Ik zit al iets meer dan een week in het mooie en fascinerende
Ecuador en ben vorige nacht eindelijk kunnen beginnen aan mijn stage in het
ziekenhuis. Het Enrique C. Sotomayor hospital is een redelijk groot ziekenhuis
waar enkel obstetrische en pediatrische ingrepen en behandelingen worden
uitgevoerd. Om er te geraken moet je de bus nemen. Dit is zoals jullie wel
weten hier in Guayaquil een hele beleving. Ik denk dat ik er ondertussen zo een
beetje een boek over kan schrijven. Gisteren bijvoorbeeld nam de buschauffeur
ineens een andere weg dan dat die buslijn normaal neemt, er zat een gat in de
bodem van de bus recht onder het pedaal van de ontkoppeling en de ramen
rammelden zo hard dat ze precies ieder moment uit de bus konden vallen. Gelukkige
komen we wonder boven wonder toch steeds goed aan op onze bestemming.
Het was een hele overweldigende en vermoeiende nacht in het
ziekenhuis. Het werken hier op verloskamer verschilt veel van het werken op
verloskamer in België. Er is hier zoveel personeel dat het voor een
buitenstaander heel moeilijk is om een overzicht te houden over wat er allemaal
gebeurt. Toch merk je dat er veel structuur in zit. Ieder personeelslid heeft zijn
eigen specifieke taakje. Zo is er een vroedvrouw voor het plaatsen van alle
blaassondes, een man die alle vrouwen die op bevallen staan vervoert naar de
bevallingszaal, een man die alle vuile bedden schoonmaakt, een verpleegster die
alle infusen plaatst,… En ik als student mag helpen waar ik maar wil. het is
hier belangrijk dat je jezelf voorstelt aan alle personeelsleden zodat ze jouw
naam kennen en dat ze je kunnen vertrouwen. Mijn naam wordt hier trouwens
uitgesproken als ENGA. Wel grappig was het toen we aan de vroedvrouwen op de
arbeidszaal vroegen of we ze mochten helpen en ze antwoordden “ja, zeker”, maar
ze zeiden niet wat we mochten doen en liepen gewoon weg, druk bezig met hun
eigen taakje.
het volgende stukje, waarin ik zal praten over alle
vroedkundige dingen die ik heb mogen doen en die ik gezien heb, is misschien
een beetje beangstigend voor niet vroedkundig opgeleide mensen. Dus mannen en
gevoelige zieltjes, misschien is het beter dat jullie deze alinea even
overslaan. Ik vermoed dat dit stukje eerder interessant zal zijn voor mijn lieve vroedies. Ik heb op mijn eerste shift
namelijk bijna meer complicaties gezien dan dat ik in België op mijn 12 weken
verloskamer samen heb gezien. Hier worden de vrouwen twee seconden voordat ze
moeten bevallen de parto kamer binnengedragen. Het lijkt alsof deze bevallingen
zo veel vlotter verlopen dan in België. Ik heb deze nacht 6 bevallingen gezien,
en alle kindjes waren op 15 minuten zeker geboren, en de placenta’s volgden steeds
heel erg snel.
Mijn eerste bevalling dat ik assisteerde verliep heel vlot,
tot de baarmoeder nadien in atonie ging en de vrouw heel veel bloed verloor. Als reactie
hierop verloor deze vrouw, of ik kan beter meisje zeggen want ze was slechts 17
jaar, haar bewustzijn en moest er zuurstof en veel vulling intraveneus toegediend
worden. Bij de tweede bevalling waarbij ik assisteerde verliep weer alles goed,
maar helaas werd dit kindje geboren met klompvoetjes.
Hierna mochten we van
de dokter, een hele joviale en vriendelijke man, gaan kijken naar een
verwijdering van een eierstok en een eileider omwille van een buitenbaarmoederlijk
zwangerschap. Het was heel fascinerend om het vruchtje te zien. De mama was 7
weken zwanger en je kon echt mooi het vruchtje in de eileider zien zitten. In dezelfde
operatiekamer mocht ik iets later een keizersnede volgen. Heel verassend was het
toen de gynaecoloog begon te snijden en bleek dat ze hier geen keizersnede doen
zoals wij die kennen. Ze maken nog een verticale incisie, een klassieke sectio
genaamd. Jammer genoeg zijn op deze manier de littekens groter.
Daarna mocht ik zelf een bevalling doen, al moest ik wel
heel assertief zijn en duidelijk vragen of ik de bevalling mocht doen (puedo
hacer el parto?). Ook hierbij verliep alles goed. Tot de vrouw na de bevalling
ook redelijk veel bloed verloor. De gynaecologen hier kijken bij veel
bloedverlies steeds naar de cervix. Ze halen met andere woorden een grote tang
boven en ze trekken de cervix helemaal uit de vagina. In België had ik nog
nooit een baarmoederhals gezien met het blote oog. Wel, hier heb ik er op 1
nacht drie gezien. Vervolgens kuisen ze de baarmoeder helemaal uit met kompressen
vastgemaakt op een lange kocher. Wanneer de vrouw dan nog blijft bloeden
beslissen ze vrijwel meteen om een curettage te doen. Dit alles doen ze steeds
zonder verdoving. Toen de curettage was uitgevoerd begon de gynaecoloog de
episiotomie te hechten. Hierbij mocht ik assisteren. Wow wat was dat een
langdurige hechting, het duurde 50 minuten. Dit was wel goed voor mijn
leerproces, zo kon ik alles stap voor stap goed bekijken en in me opnemen voor
als ik het de volgende keer zelf zal mogen doen.
Een kwartiertje later werd er weer een vrouw binnengebracht
in de parto zaal. Toen het deken van deze vrouw werd weggehaald zag ik dat er
een gestorven kindje tussen haar benen lag, enkel het hoofdje moest nog geboren
worden. Het kindje was 26 weken oud en was reeds gestorven in de baarmoeder
(mors in utero). Dit was wel even een schok. De mama van dat kindje was heel hard
aan het wenen en ik vond het zo erg dat ik haar, met mijn beperkt spaans, niet
kon vertellen wat ik wilde. Ik heb op dat moment haar hand vastgenomen en
gezegd dat ik er voor haar was. Ik denk dat ze dit wel apprecieerde. Toen ik
haar later op de gang tegenkwam knipoogde ze naar mij, dat deed me wel goed. Dit
was het akeligste moment van de nacht. De mama moest daar, vond ik, redelijk
lang blijven liggen vooraleer ze gesedeerd werd en de bevalling werd verder
gezet.
Even samenvattend: ik
heb deze nacht twee curettages, een ectopische zwangerschap, een
klassieke sectio, een hechtings-marathon, een atonie van de baarmoeder, een
kindje met klompvoetjes en een mors in utero gezien. Ik zal dus niemand hoeven
te vertellen dat ik echt uitgeput en op was toen ik ’s morgens naar huis mocht
vertrekken. Zoveel indrukken en dit alles in een land en een taal dat je niet
eigen is. Het was vermoeiend en het eiste veel van mijn competenties als
vroedvrouw.
Door de voorgaande alinea’s lijkt het misschien dat ik het
alleen moeilijk had en zwaar. Toch is dit niet helemaal waar. Het was een moeilijke
nacht maar toch besef ik heel goed dat dit de job is die ik graag doe. Dat werken
als vroedvrouw mijn droom is. Steeds als ik een verloskamer en een arbeidskamer
binnenloop merk ik dat ik het heel erg leuk vind om de mama’s te begeleiden en
te ondersteunen. Ik vind het super plezant om de moeilijke uren van arbeid en
bevalling bij de moeder iets draaglijker te maken. Ik ben heel fier op mijn
beroep en ik ben er zeker van dat ik dit lang graag zal blijven doen.Ook vind ik het geweldig dat ik de kans heb gekregen om mijn beroep te
komen uitoefenen hier in Ecuador. Ik ben er zeker van dat dit een erg aangename
levenservaring zal worden. En oh wat ben ik blij dat niemand me deze ervaring
meer zal kunnen afpakken.
Ik zal dit berichtje nog even afsluiten met een minder beladen
noot. Het is hier op verloskamer zo koud door de airconditioning. Het lijkt wel
een airco-mania. Ik waan me hier eerder in Finland dan in het warme en zwoele
Ecuador. Nooit gedacht dat ik mijn pullen hier toch nog zou nodig hebben, maar
geloof me morgen neem ik toch een truitje mee op stage. Nog een verschilletje
met België is dat de vroedvrouwen wanneer er geen bevallingen bezig zijn zich
neerleggen en slapen. Zo was er een klein, schattig Ecuadoriaans dametje gewoon
in de kast aan het slapen. Toen ze wakker werd kwam zij terug op een stoel
zitten en werd haar plaatsje in de kast ingenomen door een andere vroedvrouw
die duidelijk ook nood had aan een powernapje.
Het was een hele leerrijke nacht en ik hoop dat de komende
nachten ( ik moet er nog 4 doen deze week) even leerrijk en druk zullen zijn
als deze. Nu ga ik terug even slapen om me op te laden voor de komende nacht.
XX Beso Emma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten