Afscheid nemen van de sotomayor

Mijn allerlaatste stagedag van mijn opleiding zit erop. De laatste week was wel nog een speciale week. We hebben deze week vier dagen gewerkt. Steeds als we de metrovia naar het ziekenhuis namen herinnerden we elkaar er aan dat we ervan moesten genieten, want dat het de laatste daagjes waren.

En genoten heb ik ervan. Elk vrij momentje benutte ik door nog even naar de prematuurtjes te gaan kijken, door een vuil pampertje te verversen of door gewoon heel even een baby’tje te pakken en te knuffelen. Dat gevoel is heerlijk.

Deze week heb ik ook nog twee bevallingen kunnen doen. Hierdoor zal ik dus kunnen afstuderen met 48 bevallingen zelfstandig. Ook al had ik graag aan de vijftig geraakt, ik ben enorm fier op mezelf. Iedere zelfstandige bevalling heb ik proberen te doen met veel zorg, en ik denk dat ik daar ook wel in geslaagd ben.

Het begeleiden van de mama’s is nog steeds mijn lievelingsonderdeel van deze job. Gelukkig maar, want dit is ook de handeling die ik het meeste zal doen wanneer ik als vroedvrouw zal werken in België. Gisteren was het dan ook een kers op de taart toen er een mamaatje tegen me zei dat ik uniek was in dat wat ik doe (Estas unico!). Ik moest op dat moment wel even een traantje wegpinken. Wat een prachtig compliment voor mijn laatste dagen.

Nog een hele leuke anekdote is dat er nu een klein Ecuadoriaans meisje rondloopt die mijn naam draagt. Dit komt omdat er een mama me heel dankbaar was dat ik haar gemotiveerd had tijdens haar bevalling. Toen ik iets later haar kindje naar haar bracht om te helpen met de borstvoeding vroeg ze hoe ik heette. Ik vertelde haar mijn naam en toen zei ze: "dat is een mooie naam". Later kwam ik te weten dat ze nog een tweede naam zocht voor haar kindje. Nu loopt er dus een Valentina Emma rond in Guayaquil. Dat vond ik een heel fijn momentje. Ik stond dan ook stiekem een beetje te glunderen naast deze mama.

We hebben onze evaluatiepapieren laten invullen door de twee vroedvrouwen waar we het meeste mee hebben samengewerkt: grappige Blancita en schattige Maria. Zij hebben overlegd over wat ze zouden schrijven. Uiteindelijk hebben zij ons een punt op twintig gegeven. We kregen van deze vroedvrouwen 19/20. Natuurlijk was ik hier super gelukkig mee. Dit punt moet wel nog gecontroleerd en beoordeeld worden door onze Belgische stagebegeleider. Hopelijk doet hij hier niet te veel punten vanaf, want dit zou een geweldige score zijn voor de laatste stage.

Toch voelt deze laatste dag als een soort van tijdelijk afscheid van mijn job. ik zal hoogstwaarschijnlijk langer dan drie jaar geen bevalling meer zien, laat staan er zelf een doen. Maar dat houdt me natuurlijk niet tegen om verder te gaan studeren en me te verdiepen in dingen die ik interessant vind.

Het was fantastisch om deze laatste stage in dit prachtig land te mogen doen! Dit was de ervaring waar ik al vanaf het begin van mijn opleiding naar heb uitgekeken. En hierop zal ik ook steeds terugkijken met een goed gevoel. Ik ben er zeker van dat deze stage een meerwaarde zal zijn voor mijn toekomstige carrière als vroedvrouw.

Emma, bijna-vroedvrouw!