We houden het vakantiegevoel nog even vol

Met het gedacht in ons achterhoofd dat we binnenkort hard zullen moeten werken op verloskamer hier in Guayaquil besloten we om deze dagen nog even te genieten van het vakantiegevoel. De warmte is nog steeds heel overweldigend, maar we leren er mee om te gaan. We hebben drie bidonnen van 20 liter water aangekocht en onze ventilator staat permanent aan. We dragen enkel kleedjes, shorten en bikini’s ( ik begrijp nog steeds niet hoe ik het in mijn hoofd heb gehaald om 10 pullen van thuis mee te nemen, dom dom).

Vrijdag heeft de zoon des huizes (Abraham) ons in speedtempo een kleine rondleiding gegeven doorheen de stad. We hebben het Ecuadoriaanse verkeer nogmaals leren kennen, maar nu van op een bus. Dit is echt een kramikkelig geval. De bussen zijn hier ook duidelijk niet gemaakt voor Europeanen. Ik kan niet recht op de banken gaan zitten omdat mijn benen te lang zijn en dan geklemd raken tussen de bank waarop ik zit en de bank ervoor, schuin zitten is de boodschap. Geen makkelijke opdracht als de buschauffeur  minstens 80 km per uur rijdt op een super drukke baan en om de haverklap alle remmen moet toeslaan om toch maar niet te botsen (de spiegels van de auto’s raken regelmatig de zijkant van de bus omdat ze zo dicht tegen elkaar rijden). Ik vond al dat ik defensief moest rijden in hartje Brussel maar dit is pas echt defensief rijden. Ferre en Marie, zelfs ik, de johnny volgens jullie, rijd in vergelijking met deze rijstijl echt als een bommatje. De hoogtepunten van de rondleiding waren het leguanenpark en de kathedraal van Guayaquil. Ik voel me op en top toerist, nog net geen japanner die met alles op de fotot wil.

  

Later die dag  hebben we onze co-promotor, Martine, leren kennen. Zij is een super toffe Belgische vroedvrouw. Zij heeft ons al veel tips gegeven over het leven en de veiligheid hier in Guayaquil. Zij liet ons een grote mall zien, mall del sol. Malls vind je hier op iedere hoek van de straat. Heerlijk want het is er steeds lekker fris. Op die manier kunnen we af en toe even ontsnappen aan de hitte en genieten van een lekker sapje (jugos). In elke mall vind je een supermarkt, winkeltjes en een grote eethoek met allerlei Amerikaanse fastfood kraampjes.

Die nacht regende het weer verschrikkelijk. Alle daken zijn hier bovendien bedekt met ijzeren golfplaten met als gevolg dat de harde regen loeihard in je oren klinkt. En dit steeds wanneer je juist wil gaan slapen. Prettig is anders. Ook werd ik die nacht gewekt doordat het touwtje waar mijn muskietennet aan vasthing het begaf en mijn netje plof op mijn hoofd viel. Ik moest en zou die nacht nog een oplossing vinden want de muggen hier drinken maar wat graag het Belgische bloed. Gelukkig heb ik nog een jetlag en lopen de uren van mijn dagen en nachten nog een beetje door elkaar.

Zaterdag zijn we samen met Martine de Malecone gaan bezoeken, dit is een monument  voor de bevrijding van Ecuador. Het is een prachtig monument, gelegen aan de guayas rivier. Naast deze rivier ligt een vuurtoren op een bergje. Op dat bergje staan heel veel kleine, schattige, gekleurde huisjes. We besloten om dat bergje te gaan beklimmen. Even een ijsje eten om wat kracht op te doen en dan vamos a las peñas.

 Op weg naar het bergje  kwamen we gezellig een iguana tegen. Ja, dat heb je hier zo.. tussen de huizen en midden op een toeristische plek kan je ineens een leguaan zien lopen. Heel leuk. Ik besloot om er een mooie foto van te nemen. Goed idee, tot ik nog een beetje dichterbij ging om een close-up te trekken en dat beest dichter en dichter kwam. Ineens wandelde het naar het padje waar ik op stond toe. Ik denk dat ik nog nooit zo hard ben weggelopen van de schrik. Dit was nog angstaanjagender dan de drie honden bij Martha thuis. Kortom leguanen zijn mooi en alles wat je wil als ze maar ver van je weg blijven staan en goed poseren voor je foto.

Om bij de vuurtoren te komen moesten we 444 trappen beklimmen. Ik, met mijn goede scoutsskills, dacht "dat is een fluitje van een cent". Maar ik had toch even de warmte van Ecuador niet meegerekend. Het zicht boven was wel adembenemend. Wauw.. voor herhaling vatbaar. Toen we terug naar beneden gingen zagen we een cameraploeg die een videoclip aan het opnemen was van een typische Ecuadoriaanse zanger. Jammer kenden we deze beroemdheid niet, anders waren we er gegarandeerd allemaal fan van geworden, al waren zijn nummers niet echt ons ding.

’s Avonds zijn we nog snel een hapje gaan eten in de citymall. Wanneer je hier in de donker naar huis moet lopen voel je je wel niet zo veilig. Het lijkt wel dat er overvallers op elke hoek van de straat kunnen opduiken. Het was  grappig toen we vertelden aan Abraham dat we ons niet zo veilig voelden. We vroegen daarbij of hij al eens overvallen was geweest. Hierop antwoordde hij verassend: “si en Bruselas”. Zo zal iedereen zich in een ander land soms een beetje onveilig voelen zeker.

Moe en blij dat ik zoveel mooie dingen had gezien kroop ik vroeg in bed. Slapen zou me goed doen en ik keek er al naar uit om de dag erna carnaval te gaan vieren. Olé!