I know I had the time of my life!

Het laatste weekend in Ecuador hebben we doorgebracht in Montañita. Dit is het hippie/ surf dorpje aan de kust. We hadden ervoor gekozen om naar zee te gaan voor de laatste dagen om onze vrienden thuis een beetje jaloers te kunnen maken met ons bruin kleurtje (en het is gelukt, joepie!). We zijn voor het eerst op uitstap vertrokken met de taxi, en niet met de waggelende reisbus. Dit omdat we anders pas tegen de namiddag in Montañita zouden aankomen en eigenlijk een van de laatste dagen zouden verspillen in een stinkende reisbus. Ik zat op de passagiersstoel vooraan in de taxi en heb dus de hele rit met onze chauffeur gebabbeld over koetjes en kalfjes. Letterlijk over koetjes en kalfjes en fruit, vis,munteenheid en dergelijke. 

Aangekomen in het stadje hebben we genoten van onze laatste jugo. Ik nam er een met verse aardbeitjes… Heerlijk. Hierna trokken we naar het strand. Ik genoot nu nog meer van de zee, het strand, het prachtige uitzicht, de stralende zon, de verkopers, de strandstoeltjes en zoveel meer. Dit omdat ik wist dat het de laatste keer zou zijn. Binnenkort zou ik weer helemaal aan de andere kant van de wereld zijn, in het koude en gure Belgenweer.

De tweede dag deden we hetzelfde. Ik at de laatste Ecuadoriaanse fruitsla als ontbijt en kocht mijn laatste empanada op straat van een Ecuadoriaanse opa. We zagen een visser op strand met een bakfiets vol inktvis. Het was een gigantisch beest. Dit trok toch wel de aandacht van alle zonnebaders. Op de busrit naar Guayaquil kon ik nog de laatste spaansgedupde film bekijken. Het was toevallig de eerste romantische film die we op de bus zagen: PS: I love you of ps: te quiero. 

De laatste dag in Guayaquil zijn we een mani- en pedicure gaan laten doen. Iedereen koos voor een ander kleurtje. Ik werd nog verwend met een klein bloemetje op de nagel van mijn ringvinger. ’s Avonds zijn we met ons vieren in de Chifa gaan eten. Uiteraard koos ik voor mijn laatste avondmaal in Ecuador voor arroz. We hadden voor elkaar gedichtjes gemaakt en een souvenirtje gekocht in Otavalo. Er werd tijdens de gedichtjes veel gelachen en soms ook even een traantje weggepinkt. De obers vonden ons duidelijk een echte attractie om te bewonderen.

De dag erna namen we afscheid van Martha. Ze had nog lekker voor ons gekookt, lasagne. Toen ze ons afzette aan de luchthaven zag je duidelijk dat ze het jammer vond dat we weggingen. Ze had de krop in haar keel en de tranen in haar ogen.

Op de luchthaven hoorde ik plots dat mijn naam werd afgeroepen. Hierna volgden ook de namen van Sien en Eva. Eerst hadden we niet goed door wat er gebeurde. De Ecuadorianen kunnen onze namen namelijk  niet zo goed uitspreken. We begaven ons dan maar naar onze gate. Wij moesten onze koffers laten controleren en werden naar een kelder geleid. Mijn hele koffer werd overhoop gehaald. Gelukkig was het niet mijn koffer met al mijn vuile kleren. Buiten een Bh en mijn bikini kon de controleur niets “schunnig” vinden. Het was een jonge Ecuadoriaan. Hij had precies meer zin om met mij een praatje te maken dan om mijn valies te bekijken. Ik gooide dan ook al mijn charmes in de strijd om van dit vervelend moment zo snel mogelijk vanaf te zijn. uiteraard konden ze geen drugs vinden en mochten we snel terug naar boven. Nu waren we helemaal klaar voor onze vlucht.

Op het vliegtuig begon de heimwee naar deze mooie reis al op te borrelen. Ik keek naar een aflevering van “hello, goodbye” en kon mijn tranen niet in bedwang houden. Gelukkig sliepen mijn reismaatjes allemaal op dat moment. Het was een lange vlucht, maar alles verliep goed.

Het voelde heel vreemd om terug te landen op Belgische bodem. Ik was heel zenuwachtig om mijn familie en vrienden terug te zien. We hadden geluk dat ondanks de staking onze valiezen toch aangekomen waren en op de band werden gelegd. Hier hoefden we ons dus verder geen zorgen over te maken. 

We liepen met ons vieren richting de ophaalhal in Zaventem toen we nog even tegengehouden werden door agenten die controleerden of het wel onze valiezen waren die we meenamen. Toen ik mijn zusje in de inkomhal zag staan kon ik mijn tranen niet bedwingen. Ze liepen over mijn wangen en ik was zo gelukkig toen ik iedereen een knuffel kon geven. Het was een heel speciaal moment. Het voelde vreemd aan om iedereen terug te zien. Zelfs mijn grote, sterke broer kon een traantje niet tegenhouden. Papa, mama, Ferre en Marie stonden op de eerste rij. Ook twee van mijn liefste vroedies waren aanwezig. Later kwamen mijn fantastische NGL-vriendinnen ook nog af met een grote spandoek. Wat zijn het toch allemaal schatjes.

Het was heel raar om naar huis te rijden in de auto. De mensen rijden hier niet in het midden van de weg en er zijn zoveel richtingaanwijzers… Toen we thuiskwamen zag ik dat het huis klaargemaakt was voor een feestje. Mijn gezin had ervoor gezorgd dat mijn beste vriendjes iets konden komen drinken die avond. 

Ik ben ondertussen al vier dagen thuis maar heb toch zo lang gewacht om mijn blog te schrijven, aangezien dit nu echt betekent dat mijn avontuur erop zit. Ik vind het verschrikkelijk, het is zo snel gevlogen. Als ik kon nam ik straks terug het vliegtuig naar Ecuador. Dat neemt wel niet weg dat ik heel blij ben om mijn vrienden en familie te zien. 

De traantjes stromen hier nu echt heel erg. Het einde is aangebroken. Ik weet dat het een hele mooie herinnering zal blijven. Ik ben gegroeid als vroedvrouw en als persoon. Ik heb zoveel dingen gezien en meegemaakt. Ik heb het paradijs op aarde gezien (Galapagoseilanden), zoveel andere prachtige plaatsen en een nieuwe cultuur leren kennen. Ik heb leren relativeren en ik heb geleerd dat stress soms echt niet nodig is. Pluk de dag en ama la vida! (dit is ook het motto van Ecuador) Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Als ik kon zou ik dit gevoel met iedereen willen delen. Het was fantastisch! Ik heb leren reizen en ik ben er zeker van dat dit niet de laatste grote reis was die ik zal doen. Zo’n ervaringen wil ik nog gaan opzoeken later. Alles was de moeite waard.

Met spijt in mijn hartje neem ik afscheid van Ecuador. Met spijt in mijn hartje neem ik afscheid van mijn avontuur. Dit was tot nu toe mijn beste en mooiste ervaring uit mijn leven. Een ervaring die niemand me meer kan afnemen. I was living it. I was living the Ecuador dream. I was living my Ecuador dream!

Wat zal ik heel erg missen:

×         * Het  continue samenleven met de vier fantastische meisjes

×          *Eva haar musical-allures bij iedere zin en haar onuitputtende energie

×          *Sien haar prachtige lach en haar platte dialect

×          *Britte haar roze kleurtje en haar stiekeme knuffels

×          *Babbelen in het Spaans

×          *Het adembenemende landschap

×          *De relaxe mentaliteit van de Ecuadorianen

×          *De mama’s begeleiden in het ziekenhuis

×          *Knuffelen met de schattige baby’s

×          *De adrenaline die door me heengaat wanneer ik een bevalling doe

×          *De “gracias, doctora” van de mama’s die me bedankten

×          *Martha die steeds geïnteresseerd vroeg hoeveel bevallingen we die dag gedaan hadden

×          *De temperatuur

×       *Het feit dat ik nooit een handtas of jas hoefde mee te sleuren, enkel een Bh waar ik mijn geld in kon verstoppen

×          *Nooit hoeven te sms’en of te bellen, gewoon omdat we daar geen gsm nodig hadden

Wat zal ik zeker niet missen:

×          *De honden van Martha, noch die van op straat

×          *Het vuilbakje naast de wc waar we al ons toiletpapier moesten ingooien, al heb ik nu al ondervonden dat ik steeds het vuilbakje zoek als ik naar toilet geweest ben.

×          *De ijskoude douche

×          *Het zweten in Guayaquil

×          *Het getoeter van de vieze mannen

×          *Het grote smog-gehalte in Guayaquil

×          *Het gevaarlijke, roekeloze verkeer

×          *De stank van Martha haar soppa iedere dag

Eigenlijk is dit lied de grote samenvatting van mijn hele avontuur:

So take the photographs
and still frames in your mind.

Hang it on a shelf
In good health and good time.

Tattoos of memories
and dead skin on trial.

For what it's worth,
it was worth all the while.

It's something unpredicatable
but in the end it's right.
I know I had the time of my life.

Ook wil ik nog even een paar belangrijke mensen bedanken. Ik weet dat ik er duizenden zou kunnen bedanken, maar hier is toch alvast een kleine selectie.

* Dankjewel Sien, Eva en Britte. Jullie hebben ervoor gezorgd dat dit zo’n mooi avontuur geworden is. We hebben gelachen en elkaar gesteund. Jullie krijgen echt een plaatsje in mijn hart!

* Dankjewel mama en papa om mij te laten vertrekken op deze reis en mij te ondersteunen en aan te moedigen

* Danku Ferre en Marie om mij te laten gaan en toe te staan dat de kajuit van drie even gesplitst was. Ps: ik heb jullie gemist.

* Dankje lieve Niki om zo’n super groepsleiding te zijn. Ik weet dat je veel werk had, maar jij bent gewoon geweldig en jij kon het aan.

* Dankjulliewel allemaal voor de lieve complimenten, reacties en de interesse in mijn reis.