We komen tijd te kort

Na de eerste stageweek heb ik enorm genoten van het weekendje vrij. We hebben het heel rustig gehouden. Het was heerlijk om op ons gemak uit te slapen en te ontbijten met een lekkere batidos (een verse fruitmilkshake) in la rotonda. We zijn overdag samen met Martine naar een armere buurt van Guayaquil getrokken om daar een organisatie van een Nederlandse vrouw te gaan bezoeken. Zij heeft samen met haar man een medisch centrum opgericht, waar armere mensen terecht kunnen. In dat centrum (“la sonrisa naranja”) komen ook zwangere vrouwen voor prenatale controles. Het is een mooi centrum en binnenkort mogen we hier ook wat voorlichtingslessen komen geven. Wij hebben namelijk een sponsoring gekregen van 1000 condooms en hebben zelf brochures gemaakt om de menstruele cyclus en het gebruik van condooms toe te lichten aan de plaatselijke bevolking. Wij hopen hiermee toch wat mensen te bereiken en op die manier vragen te kunnen beantwoorden om tienerzwangerschappen te voorkomen.

Toen we ’s avonds thuiskwamen besloten we om toch eens even onze kleren in de wasmachine te gooien. Helaas is de was doen hier iets heel anders dan in België. Fragiele stofjes, onderbroeken en topjes met spaghettibandjes mogen niet in de machine. Anders zouden ze er helemaal gescheurd uit komen. Gelukkig ook maar dat we deze kleren niet in de machine hadden gestoken, want inderdaad onze handdoeken en stagepakken kwamen er heel stijf uit, het zachte, pas gewassen gevoel was verdwenen. Dan moesten we onze topjes en onderbroeken maar met de hand wassen. Dit had ik nog nooit gedaan. En geloof me, het is moeilijker dan je denkt. Ik voelde me precies in Bokrijk. En ik denk dat ik hier nog wat op zal moeten oefenen ook, want echt fris gewassen ruiken mijn kleren ook niet echt. Ik besef hier elke dag meer en meer dat ik in België echt een luxeleventje leid.

De dag erna zijn we ons ticket naar de Galapagos eilanden gaan boeken. We hebben een hele goede deal kunnen vastkrijgen. We zullen daar gaan zwemmen tussen haaien, snorkelen tussen de vissen en de zeehonden, het reuzenshildpadden fok centrum bezoeken, een uitgestorven vulkaan bekijken,..

’s Avonds waren we uitgenodigd op een verrassingsfeestje, voor de verjaardag van Erick. We besloten om ons heel Ecuadoriaans te gedragen en als cadeautje een Piñata te geven. we hadden er eentje gekozen die versierd was met een grote foto van Superman. Heel toepasselijk bleek, omdat Martine vond dat Erick op Superman leek toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. We hadden de Piñata gevuld met snoepjes en een supportershoed van Barcelona, de voetbalploeg van Guayaquil. Erick leek ook wel blij met ons pakje. Het was een gezellig feestje, met lekkere taart en wat pintjes.

Na twee dagen uitrusten en de eerste indrukken verwerkt te hebben moesten we weer  gaan werken in het ziekenhuis. Gelukkig moesten we maar twee dagen werken deze week. Ik had weer nachtshiften. Dit is hier wel heel vermoeiend omdat je 15 uur  weg bent van huis. We moeten al om  16.30 de metrovia nemen om voor het donker aan te komen in de Sotomayor. De buurt rond het ziekenhuis is blijkbaar nogal gevaarlijk. Dus mogen we er niet rondlopen als het donker is. Hetzelfde geldt voor de dag erna. We mogen pas vertrekken in het ziekenhuis om kwart voor zeven, omdat het dan pas licht wordt. Gelukkig waren het twee hele drukke nachten in het ziekenhuis. We hadden onze handen meer dan vol. Misschien is het dan toch waar als men zegt dat er meer kindjes met volle maan geboren worden.

Het waren wel weer twee hele heftige dagen. Ik heb weer heel veel schrijnende dingen gezien. Dingen die soms wat moeilijk zijn om te verwerken. Dingen die soms echt tegen mijn principes zijn. Ik mag van geluk spreken dat ik deze buitenlandse stage mag doen met drie fantastische medestudenten waarbij ik af en toe mijn hart kan luchten over de dingen die we meemaken in het ziekenhuis. We merken het allemaal dat we dat uurtje (of waarschijnlijk nog veel langer) praten over het ziekenhuis heel erg nodig hebben.

Britte merkte daarnet op dat ik al bijna evenveel dode kindjes heb gezien als bevallingen die ik zelf heb mogen doen. En inderdaad, ik heb er hier al heel wat gezien. Ook heb ik al heel veel complicaties gezien. Zo kwam er deze nacht een vrouw binnen die echt vel over been was. Ik heb zelfs op TV of op foto’s op internet nog nooit zo’n ernstige anorexia patiënt gezien. Ik blijf het ook heel erg vinden om meisjes van 17 jaar te zien die voor de tweede keer komen bevallen.

Gelukkig trek ik me wel op aan de mooie dingen. Het is heerlijk om te horen dat de kraamvrouwen je bedanken als je net hun bevalling hebt gedaan. Of als ze “gracias, mi amor” zeggen wanneer je alleen maar hun hand hebt vastgehouden en een beetje een rugmassge hebt gegeven om de pijn van de contracties te verminderen. Dan trek je je er niets meer van aan dat de vroedvrouwen je uitlachen omdat het hier niet de gewoonte is om de mama’s te ondersteunen en te begeleiden tijdens de arbeid.

Ook heb ik gisteren een hele lieve vroedman leren kennen. Manolo heet hij. Hij was heel blij dat we de vrouwen zo goed probeerden te begeleiden. Hij gaf heel veel uitleg en was geïnteresseerd bij alles wat wij vertelden over België. Manolo gaf me spontaan een steriele handschoen en ik mocht de vrouw vanaf negen centimeter tot aan de bevalling helemaal begeleiden en helpen bij de start van het persen. Dit is hier in Ecuador meestal geen taak voor de Belgische studenten. Toen hij klaar was met zijn shift kwam hij ons nog persoonlijk gedag zeggen en wenste hij ons nog veel succes met onze verdere shift. Dit is echt een vroedman naar mijn hart, zo begaan dat hij was met zijn patiënten.

Mijn bevallings-teller staat trouwens voorlopig op 30 zelfstandige bevallingen. Nog tien te gaan dus en dan kan ik officieel in juni afstuderen als vroedvrouw. Dit is echt een heerlijk vooruitzicht!

Het was weer een vermoeiende werk’week’. Gelukkig kunnen we nu weer even alle stoom afblazen. We zijn deze avond uitgenodigd om mee te gaan dansen in een club met de vrienden van Erick. Ik heb er zin in. We kennen ondertussen ook al wat hippe liedjes zoals: “yo no quiero aqua, yo quiero bebidas”. Snel even een kleedje aandoen, want de Ecuadorianen zullen wel weer salsa willen dansen.

Lieve vrienden, ik vind het zelf vreemd, maar ik heb gewoon geen tijd om jullie te missen. Ik heb het hier echt enorm naar mijn zin.

Tot binnenkort!!