Gewoontes in de Sotomayor en het begin van een heerlijk weekend

 De eerste stageweek zit er al op. Wij draaien hier in het ziekenhuis twaalf uur shiften. Ik heb deze eerste week nachten gedaan. Dit betekent dat ik al om 17 uur ’s avonds moest vertrekken, om voor het donker aan te komen in het ziekenhuis.  ’s Morgens konden we pas tegen half  7 terug naar huis vertrekken. Vroeger mochten we van de bewakingsagent echt niet vertrekken omdat het dan veel te gevaarlijk is op straat in de buurt van het ziekenhuis. Ik kan dus met andere woorden stellen dat ik in totaal 14 uur weg was van huis. Mijn bedje was iedere ochtend meer dan geliefd. Op de vesten van de bewakingsagent (er lopen er heel veel rond aan de verschillende ingangen van het ziekenhuis) staat ECUAPROT. Ik kan je verzekeren dat dit zorgde voor hilariteit bij de Belgische meisjes. We lopen trouwens graag voorbij de bewaking, aangezien er een hele knappe man werkt. Ik noem hem graag de Ryan Gosling van Ecuador J.

Op weg naar mijn derde stagedag hebben Britte en ik trouwens iets heel vreemd en beangstigend meegemaakt. Wij namen, zoals ieder dag, de bus nummer 56 naar ons werk. Normaal gezien duurt het een half uurtje voor we aankomen op onze bestemming. Dit was die dag wel even anders. Een half uur later reden we door een onbekend deel van de stad. De buschauffeur had helemaal een verkeerde weg genomen. We kregen het al wat benauwd en gingen dan toch maar aan de buschauffeur vragen waar we waren en of we misschien terug reden naar Alborada (waar we wonen). “Nee” zei hij. Hij zei dat we beter afstapten en een andere bus terugnamen. We stapten af en belden naar Martha. Zei wist ongeveer waar we waren en we spraken af dat we naar een tankstation zouden gaan waar ze ons zou komen ophalen. Op dat moment begon het echt al heel donker te worden en blijkbaar waren we in een heel gevaarlijk deel van Guayaquil aangekomen. Zelfs de mensen op straat zeiden dat het daar heel peligrosso (gevaarlijk) was voor twee meisjes alleen. Aangekomen in het tankstation werden we dan ook lastiggevallen door een bedelaar. Wat waren we blij toen we Abraham voor het winkeltje zagen staan om ons te komen ophalen. Opgelucht dat alles goed was gekomen, maar met een klein hartje begonnen we dan maar aan onze laatste stagenacht. Voortaan mogen we van Martha ook niet meer de bus naar het ziekenhuis nemen omdat de bussen vanaf nu blijkbaar nooit meer zullen rijden zoals voordien.

sala parto

Werken in het Sotomayor ziekenhuis is heel erg heftig. Sommige dingen die hier gebeuren zijn echt tegen mijn principes. Bij een van de bevallingen die ik gedaan heb stond de vrouw nog niet op 10 cm ontsluiting. Toen ik toucheerde stond ze slechts op 7 à 8 cm. Ik zei tegen de vroedvrouw dat deze vrouw nog niet op compleet stond, dus dat ze echt nog niet mocht persen. Hierbij lachte deze vroedvrouw me uit en zei ze dat de vrouw te hard aan het schreeuwen was tijdens haar weeën dus dat ze beter zou bevallen. Het verbaasde mij dan ook niet dat de dokter na de bevalling de gescheurde baarmoederhals moest komen hechten.  Dit zijn dingen die ik echt niet graag doe. Ik vind het zo onmenselijk. Voor het personeel hier lijkt dit allemaal zo vanzelfsprekend, dat is het voor mij absoluut niet. Jammer genoeg kan ik er als buitenlandse student niet tegenin gaan.

Ook heb ik hier al geassisteerd bij twee doodgeboortes. Heel schrijnend vind ik. De moeders worden hier bij een doodgeboorte gelukkig wel een beetje gesedeerd. Het laatste kindje had wel heel veel afwijkingen, dus misschien was het wel beter dat het gestorven was. Het had bijvoorbeeld geen schedelbeenderen, enkel huid op zijn hoofdje. Ook had dit kindje een veel te klein bekken voor zijn leeftijd en een heel groot, opgezet buikje. Het leek alsof deze mama ook wel opgelucht was dat het kindje niet meer leefde. Ze had immers thuis al drie kindjes rondlopen en ik vermoed dat een vierde, gehandicapt kindje er echt niet meer bij kon voor deze minder welgestelde vrouw.

Na iedere bevalling worden de baarmoeders schoongemaakt met compressen. Dit is een hele pijnlijke “ingreep” voor deze dames. En toch krijgen de vrouwen hier geen pijnstilling of verdoving. Ik weet niet hoe ze het volhouden, maar een ding weet ik wel zeker, ik heb enorm veel respect voor de kraamvrouwen hier in Ecuador. Dit is een handeling die ook nooit wordt uitgevoerd in België, het is voor niets nodig. Ook curettages (het uitschrapen van de baarmoeder) wordt hier heel vaak, in mijn ogen onnodig, gedaan.

Mijn hart breekt ook steeds als ik weer een tienermeisje moet begeleiden tijdens de arbeid. De meeste moeders zijn hier zo jong. Tijdens mijn vorige nacht kreeg er een meisje van 14 jaar een keizersnede. Het was erg om te zien hoeveel schrik dit meisje had voor de ingreep. ik kon het dan ook niet laten om haar te ondersteunen toen de rachi (verdoving voor tijdens de keizersnede) werd geprikt. Ze was helemaal aan het trillen. Ik merkte dat het haar plezier deed dat ik haar hand en haar schouders vasthield. Ik probeerde haar ook te troosten in mijn beperkte Spaans. Veertien jaar is echt een leeftijd waarop je nog kind moet zijn. Het is veel te jong om al mama te worden en jouw jeugd achter je te laten. Helaas bevallen er heel veel tienermeisjes hier in het ziekenhuis.

 

Vermoeid van deze eerste heftige week zijn de twee dagen vrij echt heel erg welkom. Gisteren stelde Abraham voor om samen pizza te maken. Mmmh daar hadden we wel zin in. Abraham was alvast iets gaan halen bij de bakker vooraleer we konden vertrekken om  inkopen te gaan doen voor ons avondmaal. We gingen dus maar even in het salon zitten waar we een gesprekje voerden met Martha. Zij is echt een babbelkont die niet op haar mondje gevallen is. Zo kan ze er bijvoorbeeld niet over zwijgen dat ik dikke benen heb. Ze zegt steeds: “Emma tiene piernas gorda.”.  Met andere woorden: “Emma heeft dikke benen”. Ze zegt dat ik even dikke benen heb als haar zwarte hond. Hier is dat blijkbaar een compliment, al had ik liever een ander compliment van haar gekregen. Ze zei er gelukkig bij dat ik zelf niet dik ben, maar dat ik wel dikke benen heb. En dat ‘compliment’ geeft ze me nu al twee dagen op rij. Ze vraagt er ook steeds bij of mijn mama ook dikke benen heeft. Gênant gênant.. Gelukkig ben ik niet de enige die door haar een beetje word geplaagd. Volgens Martha komen alle Belgische meisjes hier gorda aan en vertrekken ze allemaal  delgado (slank). Dat is dan toch een mooi vooruitzicht. (ps: ik denk dat ik hier door de stage en de rijst ook wel al 2 kg kwijt ben). Gelukkig word ik hier ook niet enkel als gorda afgestempeld, maar noemen de vroedvrouwen in het ziekenhuis me ook bonita. Yess!

Nadat we onze inkopen waren gaan doen in de supermercado konden we beginnen aan de bereiding van de pizza. Hierbij zette Abraham een ”how to make a pizza” filmpje van youtube op en begon hij het deeg te kneden. Njammie het resultaat mocht er echt wel zijn. ik denk dat die verruit de lekkerste maaltijd was die ik hier in Ecuador al gegeten heb. Laat het weekend maar beginnen!

                                                                    

           

                                       

Lieve vriendjes, ik heb het hier enorm goed. De stage is vermoeiend en overweldigend, maar ik vind het ook wel heel erg leuk! Ik begin te wennen aan het warme weer. Ik vond het zelfs frisjes toen het een van de voorbije dagen 24 graden was. En ik vind het geweldig dat ik hier nog drie maandjes mag blijven!

Hasta la proxima!

Beso Emma (of Amma of Enga, of hoe je mij wil noemen) xx