I know I had the time of my life!

Het laatste weekend in Ecuador hebben we doorgebracht in Montañita. Dit is het hippie/ surf dorpje aan de kust. We hadden ervoor gekozen om naar zee te gaan voor de laatste dagen om onze vrienden thuis een beetje jaloers te kunnen maken met ons bruin kleurtje (en het is gelukt, joepie!). We zijn voor het eerst op uitstap vertrokken met de taxi, en niet met de waggelende reisbus. Dit omdat we anders pas tegen de namiddag in Montañita zouden aankomen en eigenlijk een van de laatste dagen zouden verspillen in een stinkende reisbus. Ik zat op de passagiersstoel vooraan in de taxi en heb dus de hele rit met onze chauffeur gebabbeld over koetjes en kalfjes. Letterlijk over koetjes en kalfjes en fruit, vis,munteenheid en dergelijke. 

Aangekomen in het stadje hebben we genoten van onze laatste jugo. Ik nam er een met verse aardbeitjes… Heerlijk. Hierna trokken we naar het strand. Ik genoot nu nog meer van de zee, het strand, het prachtige uitzicht, de stralende zon, de verkopers, de strandstoeltjes en zoveel meer. Dit omdat ik wist dat het de laatste keer zou zijn. Binnenkort zou ik weer helemaal aan de andere kant van de wereld zijn, in het koude en gure Belgenweer.

De tweede dag deden we hetzelfde. Ik at de laatste Ecuadoriaanse fruitsla als ontbijt en kocht mijn laatste empanada op straat van een Ecuadoriaanse opa. We zagen een visser op strand met een bakfiets vol inktvis. Het was een gigantisch beest. Dit trok toch wel de aandacht van alle zonnebaders. Op de busrit naar Guayaquil kon ik nog de laatste spaansgedupde film bekijken. Het was toevallig de eerste romantische film die we op de bus zagen: PS: I love you of ps: te quiero. 

De laatste dag in Guayaquil zijn we een mani- en pedicure gaan laten doen. Iedereen koos voor een ander kleurtje. Ik werd nog verwend met een klein bloemetje op de nagel van mijn ringvinger. ’s Avonds zijn we met ons vieren in de Chifa gaan eten. Uiteraard koos ik voor mijn laatste avondmaal in Ecuador voor arroz. We hadden voor elkaar gedichtjes gemaakt en een souvenirtje gekocht in Otavalo. Er werd tijdens de gedichtjes veel gelachen en soms ook even een traantje weggepinkt. De obers vonden ons duidelijk een echte attractie om te bewonderen.

De dag erna namen we afscheid van Martha. Ze had nog lekker voor ons gekookt, lasagne. Toen ze ons afzette aan de luchthaven zag je duidelijk dat ze het jammer vond dat we weggingen. Ze had de krop in haar keel en de tranen in haar ogen.

Op de luchthaven hoorde ik plots dat mijn naam werd afgeroepen. Hierna volgden ook de namen van Sien en Eva. Eerst hadden we niet goed door wat er gebeurde. De Ecuadorianen kunnen onze namen namelijk  niet zo goed uitspreken. We begaven ons dan maar naar onze gate. Wij moesten onze koffers laten controleren en werden naar een kelder geleid. Mijn hele koffer werd overhoop gehaald. Gelukkig was het niet mijn koffer met al mijn vuile kleren. Buiten een Bh en mijn bikini kon de controleur niets “schunnig” vinden. Het was een jonge Ecuadoriaan. Hij had precies meer zin om met mij een praatje te maken dan om mijn valies te bekijken. Ik gooide dan ook al mijn charmes in de strijd om van dit vervelend moment zo snel mogelijk vanaf te zijn. uiteraard konden ze geen drugs vinden en mochten we snel terug naar boven. Nu waren we helemaal klaar voor onze vlucht.

Op het vliegtuig begon de heimwee naar deze mooie reis al op te borrelen. Ik keek naar een aflevering van “hello, goodbye” en kon mijn tranen niet in bedwang houden. Gelukkig sliepen mijn reismaatjes allemaal op dat moment. Het was een lange vlucht, maar alles verliep goed.

Het voelde heel vreemd om terug te landen op Belgische bodem. Ik was heel zenuwachtig om mijn familie en vrienden terug te zien. We hadden geluk dat ondanks de staking onze valiezen toch aangekomen waren en op de band werden gelegd. Hier hoefden we ons dus verder geen zorgen over te maken. 

We liepen met ons vieren richting de ophaalhal in Zaventem toen we nog even tegengehouden werden door agenten die controleerden of het wel onze valiezen waren die we meenamen. Toen ik mijn zusje in de inkomhal zag staan kon ik mijn tranen niet bedwingen. Ze liepen over mijn wangen en ik was zo gelukkig toen ik iedereen een knuffel kon geven. Het was een heel speciaal moment. Het voelde vreemd aan om iedereen terug te zien. Zelfs mijn grote, sterke broer kon een traantje niet tegenhouden. Papa, mama, Ferre en Marie stonden op de eerste rij. Ook twee van mijn liefste vroedies waren aanwezig. Later kwamen mijn fantastische NGL-vriendinnen ook nog af met een grote spandoek. Wat zijn het toch allemaal schatjes.

Het was heel raar om naar huis te rijden in de auto. De mensen rijden hier niet in het midden van de weg en er zijn zoveel richtingaanwijzers… Toen we thuiskwamen zag ik dat het huis klaargemaakt was voor een feestje. Mijn gezin had ervoor gezorgd dat mijn beste vriendjes iets konden komen drinken die avond. 

Ik ben ondertussen al vier dagen thuis maar heb toch zo lang gewacht om mijn blog te schrijven, aangezien dit nu echt betekent dat mijn avontuur erop zit. Ik vind het verschrikkelijk, het is zo snel gevlogen. Als ik kon nam ik straks terug het vliegtuig naar Ecuador. Dat neemt wel niet weg dat ik heel blij ben om mijn vrienden en familie te zien. 

De traantjes stromen hier nu echt heel erg. Het einde is aangebroken. Ik weet dat het een hele mooie herinnering zal blijven. Ik ben gegroeid als vroedvrouw en als persoon. Ik heb zoveel dingen gezien en meegemaakt. Ik heb het paradijs op aarde gezien (Galapagoseilanden), zoveel andere prachtige plaatsen en een nieuwe cultuur leren kennen. Ik heb leren relativeren en ik heb geleerd dat stress soms echt niet nodig is. Pluk de dag en ama la vida! (dit is ook het motto van Ecuador) Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Als ik kon zou ik dit gevoel met iedereen willen delen. Het was fantastisch! Ik heb leren reizen en ik ben er zeker van dat dit niet de laatste grote reis was die ik zal doen. Zo’n ervaringen wil ik nog gaan opzoeken later. Alles was de moeite waard.

Met spijt in mijn hartje neem ik afscheid van Ecuador. Met spijt in mijn hartje neem ik afscheid van mijn avontuur. Dit was tot nu toe mijn beste en mooiste ervaring uit mijn leven. Een ervaring die niemand me meer kan afnemen. I was living it. I was living the Ecuador dream. I was living my Ecuador dream!

Wat zal ik heel erg missen:

×         * Het  continue samenleven met de vier fantastische meisjes

×          *Eva haar musical-allures bij iedere zin en haar onuitputtende energie

×          *Sien haar prachtige lach en haar platte dialect

×          *Britte haar roze kleurtje en haar stiekeme knuffels

×          *Babbelen in het Spaans

×          *Het adembenemende landschap

×          *De relaxe mentaliteit van de Ecuadorianen

×          *De mama’s begeleiden in het ziekenhuis

×          *Knuffelen met de schattige baby’s

×          *De adrenaline die door me heengaat wanneer ik een bevalling doe

×          *De “gracias, doctora” van de mama’s die me bedankten

×          *Martha die steeds geïnteresseerd vroeg hoeveel bevallingen we die dag gedaan hadden

×          *De temperatuur

×       *Het feit dat ik nooit een handtas of jas hoefde mee te sleuren, enkel een Bh waar ik mijn geld in kon verstoppen

×          *Nooit hoeven te sms’en of te bellen, gewoon omdat we daar geen gsm nodig hadden

Wat zal ik zeker niet missen:

×          *De honden van Martha, noch die van op straat

×          *Het vuilbakje naast de wc waar we al ons toiletpapier moesten ingooien, al heb ik nu al ondervonden dat ik steeds het vuilbakje zoek als ik naar toilet geweest ben.

×          *De ijskoude douche

×          *Het zweten in Guayaquil

×          *Het getoeter van de vieze mannen

×          *Het grote smog-gehalte in Guayaquil

×          *Het gevaarlijke, roekeloze verkeer

×          *De stank van Martha haar soppa iedere dag

Eigenlijk is dit lied de grote samenvatting van mijn hele avontuur:

So take the photographs
and still frames in your mind.

Hang it on a shelf
In good health and good time.

Tattoos of memories
and dead skin on trial.

For what it's worth,
it was worth all the while.

It's something unpredicatable
but in the end it's right.
I know I had the time of my life.

Ook wil ik nog even een paar belangrijke mensen bedanken. Ik weet dat ik er duizenden zou kunnen bedanken, maar hier is toch alvast een kleine selectie.

* Dankjewel Sien, Eva en Britte. Jullie hebben ervoor gezorgd dat dit zo’n mooi avontuur geworden is. We hebben gelachen en elkaar gesteund. Jullie krijgen echt een plaatsje in mijn hart!

* Dankjewel mama en papa om mij te laten vertrekken op deze reis en mij te ondersteunen en aan te moedigen

* Danku Ferre en Marie om mij te laten gaan en toe te staan dat de kajuit van drie even gesplitst was. Ps: ik heb jullie gemist.

* Dankje lieve Niki om zo’n super groepsleiding te zijn. Ik weet dat je veel werk had, maar jij bent gewoon geweldig en jij kon het aan.

* Dankjulliewel allemaal voor de lieve complimenten, reacties en de interesse in mijn reis.

Afscheid nemen van de sotomayor

Mijn allerlaatste stagedag van mijn opleiding zit erop. De laatste week was wel nog een speciale week. We hebben deze week vier dagen gewerkt. Steeds als we de metrovia naar het ziekenhuis namen herinnerden we elkaar er aan dat we ervan moesten genieten, want dat het de laatste daagjes waren.

En genoten heb ik ervan. Elk vrij momentje benutte ik door nog even naar de prematuurtjes te gaan kijken, door een vuil pampertje te verversen of door gewoon heel even een baby’tje te pakken en te knuffelen. Dat gevoel is heerlijk.

Deze week heb ik ook nog twee bevallingen kunnen doen. Hierdoor zal ik dus kunnen afstuderen met 48 bevallingen zelfstandig. Ook al had ik graag aan de vijftig geraakt, ik ben enorm fier op mezelf. Iedere zelfstandige bevalling heb ik proberen te doen met veel zorg, en ik denk dat ik daar ook wel in geslaagd ben.

Het begeleiden van de mama’s is nog steeds mijn lievelingsonderdeel van deze job. Gelukkig maar, want dit is ook de handeling die ik het meeste zal doen wanneer ik als vroedvrouw zal werken in België. Gisteren was het dan ook een kers op de taart toen er een mamaatje tegen me zei dat ik uniek was in dat wat ik doe (Estas unico!). Ik moest op dat moment wel even een traantje wegpinken. Wat een prachtig compliment voor mijn laatste dagen.

Nog een hele leuke anekdote is dat er nu een klein Ecuadoriaans meisje rondloopt die mijn naam draagt. Dit komt omdat er een mama me heel dankbaar was dat ik haar gemotiveerd had tijdens haar bevalling. Toen ik iets later haar kindje naar haar bracht om te helpen met de borstvoeding vroeg ze hoe ik heette. Ik vertelde haar mijn naam en toen zei ze: "dat is een mooie naam". Later kwam ik te weten dat ze nog een tweede naam zocht voor haar kindje. Nu loopt er dus een Valentina Emma rond in Guayaquil. Dat vond ik een heel fijn momentje. Ik stond dan ook stiekem een beetje te glunderen naast deze mama.

We hebben onze evaluatiepapieren laten invullen door de twee vroedvrouwen waar we het meeste mee hebben samengewerkt: grappige Blancita en schattige Maria. Zij hebben overlegd over wat ze zouden schrijven. Uiteindelijk hebben zij ons een punt op twintig gegeven. We kregen van deze vroedvrouwen 19/20. Natuurlijk was ik hier super gelukkig mee. Dit punt moet wel nog gecontroleerd en beoordeeld worden door onze Belgische stagebegeleider. Hopelijk doet hij hier niet te veel punten vanaf, want dit zou een geweldige score zijn voor de laatste stage.

Toch voelt deze laatste dag als een soort van tijdelijk afscheid van mijn job. ik zal hoogstwaarschijnlijk langer dan drie jaar geen bevalling meer zien, laat staan er zelf een doen. Maar dat houdt me natuurlijk niet tegen om verder te gaan studeren en me te verdiepen in dingen die ik interessant vind.

Het was fantastisch om deze laatste stage in dit prachtig land te mogen doen! Dit was de ervaring waar ik al vanaf het begin van mijn opleiding naar heb uitgekeken. En hierop zal ik ook steeds terugkijken met een goed gevoel. Ik ben er zeker van dat deze stage een meerwaarde zal zijn voor mijn toekomstige carrière als vroedvrouw.

Emma, bijna-vroedvrouw!

No worries for the rest of your days!

Vorige week is er weer heel wat gebeurd in de Sotomayor. Ik zou er een heel lang blogbericht over kunnen maken. Hier zal ik jullie voor sparen want ook met de andere dingen die ik bezocht en gedaan heb zal ik weer een aantal paginaatjes kunnen vullen. Wel moet ik even vermelden dat Sien een bevalling heeft gedaan van een vrouw die al negen andere kinderen op de wereld had gezet. Dat is toch wel iets speciaals. Ook hebben we de voorbije werkweek heel veel bevallingen moeten afgeven aan de Ecuadoriaanse internas, die volgens ons het spelletje wel erg vuil spelen. Ze zetten zich namelijk al klaar in de bevallingskamer en springen meteen “op” de vrouw die moet bevallen zodat wij zelfs geen kans krijgen om nog maar te vragen of we mogen helpen bij de bevallingen. Eentje was zelfs zo gemeen dat ik mijn steriele handschoenen (die ik al aanhad) moest uitdoen en aan haar moest geven. Heel erg frustrerend was dat en vooral ook een bewijs dat steriliteit hier niet echt de prioriteit is (steriliteit nihil). Maar we blijven “strijden” en onze bevallingsteller gaat stapsgewijs toch een beetje naar omhoog. Zo sta ik voorlopig op 47 zelfstandige bevallingen en hoop ik er deze week nog drie te doen zodat ik met het mooie aantal van vijftig naar huis kan terugkeren.

Hierover zal ik jullie volgende week meer kunnen vertellen, maar eerst moet ik jullie mijn schitterende voorbije week voorschotelen. Sien en ik hebben trouwens onze nieuwe uitlaatklep gevonden: joggen in het leguanenpark achter ons huis. Ik kan je verzekeren dat dit toch wel heel erg vermoeiend is in deze temperaturen. Maar we blijven gaan en we voelen ons nadien steeds supergezond.

We zijn vorige week vrijdag vertrokken naar de jungle. We besloten om een nachtbus te nemen, aangezien de jungle tien uur rijden van Guayaquil ligt. Ja, wij vonden het ook moeilijk om te geloven dat je na tien uur rijden nog steeds in hetzelfde land zit. Ons kleine Belgenlandje stelt hier tegenover echt niets voor. We wilden wat tijd besparen door een nachtbus te nemen. Dit was een hele goede beslissing, maar echt slapen op zo’n nachtbus doe je wel niet hoor. Zeker wanneer we door de kronkelige bergwegen reden moest ik mijn verstand even op nul zetten. Maar eenmaal we door de Oriente (=junlge) reden viel mijn mond weer open van de mooie natuur. Ecuador heeft echt wel heel veel te bieden. Dit was weer een vegetatie die ik nooit eerder had gezien, prachtig!

We hadden aan het begin van ons Ecuador-avantuur voor vier dagen een hotel gehuurd in de jungle. Het was een hotel dat uit de grond gestampt was door twee Belgen. Ze hadden een heel erg mooi gebied in de Jungle van Ecuador op de kop kunnen tikken. Eerst hadden ze hier wat vee geteeld om nadien de grond te gebruiken om reizigers een prachtig verblijf te bieden in deze mooie omgeving. Ze noemden hun Hotel “hakuna matata” met het motto “No worries for the rest of your days” in hun achterhoofd. Dit was een van de bestemmingen die we tijdens onze stage zeker wilden doen. Enerzijds omdat we wel eens in het oerwoud wilden vertoeven. Anderzijds omdat we ons tegen het einde van onze stage zeker en vast wel zouden verheugen op avondmalen die niet bestonden uit “arroz con pollo”.

Aangekomen in “Hakuna matata” konden we niet geloven wat we zagen. We bevonden ons in een prachtige omgeving. We werden naar een gezellig hutje gebracht. Dit zou onze slaapplaats worden voor drie nachten. Meteen daarna werden we al verwend door een, zoals onze gastvrouw het zei: “echte Belgische spaghetti”. Enerzijds vroegen we ons af vanaf wanneer spaghetti Belgisch en niet Italiaans mocht genoemd worden. Anderzijds vonden we het gehakt in de spaghetti toch echt wel Ecuadoriaans smaken. Maar het was gelukkig geen rijst. Bovendoen hadden we geen tijd om ons hier druk over te maken, want we werden al meteen naar de paardenstal achter onze hutjes gebracht om een tochtje te maken op deze paarden. We zouden drie uur kunnen genieten van een rustig tochtje door het oerwoud op de rug van een paard. Initieel dacht ik dat dit niet echt iets voor mij was omdat het ging over dieren. Maar ik dacht dat ik me wel zou vermaken, in het heerlijke zonnetje en in de prachtige omgeving. Achteraf bekeken was dit toch heel erg eng. Ik had het gevoel dat ik dat grote dier niet onder controle had. Af en toe schoof het uit of sprong het een bergje op in plaats van rustig stapje voor stapje te stijgen. Op een bepaald moment werd het paard, dat Salomon heette, gestoken door een mug. Nog nooit heb ik zo’n angsten uitgestaan. Het paard begon te hinniken en het werd echt wild. Ook verloor ik mijn mooie zonnebril in het struikgewas omdat ik die niet kon vasthouden op mijn hoofd. Ik had namelijk de teugels zodanig vastgeklemd en durfde die niet los te laten.  –  *noot: gelukkig heb ik ondertussen een heel erg leuk postpakketje gekregen van mijn lieve vriendjes Soraya en Chloé waarin ik een supermooie zonnebril vond. Dankjewel meisjes, jullie zijn geweldig!! –  Kortom om het met de woorden van Christian Grey te zeggen was het paardrijden voor mij echt wel een harde grens. Maar toch ben ik blij dat ik het gedaan heb en kan ik het vanaf nu van mijn belevingenlijstje schrappen. Die namiddag kon ik alle ‘stress’ van het paardrijden van me afzetten in het zonnetje aan het zwembad. En ’s avonds kregen we een heerlijk avondmaal met lekkere groentjes en patatjes (dat was echt lang geleden). We sloten de avond af met een gezellig potje scrabble.

Zondag stonden we vroeg op om op excursie te vertrekken door het Amazonewoud. Met een bootje werden we naar het dichtbeboste oerwoud gebracht. Onderweg kwamen we aapjes tegen. We konden onze ogen dus weer de kost geven. ook tijdens de toch zagen we allerlei dieren en planten. Zo sprak de gids bijvoorbeeld over een anticonceptieplant. Die zouden de vrouwen uit de jungle gebruiken om een soort van abortus te plegen. Uiteraard interesseerde dit ons heel erg, als vroedvrouwen. Al vonden we dat toch een heel vreemd verhaal. ’s Namiddags bezochten we ook nog een primitieve indianenstam. Hier konden we kijken hoe de vrouwen geld verdienen door goud te zoeken tussen de stenen. Heel fascinerend. Ook leerden we van hen hoe we een melkdrankje moesten maken met plantaardige producten. Het was fijner om het te maken dan om het te smaken, bah! Ook die avond kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en speelden we nadien nog wat scrabble. We genoten zo erg van het gezelschapsspel. En dat met op de achtergrond de geluiden van de natuur, heerlijk. We vielen na deze vermoeiende dag snel in slaap.

De dag erna startten we door het maken van echte verse chocolade. Ja inderdaad, we begonnen bij het begin, met het pellen van de cacaobonen. Zeer fascinerend hoe er uit zo’n ruige vrucht zo’n lekkere zoetigheid kan komen. Sien deed ons tijdens het pellen van de  hete gebrande cacaobonen toch wel lachen toen ze zei: “auw da’s heet, thuis doet ons moeder dit altijd”. Hiermee bedoelde ze uiteraard niet dat haar moeder thuis steeds cacaobonen pelt, maar wel andere warme dingen zoals een ‘tikke eike’. na het malen en verwarmen van de cacaobonen verkregen we heerlijk zoete chocolade. Ook hier waren we onze speelse zelve en konden we het niet laten om onze lippen in te smeren met dit plakkerige spul. Nadien kregen we een beetje chocolade voorgeschoteld, mmm njamie.

Hierna bezochten we een tuintje met allemaal kleurrijke kikkertjes. Heel fijn om tussen de blaren zelf te gaan zoeken. Iets minder fijn was het toen we te weten kwamen dat deze mini-kikkers giftig waren. Maar toch hield dit ons niet tegen om verder te zoeken. ’s Namiddags besloten Sien, Eva en ik om nog een tochtje te maken door de jungle. Onze Holandesa wilde liever nog wat van de hangmat genieten, dus vertrokken we met de drie Belgjes op tocht. Met onze camera in de hand trokken we door het Amazoneland(schap). We genoten van de omgeving en hielden af en toe een kleine pauze voor een fotoshoot. En deze fijne dag sloten we opnieuw af met een lekker avondmaal en een gezellig potje scrabble. Je hoort het, we begonnen stilletjesaan verslaafd te worden aan dit spel.

Dinsdag stonden we opnieuw vroeg op. Dit was namelijk de dag waarop we tegen de middag verder zouden reizen naar Quito. Toch wilden we nog even genieten van de hangmatten, het zwembad en de zon. Dit deden we dan ook uitgebreid. We hopen stiekem dat deze voormiddag ons nog wel een melkchocoladekleurtje heeft opgebracht. 

’s  Namiddags namen we de bus richting Quito, de hoofdstad van Ecuador. Zes uur reizen op de bus putte ons weer enorm uit. We kwamen pas laat toe in Quito. Tegen acht uur konden we pas op zoek gaan naar een geschikte slaapplaats. Dit was reeds erg laat en we voelden ons niet echt veilig. Hierdoor besloten we om voor een keer een iets duurder hotel uit te kiezen. Dit was met voorsprong de slechtste beslissing ooit. We betaalden namelijk het dubbele van normaal. En toch zagen we in deze kamer kakkerlakken rondlopen en was het er ijzig koud.  Toch was het een beetje speciaal dat dit hotel gelegen was nabij ‘plaza Foch’ of het ‘Fochplein’. Leuven is nooit ver weg hé J. Maar we bleven niet met de pakken zitten en gingen de ochtend erop verder op zoek naar een betere slaapplaats. Die vonden we op nog geen tien minuten wandelen van het grote stadsplein. Het was een kamer met vier bedden op een rij. Het deed me een beetje denken aan een internaat. En we betaalden slechts 30 dollar per nacht.

Nadat we onze spullen in het hostel hadden achtergelaten besloten we om een kabelbaan te nemen naar een punt waar we over de hele stad konden kijken: El Telefériqo. Het leek een heel fijn idee. Het was goed weer en er was geen wolkje aan de lucht. Maar toen we boven aankwamen sloeg het noodlot toe. De hele stad werd overtrokken door een immense grijze wolk, waardoor er niets van het uitzicht te bespeuren was. Hierdoor besloten we dan maar om de stad te voet en met de reisgids in de hand te verkennen. Dit bleek een schitterende keuze te zijn want we maakten het volgende mee.

In mijn reisgids stond aangegeven dat het stadhuis de moeite waard was om te bezoeken aangezien er een grote muur mozaïek te bezichtigen viel. Bij het binnengaan hield de bewakingsagent ons tegen. We moesten ons paspoort afgeven. Dit vonden we heel vreemd om gewoon een stadhuis te bezichtigen. Ook was er een probleem want Eva had haar paspoort niet bij. Zonder nadenken flanste ik eruit dat ze maar zestien jaar was, waardoor ze haar paspoort niet moest laten zien. Wonder boven wonder geloofde deze agent dit en konden we via een metaaldetector het gebouw bezoeken. Veel uitleg in het Spaans kregen we en eerst hadden we een beetje het gevoel dat we onze korte tijd in Quito aan het verspillen waren. Maar enkele minuten later zagen we de President in eigen persoon. Het gebouw waar we binnen waren gegaan was blijkbaar het presidentieel paleis en President Rafaël Correa was bovendien nog aanwezig ook. hierbij maakte mijn hartje toch wel even een sprongetje. Dit bezoekje werd plots heel speciaal. Ik heb zelfs, in de eenentwintig jaren dat ik in  het kleine België woon, nog nooit de koning gezien. En nu ben ik ocharme drie maandjes in Het grote Ecuador en ik zie de leider van dit land. Spectaculair, al zeg ik het zelf.

De dag hierop zijn we de evenaar gaan bezoeken. De evenaar loopt namelijk net boven Quito langs. Dit punt wordt “Mitad del mundo” genoemd. Het was echt een machtig gevoel om op dé lijn te staan die de wereld in twee helften deelt. We vulden de hele dag  door rond de evenaar verschillende typische marktjes te bezoeken. Ook probeerden we een trucje uit met een ei dat op een naald recht kan blijven staan. Geen idee of ik het juist deed en nog minder een idee hoe het komt dat dit alleen op de evenaar lukt.

De dag erna reisden we verder, we gingen nog een beetje noordelijker het land in. we gingen naar Otavalo. Dit is het dorpje waar er op zaterdag de grootste artisanale markt van Ecuador te vinden is. Wij, slimme shoppers die we zijn, gingen alvast een dag op voorhand naar daar. Hierdoor konden we op zaterdag vroeg uit de veren om zeker al onze souvenirs te kunnen inslaan. Vrijdag vulden we door een meer iets boven Otavalo te bezoeken: Laguna Cuicocha. Hier maakten we een stevig wandelingetje langs het meer. Het was weer adembenemend blauw water. Ook de omliggende vulkanen waren mooi om naar te kijken. De besneeuwde toppen maakten het plaatje compleet. Toch moesten we na een paar uurtjes vluchten naar een caféetje, want er stak een hevig onweer de kop op. Waren wij even opgelucht dat we niet op de top van de berg stonden, maar droog in een café. ’s Avonds kropen we vroeg in bed om fris te zijn voor de volgende dag.

Om twee uur ’s nachts werden we reeds gewekt door de kooplui die begonnen met het opzetten van hun marktkraampjes. Vaarwel nachtrust. Maar het gaf wel een fijn gevoel om te slapen boven de werkende Ecuadoriaanse marktkramers. Deze geluiden maakten me zeer nieuwsgierig naar wat ik de komende dag te zien zou krijgen op de markt.

We waren zaterdag vroeg op de markt aanwezig. Onze ogen wisten niet waar eerst te kijken: hangmatten, dromenvangers, armbanden, oorbellen, sjaals, fruit, lamaknuffels, dekens, kippen, sleutelhangers, noem maar op. Alles kon je vinden. De kleurrijke textielwaren overheersten wel duidelijk de hele markt. Het afdingen kon beginnen. Soms was het makkelijker dan anders. maar op het einde van de dag had ieder van ons toch een goedgevulde rugzak met souvenirs voor het thuisfront. Ja ik maak jullie nieuwsgierig hé, dat is de bedoeling. En wees gerust, mezelf heb ik ook enkele souvenirs cadeau gedaan. 

Die avond namen we de bus terug naar Guayaquil. Aangezien we de voorbije week steeds verder het land in gereisd waren moesten we nu een lange busrit van 11 uur trotseren. Een babbelende/ giechelende man en een bijna-botsing later kwamen we veilig aan in Guayaquil. Echt slapen doe je toch niet op zo’n nachtbus dus aangekomen bij Martha kropen we nog even ons bedje in. Lang duurden mijn dromen niet dus maakte ik me die ochtend nuttig met het laatste handwasje dat ik zal doen hier in Ecuador. (ja het afscheid nemen begint al, helaas.)

Het was vandaag, vijf mei, “dag van de vroedvrouw”. We konden deze dag toch niet zomaar aan onze neus laten voorbijgaan en dus besloten we om naar de kraamafdeling te gaan. Hier kon ik me vandaag belonen met een bevalling. Toch een mooi pakje vind ik op deze internationale vroedvrouwendag. Ook zat er gedurende de werkuren het volgende liedje in ons hoofd, met dank aan Sien Verdeyen. “Feliz Obstetriz, Feliz obstetriz!”. Dit zongen we dan op de toon van het liedje “Feliz navidad”. Martha moest er guitig om lachen. 

Vanaf nu rest er mij nog maar zeven dagen Ecuador-avontuur. Ik ga nog enkele dagen werken en nadien nog wat van het Zuid-amerikaanse zonnetje genieten aan de kust. Wat zal het binnenkort pijn doen in mijn hartje als ik dit prachtige land achter me moet laten. Hier zal ik dus nog niet te vaak aan proberen te denken. En genieten is de boodschap!

Tot binnen een weekje!

Xx Ems!

Ons Brittanieke was jarig!

Dit weekend stond volledig in thema van onze jarige blondines hier in Ecuador. Vrijdagavond zijn we met een hele bende gaan fuiven in een discotheek in Guayaquil. Fuiven, zo zouden wij het in Leuven zeggen. Hier zou ik eerder zeggen: We zijn gaan dansen. Want dansen doe je op de Feestjes hier. We hebben ons echt geamuseerd. We hadden de avond namelijk ingezet met een fris Stellake. En dat deed heel veel deugd, na twee maanden en half. Ik moet zelfs toegeven dat het echt straf smaakte en meteen naar onze hoofden steeg. Dat worden goedkope fuifjes de eerste weken in België. Ik kijk er al naar uit.

Zaterdag hebben we nog wat gewerkt aan onze taken voor school. Dat moet namelijk ook gebeuren. Maar zondagochtend konden we deze ‘vervelende dag’ snel vergeten, want toen vertrokken we weer naar de zee. Deze keer gingen we naar het stadje Puerto Lopez. Ons Britte was maandag namelijk jarig, en zij mocht de volgende uitstap dus kiezen. Uiteraard konden zand, zee en cocktails niet missen op dit weekend. Het was een rustig strandje met aan de dijk een paar strooien hutjes. Heel gezellig dus. Helaas kan ik over dit rustige strandje ook wel iets negatief vertellen. Er liepen duizenden honden rond. Zoals de meesten wel weten ben ik niet zo zot op deze beesten, en zeker niet als ze stinken naar natte hond. Deze beestjes verkozen ook steeds om naast onze strandstoelen te komen liggen, ik moest met andere woorden dus permanent op mijn hoede zijn. 

’s Avonds zijn we nog lekkere scampi’s ( uiteraard met rijst) gaan eten en vervolgens onze Hollandesa in de bloemetjes gaan zetten met een heerlijke maar straffe cocktail. 

De dag erop zijn we vroeg opgestaan om naar de vissers te gaan kijken die de verse vis op het land hezen. De geur was niet erg aangenaam, maar het was een hele ervaring. We zagen hele vreemde vissen we konden ook waarnemen hoe de vissers ze schoonmaakten om ze later te verkopen. Hierna zijn we in een strandhutje gaan ontbijten. Ik koos weer een heerlijk fruitslaatje, het fruit smaakt hier toch echt heel lekker hoor. Dat zal ik nog gaan missen binnenkort. Ook ’s middags at ik een heerlijke paella, uiteraard met verse vis uit de zee. Je hoort het al, het was weer een weekendje goed genieten om dan terug scherp te staan om tijdens de week aan het werk te gaan.

Nu heb ik weer heel veel zin om te gaan werken in de Sotomayor. Hopelijk kan ik weer veel Luizjes, Emmanuellekes, Josékes, Gabriellakes, Mariakes, Elisabethjes en af en toe eens een Jacksontje of een Shirleytje op de wereld zetten.

Quote van de week:

Eva, Sien en ik –de drie Belgen- vinden het altijd fijn om ons Hollands meisje een beetje te plagen. Het is een fantastische meid, maar soms vragen haar uitspraken en Hollandse gewoonten er gewoon  om haar even op de rooster te leggen. Vanaf het begin van ons Ecuadoriaans avontuur wordt zij bijvoorbeeld geplaagd met haar wit huidje dat door het minste zonnestraaltje volledig roze kleurt. Heel grappig was het dus toen we maandagavond thuis kwamen en Martha vol enthousiasme “Hola, Camaron (scampi)” riep toen ze Britte haar verbrande gezicht zag. Hihi, danku Martha om ons zo aan het lachen te brengen.

Hasta la proxima, amigos!