Naïef als we waren dachten we voor we aankwamen in Ecuador
om maandag 11 februari te beginnen met onze stage in het ziekenhuis. Toen we
dit vertelden aan Victor lachte hij ons toch een beetje uit. Zondag 10, maandag
11 en dinsdag 12 februari is het namelijk carnaval, een van de belangrijkste
feesten hier in Ecuador. Op die dagen gaat niemand werken en staat alles in
thema van feestvieren.
Wij werden door Martine uitgenodigd om samen met haar naar
Salinas, een stadje aan de zee, te gaan en daar carnaval te vieren. We vertrokken
vroeg in de ochtend met de taxi naar de zee. We namen een taxi naar Salinas
waar een vriend van Erick, de verloofde van Martine, een huisje voor ons had
geregeld voor slechts 10 dollar per nacht. Dit was extreem goedkoop voor
tijdens de carnavalperiode. Wij dachten natuurlijk met onze Belgische
ingesteldheid dat dit een gezellig huisje aan zee zou zijn. Toen we 3 uur later,
en na een vijf minuten durende wandeltocht waarna iedereen (of ja toch alle
Belgen)heel bizar al verbrand bleek te zijn, aankwamen waren onze verwachtingen
dan natuurlijk ook te hoog. Dit gezellig huisje leek meer op een vervallen
kraakpandje. Ik had nochtans gezworen om na een ervaring van 4 jaar geleden nooit
meer een kraakpand te betreden. Dit zou ik moeten herzien aangezien dit
kraakpand mijn verblijf zou worden voor de komende twee nachten. We betaalden
voor een huisje waar de deur op instorten stond, de gekko’s medebewoners waren,
de spinnen aan de muur hingen, het krioelde van de muggen, de coucarachas op het
terras leefden en wonder boven wonder er een grote hond woonde met een
mega-gezwel. Kortom, de perfecte overnachting.. niet dus. Maar op deze manier
konden we ons ook eens inleven in de Ecuadorianen die het met iets minder
moeten stellen. Achteraf bekeken viel het ook wel reuzegoed mee.
Onze spullen legden we in ons kraakpandje en we vertrokken
naar la playa. Ik zal je niet moeten vertellen dat ik naar een duikje in de zee
hunkerde als ik zeg dat het zeker 35 graden was. Bakken dus. Daardoor deed dat
eerste sprongetje in de zee dan ook meer dan goed. Ik verschoot wel toen ik
ontdekte dat er een grote kring mensen rond me werd gevormd toen ik de zee in
liep. Ze waren allemaal aan het staren naar mij. Deze mensen hadden blijkbaar
nog nooit een buitenlander gezien. Ik voelde me juist een aapje in de zoo. Luieren
hier op het strand lijkt heel erg op het luieren op het strand ergens anders,
maar toch zijn er een aantal opmerkelijke verschillen. Iedereen ligt in de
schaduw omdat het in de zon gewoonweg te warm is, er lopen duizend en een mannetjes
rond met spulletjes om te verkopen (kokosnoten, drankjes, zonnebrillen, hoeden,
tatoeages,…).
’s Avonds zijn we in een plaatselijk cafétje iets gaan eten.
Mmm camarones met look. Op de weg erheen maakten we kennis met de Ecuadoriaanse
tradities tijdens carnaval. Iedere Ecuadoriaan loopt op deze dagen rond met een
spuitbus vol gekleurd schuim. Hiermee mag je dan iedereen bespuiten. Natuurlijk
waren wij hierbij het geviseerde mikpunt, las chicas Belgica. Onze bleke
huidjes konden de mengeling van schuim en hevige zon ook niet zo goed verdragen
met als gevolg dat we er ook een beetje uitzagen als een gespikkelde rode
kreeft. Soms was het wel frustrerend om
te zien dat onze Ecuadoriaanse vrienden nog geen spatje schuim op zich hadden
terwijl wij daar rondliepen als grote schuimmonsters. Deze traditie is wel
origineel, maar bah wat word je er vuil van.
’s Avonds zijn we nog even gaan dansen op het strand. Met een
gezichtje vol espuma kwamen we vermoeid terug aan bij ons kraakpandje waar onze
helse muggennacht kon beginnen.
De dag erna was een beetje vergelijkbaar met de vorige:
chillen aan het strand, verbranden op onze Belgische huid die geen zon gewend is,
aangestaard worden als aapjes in de zoo, bespoten worden met kleurrijke espuma.
Op het strand hebben we ook kunnen genieten van een heerlijke kokosnoot. Zalig fris
en het wakkerde mijn vakantiegevoel nog eens extra aan.
’s avonds werden we uitgenodigd door een vriend van Erick om
op zijn appartement een feestje te gaan vieren. Onze monden vielen open toen we
aankwamen op dat appartement. Het was een groot appartement met een
adembenemend uitzicht op zee. Dit was echt een hele grote tegenstelling binnen
Ecuador die duidelijk werd. Eerst moesten we ons klaarmaken in een kraakpandje
waar we lievere niet te lang onder de douche bleven staan aangezien er zoveel
spinnen aan de muren hingen en anderzijds konden we carnaval gaan vieren bij
een rijke Ecuadoriaan in het grootste appartement van de stad. Hierna besloten
we om te gaan dansen in een club. Jongens in België, van de Ecuadorianen kunnen
jullie op vlak van dansen echt nog wel iets komen leren. Schudden met die
heupen dat zij kunnen. Salsa en hip hop door elkaar. Fijne avond, al was er
weer dat aapje in de zoo-gevoel, aangezien we heel de avond aangestaard werden.
Er vroeg zelfs een man of hij een foto van ons mocht nemen. Gelukkig gebaarde
Erick hierbij dat deze man moest weggaan. Hopelijk zullen ze in het Sotomayor
ziekenhuis wel ooit wennen aan ons Europees uiterlijk.
De dag erna namen we de bus terug naar Guayaquil. We kwamen
vuil van het schuim en het zand terug aan bij Martha, en oh wat waren we blij
met onze koude douche en ons heerlijk bedje.
Vanavond zullen we genieten van onze girlsnight met een
filmpje en ik kijk al enorm uit om eindelijk aan mijn stage te beginnen. Morgen
maken we nog alle papieren in orde in de universiteit van Guayaquil, en laat de
dag erna de baby’s maar komen.
Hasta la
proxima, amigos!
Beso Emma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten