof en veel vulling intraveneus toegediend worden. Bij de tweede bevalling waarbij ik assisteerde verliep weer alles goed, maar helaas werd dit kindje geboren met klompvoetjes.

 Hierna mochten we van de dokter, een hele joviale en vriendelijke man, gaan kijken naar een verwijdering van een eierstok en een eileider omwille van een buitenbaarmoederlijk zwangerschap. Het was heel fascinerend om het vruchtje te zien. De mama was 7 weken zwanger en je kon echt mooi het vruchtje in de eileider zien zitten. In dezelfde operatiekamer mocht ik iets later een keizersnede volgen. Heel verassend was het toen de gynaecoloog begon te snijden en bleek dat ze hier geen keizersnede doen zoals wij die kennen. Ze maken nog een verticale incisie, een klassieke sectio genaamd. Jammer genoeg zijn op deze manier de littekens groter.

Daarna mocht ik zelf een bevalling doen, al moest ik wel heel assertief zijn en duidelijk vragen of ik de bevalling mocht doen (puedo hacer el parto?). Ook hierbij verliep alles goed. Tot de vrouw na de bevalling ook redelijk veel bloed verloor. De gynaecologen hier kijken bij veel bloedverlies steeds naar de cervix. Ze halen met andere woorden een grote tang boven en ze trekken de cervix helemaal uit de vagina. In België had ik nog nooit een baarmoederhals gezien met het blote oog. Wel, hier heb ik er op 1 nacht drie gezien. Vervolgens kuisen ze de baarmoeder helemaal uit met kompressen vastgemaakt op een lange kocher. Wanneer de vrouw dan nog blijft bloeden beslissen ze vrijwel meteen om een curettage te doen. Dit alles doen ze steeds zonder verdoving. Toen de curettage was uitgevoerd begon de gynaecoloog de episiotomie te hechten. Hierbij mocht ik assisteren. Wow wat was dat een langdurige hechting, het duurde 50 minuten. Dit was wel goed voor mijn leerproces, zo kon ik alles stap voor stap goed bekijken en in me opnemen voor als ik het de volgende keer zelf zal mogen doen.

Een kwartiertje later werd er weer een vrouw binnengebracht in de parto zaal. Toen het deken van deze vrouw werd weggehaald zag ik dat er een gestorven kindje tussen haar benen lag, enkel het hoofdje moest nog geboren worden. Het kindje was 26 weken oud en was reeds gestorven in de baarmoeder (mors in utero). Dit was wel even een schok. De mama van dat kindje was heel hard aan het wenen en ik vond het zo erg dat ik haar, met mijn beperkt spaans, niet kon vertellen wat ik wilde. Ik heb op dat moment haar hand vastgenomen en gezegd dat ik er voor haar was. Ik denk dat ze dit wel apprecieerde. Toen ik haar later op de gang tegenkwam knipoogde ze naar mij, dat deed me wel goed. Dit was het akeligste moment van de nacht. De mama moest daar, vond ik, redelijk lang blijven liggen vooraleer ze gesedeerd werd en de bevalling werd verder gezet.

Even samenvattend: ik  heb deze nacht twee curettages, een ectopische zwangerschap, een klassieke sectio, een hechtings-marathon, een atonie van de baarmoeder, een kindje met klompvoetjes en een mors in utero gezien. Ik zal dus niemand hoeven te vertellen dat ik echt uitgeput en op was toen ik ’s morgens naar huis mocht vertrekken. Zoveel indrukken en dit alles in een land en een taal dat je niet eigen is. Het was vermoeiend en het eiste veel van mijn competenties als vroedvrouw.

Door de voorgaande alinea’s lijkt het misschien dat ik het alleen moeilijk had en zwaar. Toch is dit niet helemaal waar. Het was een moeilijke nacht maar toch besef ik heel goed dat dit de job is die ik graag doe. Dat werken als vroedvrouw mijn droom is. Steeds als ik een verloskamer en een arbeidskamer binnenloop merk ik dat ik het heel erg leuk vind om de mama’s te begeleiden en te ondersteunen. Ik vind het super plezant om de moeilijke uren van arbeid en bevalling bij de moeder iets draaglijker te maken. Ik ben heel fier op mijn beroep en ik ben er zeker van dat ik dit lang graag zal blijven doen.Ook vind ik het geweldig dat ik de kans heb gekregen om mijn beroep te komen uitoefenen hier in Ecuador. Ik ben er zeker van dat dit een erg aangename levenservaring zal worden. En oh wat ben ik blij dat niemand me deze ervaring meer zal kunnen afpakken.

Ik zal dit berichtje nog even afsluiten met een minder beladen noot. Het is hier op verloskamer zo koud door de airconditioning. Het lijkt wel een airco-mania. Ik waan me hier eerder in Finland dan in het warme en zwoele Ecuador. Nooit gedacht dat ik mijn pullen hier toch nog zou nodig hebben, maar geloof me morgen neem ik toch een truitje mee op stage. Nog een verschilletje met België is dat de vroedvrouwen wanneer er geen bevallingen bezig zijn zich neerleggen en slapen. Zo was er een klein, schattig Ecuadoriaans dametje gewoon in de kast aan het slapen. Toen ze wakker werd kwam zij terug op een stoel zitten en werd haar plaatsje in de kast ingenomen door een andere vroedvrouw die duidelijk ook nood had aan een powernapje.

Het was een hele leerrijke nacht en ik hoop dat de komende nachten ( ik moet er nog 4 doen deze week) even leerrijk en druk zullen zijn als deze. Nu ga ik terug even slapen om me op te laden voor de komende nacht.

XX Beso Emma

Carnaval con Espuma

Naïef als we waren dachten we voor we aankwamen in Ecuador om maandag 11 februari te beginnen met onze stage in het ziekenhuis. Toen we dit vertelden aan Victor lachte hij ons toch een beetje uit. Zondag 10, maandag 11 en dinsdag 12 februari is het namelijk carnaval, een van de belangrijkste feesten hier in Ecuador. Op die dagen gaat niemand werken en staat alles in thema van feestvieren.

Wij werden door Martine uitgenodigd om samen met haar naar Salinas, een stadje aan de zee, te gaan en daar carnaval te vieren. We vertrokken vroeg in de ochtend met de taxi naar de zee. We namen een taxi naar Salinas waar een vriend van Erick, de verloofde van Martine, een huisje voor ons had geregeld voor slechts 10 dollar per nacht. Dit was extreem goedkoop voor tijdens de carnavalperiode. Wij dachten natuurlijk met onze Belgische ingesteldheid dat dit een gezellig huisje aan zee zou zijn. Toen we 3 uur later, en na een vijf minuten durende wandeltocht waarna iedereen (of ja toch alle Belgen)heel bizar al verbrand bleek te zijn, aankwamen waren onze verwachtingen dan natuurlijk ook te hoog. Dit gezellig huisje leek meer op een vervallen kraakpandje. Ik had nochtans gezworen om na een ervaring van 4 jaar geleden nooit meer een kraakpand te betreden. Dit zou ik moeten herzien aangezien dit kraakpand mijn verblijf zou worden voor de komende twee nachten. We betaalden voor een huisje waar de deur op instorten stond, de gekko’s medebewoners waren, de spinnen aan de muur hingen, het krioelde van de muggen, de coucarachas op het terras leefden en wonder boven wonder er een grote hond woonde met een mega-gezwel. Kortom, de perfecte overnachting.. niet dus. Maar op deze manier konden we ons ook eens inleven in de Ecuadorianen die het met iets minder moeten stellen. Achteraf bekeken viel het ook wel reuzegoed mee.

                                               

Onze spullen legden we in ons kraakpandje en we vertrokken naar la playa. Ik zal je niet moeten vertellen dat ik naar een duikje in de zee hunkerde als ik zeg dat het zeker 35 graden was. Bakken dus. Daardoor deed dat eerste sprongetje in de zee dan ook meer dan goed. Ik verschoot wel toen ik ontdekte dat er een grote kring mensen rond me werd gevormd toen ik de zee in liep. Ze waren allemaal aan het staren naar mij. Deze mensen hadden blijkbaar nog nooit een buitenlander gezien. Ik voelde me juist een aapje in de zoo. Luieren hier op het strand lijkt heel erg op het luieren op het strand ergens anders, maar toch zijn er een aantal opmerkelijke verschillen. Iedereen ligt in de schaduw omdat het in de zon gewoonweg te warm is, er lopen duizend en een mannetjes rond met spulletjes om te verkopen (kokosnoten, drankjes, zonnebrillen, hoeden, tatoeages,…).

’s Avonds zijn we in een plaatselijk cafétje iets gaan eten. Mmm camarones met look. Op de weg erheen maakten we kennis met de Ecuadoriaanse tradities tijdens carnaval. Iedere Ecuadoriaan loopt op deze dagen rond met een spuitbus vol gekleurd schuim. Hiermee mag je dan iedereen bespuiten. Natuurlijk waren wij hierbij het geviseerde mikpunt, las chicas Belgica. Onze bleke huidjes konden de mengeling van schuim en hevige zon ook niet zo goed verdragen met als gevolg dat we er ook een beetje uitzagen als een gespikkelde rode kreeft.  Soms was het wel frustrerend om te zien dat onze Ecuadoriaanse vrienden nog geen spatje schuim op zich hadden terwijl wij daar rondliepen als grote schuimmonsters. Deze traditie is wel origineel, maar bah wat word je er vuil van.

’s Avonds zijn we nog even gaan dansen op het strand. Met een gezichtje vol espuma kwamen we vermoeid terug aan bij ons kraakpandje waar onze helse muggennacht kon beginnen.

De dag erna was een beetje vergelijkbaar met de vorige: chillen aan het strand, verbranden op onze Belgische huid die geen zon gewend is, aangestaard worden als aapjes in de zoo, bespoten worden met kleurrijke espuma. Op het strand hebben we ook kunnen genieten van een heerlijke kokosnoot. Zalig fris en het wakkerde mijn vakantiegevoel nog eens extra aan.

’s avonds werden we uitgenodigd door een vriend van Erick om op zijn appartement een feestje te gaan vieren. Onze monden vielen open toen we aankwamen op dat appartement. Het was een groot appartement met een adembenemend uitzicht op zee. Dit was echt een hele grote tegenstelling binnen Ecuador die duidelijk werd. Eerst moesten we ons klaarmaken in een kraakpandje waar we lievere niet te lang onder de douche bleven staan aangezien er zoveel spinnen aan de muren hingen en anderzijds konden we carnaval gaan vieren bij een rijke Ecuadoriaan in het grootste appartement van de stad. Hierna besloten we om te gaan dansen in een club. Jongens in België, van de Ecuadorianen kunnen jullie op vlak van dansen echt nog wel iets komen leren. Schudden met die heupen dat zij kunnen. Salsa en hip hop door elkaar. Fijne avond, al was er weer dat aapje in de zoo-gevoel, aangezien we heel de avond aangestaard werden. Er vroeg zelfs een man of hij een foto van ons mocht nemen. Gelukkig gebaarde Erick hierbij dat deze man moest weggaan. Hopelijk zullen ze in het Sotomayor ziekenhuis wel ooit wennen aan ons Europees uiterlijk.

De dag erna namen we de bus terug naar Guayaquil. We kwamen vuil van het schuim en het zand terug aan bij Martha, en oh wat waren we blij met onze koude douche en ons heerlijk bedje.

Vanavond zullen we genieten van onze girlsnight met een filmpje en ik kijk al enorm uit om eindelijk aan mijn stage te beginnen. Morgen maken we nog alle papieren in orde in de universiteit van Guayaquil, en laat de dag erna de baby’s maar komen.

Hasta la proxima, amigos!

Beso Emma

We houden het vakantiegevoel nog even vol

Met het gedacht in ons achterhoofd dat we binnenkort hard zullen moeten werken op verloskamer hier in Guayaquil besloten we om deze dagen nog even te genieten van het vakantiegevoel. De warmte is nog steeds heel overweldigend, maar we leren er mee om te gaan. We hebben drie bidonnen van 20 liter water aangekocht en onze ventilator staat permanent aan. We dragen enkel kleedjes, shorten en bikini’s ( ik begrijp nog steeds niet hoe ik het in mijn hoofd heb gehaald om 10 pullen van thuis mee te nemen, dom dom).

Vrijdag heeft de zoon des huizes (Abraham) ons in speedtempo een kleine rondleiding gegeven doorheen de stad. We hebben het Ecuadoriaanse verkeer nogmaals leren kennen, maar nu van op een bus. Dit is echt een kramikkelig geval. De bussen zijn hier ook duidelijk niet gemaakt voor Europeanen. Ik kan niet recht op de banken gaan zitten omdat mijn benen te lang zijn en dan geklemd raken tussen de bank waarop ik zit en de bank ervoor, schuin zitten is de boodschap. Geen makkelijke opdracht als de buschauffeur  minstens 80 km per uur rijdt op een super drukke baan en om de haverklap alle remmen moet toeslaan om toch maar niet te botsen (de spiegels van de auto’s raken regelmatig de zijkant van de bus omdat ze zo dicht tegen elkaar rijden). Ik vond al dat ik defensief moest rijden in hartje Brussel maar dit is pas echt defensief rijden. Ferre en Marie, zelfs ik, de johnny volgens jullie, rijd in vergelijking met deze rijstijl echt als een bommatje. De hoogtepunten van de rondleiding waren het leguanenpark en de kathedraal van Guayaquil. Ik voel me op en top toerist, nog net geen japanner die met alles op de fotot wil.

  

Later die dag  hebben we onze co-promotor, Martine, leren kennen. Zij is een super toffe Belgische vroedvrouw. Zij heeft ons al veel tips gegeven over het leven en de veiligheid hier in Guayaquil. Zij liet ons een grote mall zien, mall del sol. Malls vind je hier op iedere hoek van de straat. Heerlijk want het is er steeds lekker fris. Op die manier kunnen we af en toe even ontsnappen aan de hitte en genieten van een lekker sapje (jugos). In elke mall vind je een supermarkt, winkeltjes en een grote eethoek met allerlei Amerikaanse fastfood kraampjes.

Die nacht regende het weer verschrikkelijk. Alle daken zijn hier bovendien bedekt met ijzeren golfplaten met als gevolg dat de harde regen loeihard in je oren klinkt. En dit steeds wanneer je juist wil gaan slapen. Prettig is anders. Ook werd ik die nacht gewekt doordat het touwtje waar mijn muskietennet aan vasthing het begaf en mijn netje plof op mijn hoofd viel. Ik moest en zou die nacht nog een oplossing vinden want de muggen hier drinken maar wat graag het Belgische bloed. Gelukkig heb ik nog een jetlag en lopen de uren van mijn dagen en nachten nog een beetje door elkaar.

Zaterdag zijn we samen met Martine de Malecone gaan bezoeken, dit is een monument  voor de bevrijding van Ecuador. Het is een prachtig monument, gelegen aan de guayas rivier. Naast deze rivier ligt een vuurtoren op een bergje. Op dat bergje staan heel veel kleine, schattige, gekleurde huisjes. We besloten om dat bergje te gaan beklimmen. Even een ijsje eten om wat kracht op te doen en dan vamos a las peñas.

 Op weg naar het bergje  kwamen we gezellig een iguana tegen. Ja, dat heb je hier zo.. tussen de huizen en midden op een toeristische plek kan je ineens een leguaan zien lopen. Heel leuk. Ik besloot om er een mooie foto van te nemen. Goed idee, tot ik nog een beetje dichterbij ging om een close-up te trekken en dat beest dichter en dichter kwam. Ineens wandelde het naar het padje waar ik op stond toe. Ik denk dat ik nog nooit zo hard ben weggelopen van de schrik. Dit was nog angstaanjagender dan de drie honden bij Martha thuis. Kortom leguanen zijn mooi en alles wat je wil als ze maar ver van je weg blijven staan en goed poseren voor je foto.

Om bij de vuurtoren te komen moesten we 444 trappen beklimmen. Ik, met mijn goede scoutsskills, dacht "dat is een fluitje van een cent". Maar ik had toch even de warmte van Ecuador niet meegerekend. Het zicht boven was wel adembenemend. Wauw.. voor herhaling vatbaar. Toen we terug naar beneden gingen zagen we een cameraploeg die een videoclip aan het opnemen was van een typische Ecuadoriaanse zanger. Jammer kenden we deze beroemdheid niet, anders waren we er gegarandeerd allemaal fan van geworden, al waren zijn nummers niet echt ons ding.

’s Avonds zijn we nog snel een hapje gaan eten in de citymall. Wanneer je hier in de donker naar huis moet lopen voel je je wel niet zo veilig. Het lijkt wel dat er overvallers op elke hoek van de straat kunnen opduiken. Het was  grappig toen we vertelden aan Abraham dat we ons niet zo veilig voelden. We vroegen daarbij of hij al eens overvallen was geweest. Hierop antwoordde hij verassend: “si en Bruselas”. Zo zal iedereen zich in een ander land soms een beetje onveilig voelen zeker.

Moe en blij dat ik zoveel mooie dingen had gezien kroop ik vroeg in bed. Slapen zou me goed doen en ik keek er al naar uit om de dag erna carnaval te gaan vieren. Olé! 

Overweldigende eerste indrukken

Gisteren zijn we eindelijk aangekomen in Guayaquil.  Na een ellenlange dag in het vliegtuig. Drie keer opstijgen en landen is toch wel een beetje te veel van het goede. Zeker het feit dat mijn tv-toesltelletje niet werkte was een beetje balen.  Om 18.20u (in België was het op dat moment 00.20u) lokale tijd kwamen we aan in el aeropuerto josé joaquin de guayaquil. Na lang wachten op onze valiezen konden we op zoek gaan naar Martha en Victor, onze gastvrouw en haar man. We vonden elkaar snel, gelukkig dat facebook bestaat, zodat we toch een beetje wisten hoe Martha eruit zag. En zij herkende ons duidelijk ook wel  J. Ze waren beide heel erg vriendelijk al beseften we vanaf dat moment dat ons Spaans enkel basiskennis is. Hopelijk zullen we ons snel kunnen uitdrukken. We weten nu al dat dit de eerste dagen heel erg moeilijk zal zijn op de maternidad. Maar met ons Spaans pocket boekje in de hand leren we beetje bij beetje bij.

Na de eerste ontmoeting met Martha en Victor mochten we ze volgen naar hun auto’s. eens buiten gekomen overviel de warmte ons echt enorm. Ik had een topje, een t-shirt, twee pullen, een jeansvestje en een kousenbroek aan.. Dit was echt too hot. Buiten was het dertig graden. Het zweet barste dan ook meteen uit. Binnen de drie seconden stonden er zweetdruppeltjes op alle vier onze voorhoofden. Jup, welcome to South-America! We moesten ons verdelen in groepjes van twee om mee te rijden met de auto’s. Eva en ik reden mee in de auto van Victor. Een hele lieve en vlotte man. Onze knop moesten we wel even uitschakelen toen hij begon te rijden in het chaotische en ongestructureerde verkeer van Guayaquil. Victor reed, en ik ben er nog steeds niet uit of dit de bedoeling is en Ecuador of niet, letterlijk in het midden van de weg. De witte lijn die verkeersstroken van elkaar scheidden negeerde hij precies totaal en hij reed er recht op. Martha deed dit volgens Sien en Britte ook dus misschien moet ik er me de komende maanden maar bij neerleggen. Al hoop ik dat ik deze gewoonte niet zal meenemen naar België.

Tien minuten later kwamen we aan bij Martha thuis.  Uit de auto stappen was ook nog een beproeving. Ik weet niet wat de autoarchitecten hier bezielde toen ze deze soort auto’s ontworpen, maar je kan ze blijkbaar enkel van buitenaf opendoen. Ja dat is ook eens iets anders he!  Dit zal onze thuis worden voor de komende drie maanden. Buiten het feit dat het echt echt heel erg warm was voelde ik me wel op mijn gemak, tot er plots drie honden in de garage stonden. Dit was toch even schrikken, ik zal me er maar moeten overzetten, maar mijn beste vrienden zullen ze niet worden. We werden vriendelijk ontvangen door Abraham, de jongste zoon van Victor en Martha, net als zijn ouders een hele gastvrije jongen. Hij hielp ons met onze zakken boven te dragen en ons muskietennet boven ons bed te bevestigen. Ik slaap samen met Eva op een kamer, met een eigen badkamer en balkon (het uitzicht vanop het balkon is helaas niet de zee, eerder een soort sloppenwijkje). Maar het is hier alvast heel gezellig, en de ventilator is oook wel een heel erg groot pluspunt.

Daarna riep Martha ons naar beneden om samen met hen nog een hapje te eten. Uiteraard was het kip met rijst en sla. De kip heb ik toch even aan me laten voorbij gaan aangezien ik daar niet verzot op ben. En ze vertelde dat het een kip van op de boerderij was die waarschijnlijk heel taai zou zijn. De sla en tomaten waren super vers en sappig. Mm heerlijk. Nadien zijn we naar onze kamer gegaan, we waren uitgeput van de reis. Op dat moment was het dan ook al half zes in België. Even laten weten aan het thuisfront dat we goed waren aangekomen en dan ons bedje in. Het was heel erg warm op de kamer, maar we waren uitgeput van de reis dus vielen we snel in slaap.

’s Morgen nam ik een douche. Ook een verassing was het toen ik ontdekte dat er geen warm water was. Maar het frisse water op mijn plakkerige warme huid deed wel deugd.  Ik genoot nog meer van de douche toen Abraham vertelde dat het water de komende 24 uur zou uitgeschakeld worden door de regering.  (ja ook voor de wc zal er dus geen water zijn) Beneden in de living stond er al een ontbijtje op ons te wachten. Het was een soort croque monsieur met een omeletje en een heerlijke smoothie van een voor ons onbekende vrucht. Aan de ontbijttafel wilden ze me al bijna koppelen aan de ecuadoriaanse mannen en noemde Martha me een chica caliente. Ik zal moeten uitkijken zei Martha. Na het eten besefte ik dat de douche al helemaal voor niets was geweest, want de warmte is echt overweldigend. Maar dit doet wel deugd na de koude maandjes en Belgica.

Na het ontbijt hielp Martha ons met het in orde brengen van onze papieren. Dit verliep allemaal vlot, dus vanaf vandaag zijn we volledig legale migranten in Ecuador, joepie! Na de papierwinkel reden we door het drukke verkeer naar el supermercado. Ik heb serieus nog nooit zo’n grote supermarkt gezien. Heel indrukwekkend. Hier deden we onze inkopen voor de komende halve week. Wat lag er vooral in onze kar: fruit, groenten en water. Ik kan op dit moment echt niet denken aan lekker warm eten, geef mij maar smoothies en frisse slaatjes.

Twee vrienden van Abraham hielpen ons met het uitladen van de auto na onze inkopen. Waarna we door Martha verwend werden met een heerlijk stuk watermeloen. Jummie. Moe van de vele indrukken besloten we om het nu even rustig aan te doen en onze blog’s bij te werken.

Op het moment dat ik dit bericht schrijf is het buiten aan het stortregenen. Blijkbaar is het regenseizoen dus toch al begonnen. Het is wel fijn dat het zo even afkoelt in de stad. Ik zou er bijna willen gaan onderstaan! Dat is misschien voor een andere dag als ik zeker weet dat onze douche terug werkt J.

Nu even verder bekomen van de reis en binnenkort zullen jullie weer wat meer kunnen lezen over mijn avonture fantastico! 

Wat een tegenslag..

Ever heard about heaving a bad day.. Wel, ik denk dat ik er vandaag wel eentje heb. Het begon allemaal heel mooi. Ik zou zelfs mijn tekstje (lichtelijk overdreven)  kunnen beginnen met: Er was eens.. Wakker worden met Roxanne van The Police en beseffen dat het eindelijk zover is. Het laatste Belgische ontbijtje stond beneden al op me te wachten, al kon ik geen hap door mijn keel krijgen. Kriebels voelde ik tot in mijn tenen. En dan vertrekken naar Zaventem terwijl je uitgezwaaid wordt door je zus, je schoonzus en je broer. Ik geef het toe, ik voelde me heel even belangrijk.

Een half uurtje later  en ruimschoots op tijd voor onze vlucht kwamen we aan op de luchthaven. Ik wandelde met een grote lach op mijn gezicht de ingang binnen. Twee secondjes later werd dan toch even mijn happy bubble doorprikt door een scherpe en teleurstellende naald. Onze vlucht naar Amsterdam was cancelled. Een vlucht later konden we niet nemen, want dan zouden we onze aansluiting met het vliegtuig naar Guayaquil toch niet halen. Dan moesten we maar op zoek naar een andere oplossing. De medewerkers van KLM hadden precies ook niet heel erg lang kunnen slapen, want super vriendelijk kon je ze niet noemen. Maar bon, onze oplossing hebben we gevonden. Morgen, 06/02/2013, vertrekken we. Fingers crossed dat dan alles loopt zoals we willen.

Het is een stom voorval, maar we blijven positief. Vandaag ga ik eens lekker genieten van een rustig dagje thuis. Mijn zakken zijn gepakt, ik hoef aan niets meer te denken. Wat houdt mijn chilldagje nu in: baggy joggingbroek aantrekken, languit in de zetel liggen en de televisie aanzetten, een lekker warm lang badje nemen en genieten van het heerlijke eten van ons mamaatje.

Liefste Leuven, laat me morgen maar gaan, ik kom na drie maandjes wel terug hoor! Ik kijk al uit naar de zuiderse temperaturen en de lieve mensen ginder.