Mijn VEERTIGSTE bevalling

Dit blogbericht is een heel vroedkundig geladen berichtje. Ik zeg het dus liever op voorhand: beste gevoelige lezertjes, sluit dit venster en doe iets leuk want er komen een paar heftige taferelen aan bod.

Vandaag was het werken geblazen… Hard labeur, maar met een schitterend einde. In de voormiddag heb ik veel aan mijn eindwerk gesleuteld. Veel voor de computer zitten en schrijven dus. Wanneer mijn inspiratie wat afzwakte kon ik gelukkig eventjes pauzeren met mijn roomies om er dan terug op en top in te vliegen. Ik heb wel wat werk kunnen verrichten en ben wel blij met het resultaat. Maar de meesten die mij kennen zullen wel begrijpen dat ik na dit computerwerk heel blij was dat ik kon vertrekken naar het ziekenhuis. Ik zat vol adrenaline en ik popelde om vrouwtjes te begeleiden en om wat bevallingen te kunnen doen.

Aangekomen in het ziekenhuis stond er al meteen een vrouw op bevallen op de hoog-risico afdeling. Ze lag op deze afdeling omdat ze al 27 uur in arbeid was. Je kan je dus wel voorstellen dat dit meisje (21 jaar) heel moe was en dat het een grote inspanning vergde om te persen. Ik moedigde haar dus extra aan, bracht haar een bekertje water en koelde haar wat af met een vochtig doekje. Ze was heel blij dat ik er was want ze had heel veel schrik voor de bevalling. Ik stelde haar gerust, alles zou goed komen. Het kindje lag wel in een posterior positie wat de weeën alleen nog maar pijnlijker maakte en de uitdrijving ook wat bemoeilijkte. Toen het hoofdje geboren werd volgden de schouders niet meteen (schouderdystocie). De vroedvrouw wist niet goed wat ze hier mee moest doen en trok alleen nog maar harder aan het hoofdje. Ik kon gelukkig nog nuchter nadenken en handelde hierdoor snel (benen in hyperflexie en ik gaf wat pubisdruk). Hierdoor kon het kindje snel geboren worden. De mama was heel gelukkig, ze was opgelucht dat haar lange arbeid er eindelijk opzat.

Eventjes later ging ik op de neonatologie afdeling kijken of alles goed ging met dat kindje. De pediaters waren hem nog aan het onderzoeken, maar alles bleek goed te gaan. Omdat het zo druk was op de neonatologie afdeling vroeg een van de pediaters of ik met een ambu kon werken. Ik schrok wel even toen ze me naar een prematuurtje van 29 weken leidde en zei dat ik dat kindje moest beademen. Ik deed dus maar wat ze vroeg, maar zonder veel (lees: helemaal geen) uitleg te geven liep deze pediater al weer naar een ander kindje. Daar stond ik dan met de ambu in mijn handen. Ik wist niets van het kindje. dit was een heel moeilijk moment voor mij. Ik voelde me klein en hoopte dat ik alles goed deed. Gelukkig had ik in België al een stage gedaan op neonatologie en kon ik de monitor (waarop de hartslag en de saturatie af te lezen was) wel beoordelen. Ik duwde met een aanhoudend ritme in de ambu. Helaas daalde de saturatie (percentage zuurstof in het bloed) van het kindje na een half uurtje sterk. Ik riep er een pediater bij en ook zij kreeg de saturatie niet meteen omhoog. Het daalde zelfs tot rond de 49%, wat helemaal niet goed is. Na een kwartier overleggen besloten de artsen op hun dode gemakje om de zuurstoffles, die naast de couveuse stond, misschien eens te vervangen. De saturatie verbeterde een beetje, maar was nog steeds niet optimaal. Nog een half uur later besloten de artsen om Surfactant® toe te dienen, nog steeds op het dode gemakje dus. Nu raakte ik wel even gefrustreerd van de trage ecuadoriaanse mentaliteit. Uiteindelijk stabiliseerde het kindje wel door dit product, en kon het naar de intensieve neonatale afdeling gebracht worden. Ik was opgelucht, maar toch was dit een hele nare ervaring voor mij. Hopelijk moet ik niet meer al te vaak zo’n dingen doen zonder dat er uitleg aan me gegeven wordt. Gelukkig bedankte de pediater me nog en ze schreef op mijn feedback fiche: exellente!

Nog geen half uur later stond er alweer een vrouw op volledige ontsluiting. Ze mocht al beginnen persen op de arbeidskamer. De mama was alweer een jong meisje van 18 jaar, dat haar tweede kindje verwachtte. Steeds wanneer ze een contractie had nam ze me stevig vast in een houdgreep. Een beetje een verstikkend gevoel, maar bon, als ik haar daar mee kon helpen deed ik het met plezier. De vroedvrouw maakte hierbij de opmerking dat de mama haar kindje Emma moest noemen omdat ik haar zo hielp. Maar toen de mama zei dat ze een jongen verwachtte viel dat uitstekende plan helaas in het water. Ze maakte snel vordering en mocht meteen naar de parto-zaal gebracht worden. En nadat ik aan de vroedvrouw vroeg: “puedo hacer el parto?”, mocht ik dan ook deze bevalling doen. Nummer negenendertig was op dat moment binnen en ik kon vol spanning beginnen uitkijken naar mijn veertigste bevalling. Ondertussen hadden Sien en Eva ook hun veertigste bereikt en de volgende bevalling zou dan ook voor mij zijn, joepie.

Na deze bevalling moest ik een andere broek gaan vragen, want mijn broek was wat vuil geworden. Natuurlijk zijn de Ecuadorianen veel kleiner dan ik ben en kwam de ‘lange’ broek dus tot halverwege mijn kuiten. Echt een prachtig zicht moet dat geweest zijn, water in mijne kelder en dan nog met witte sokken. 

Hierna konden we gaan eten. Kan je al raden wat er op het menu stond? Ja inderdaad rijst! Dit keer was er een tong van een koe of iets dergelijks bij. Dit stukje vlees heb ik niet aangeraakt, het zag er verschrikkelijk uit. De rijst begint stilletjes aan wel mijn oren uit te komen hoor. Elke dag staat er arroz arroz arroz op het menu. Ik verheug me al op een lekker patatje als ik terug thuis kom.

ARROZ-ARROZ-ARROZ

Na het eten duurde het niet lang of ik mocht me weer steriel aankleden voor een bevalling. Deze keer zou ik de bevalling samen met de befaamde Blanca doen. Hierbij moet ik toch wel even wat meer uitleg geven. Blanca is een redelijk oude vroedvrouw. Ze is knapper met haar hoofddoekje op dan zonder, wat wel iets wil zeggen want de hoofddoekjes hier zijn echt erg lelijk. Ze stift haar lippen steeds in een knalrode kleur. Aangezien ze toch wel al op leeftijd is, kruipt de kleur een beetje tussen haar rimpels. Ze praat heel snel en onduidelijk en het geluid lijkt een beetje op een piepende muis. Ook lacht ze steeds met haar mopjes, of ja ik denk toch dat het mopjes zijn, want ik versta niks van wat ze zegt. Het geluid dat bij de lach hoort is gewoonweg fantastisch. Het is eerder een soort mhi-mhi-mhi. De andere vroedvrouwen noemen haar steeds blancita. Wij noemen haar liever witje of sneeuwwitje, omdat ze het dan niet doorheeft als we over haar praten (alleen sien vergeet deze bijnaam al eens, en dan is het gênant als ze per ongeluk achter sien tevoorschijn komt). Het is wel een hele lieve vroedvrouw en ze is steeds blij als wij bijvoorbeeld een baby naar de mama brengen of als wij vragen aan haar stellen (helaas verstaan we haar antwoorden wel bijna nooit). Kortom het is een fenomeen hier in de Sotomayor, iemand die ik niet snel zal vergeten.

Het meisje die op bevallen stond was 18 jaar en verwachtte haar tweede kindje. het kindje kwam redelijk snel. Ik was nog bezig met alle steriele doeken klaar te leggen als het hoofdje al kwam piepen. Ik had het al opgegeven om de bevalling te doen en dacht dat ik nog even zou moeten wachten voor mijn veertigste bevalling. Gelukkig was blanca heel vriendelijk en hield ze het hoofdje tegen zodat ik de bevalling kon doen. Ik was zo gelukkig, dit was mijn veertigste bevalling. Toch wel een heel speciaal aantal. De magische veertig betekent dat ik nu mag afstuderen als vroedvrouw. Ja je hoort het, binnenkort stel ik me zo voor: “aangenaam, ik ben Emma, vroedvrouw.”. ik was zo fier als een gieter. Gelukkig dat ik een mondmaskertje aanhad, want ik had een hele brede glimlach, en dat zou er nogal vreemd hebben uitgezien.

Het was wel een speciaal geval hoor, mijn veertigste. Mijn vrouwtje had - doe alsjeblieft je ogen nu toe als je straks moet gaan eten of dergelijke, of als je er niet tegen kan - genitale wratten, waardoor haar huid heel stug was en er lelijk uitzag. Blanca kon ook niet stoppen met te zeggen dat het lelijk was (feo). Blanca riep tegen een van de verpleegsters dat ze twee krukjes moest brengen. En toen zaten we daar; als Kwik & Flupke of Bert & Ernie, tussen de benen van de mama. Ze wilde me namelijk heel goed uitleggen hoe de vrouw gehecht moest worden. De mama had een hele vreemd scheur en daarbovenop nog een episiotomie. Dus we hadden wel wat hechtingswerk voor de boeg. Een uur hebben we daar zo gezeten. Wel fijn voor mezelf, want ik heb veel steekjes mogen plaatsen. Natuurlijk zal dit minder fijn zijn voor de mama. Ik heb met andere woorden al mooiere bevallingen gedaan, maar als vroedvrouw kan je natuurlijk niet voorspellen wat voor bevalling het zal worden. Nu heb ik zo iets toch ook weer meegemaakt he.

Het kindje was een flinke jongen van 3.412 kg en 49 cm. En voor mij betekende deze jongen iets heel speciaal. Ik ben enorm blij dat ik mijn magisch getal bereikt heb en zal me nu nog meer proberen te focussen op de arbeid en de begeleiding van de mamaatjes. Er valt nu echt wel een spanning van mijn schouders.

Aangezien we op dit moment allemaal onze veertig bereikt hebben, hebben we besloten om het morgen na ons werk te gaan vieren. We gaan uit eten bij ‘Thank God its Friday’ en daarna gaan we naar de cinema. 

Sorry voor het vroedkundig bericht, maar ja daarvoor ben ik natuurlijk naar Guayaquil gekomen. Voor jullie lijkt het misschien allemaal een beetje horror, maar voor mij is dit het werk dat ik graag doe. Je zal me moeten nemen zoals ik ben, hihi!

Nog twee dagen werken, en dan begint mijn twee weken durende vakantie. Joepie!

Hasta la proxima, amigos en ik wens jullie alvast een vrolijk Pasen (helaas voor mij dit jaar zonder paaseitjes).

Xx Emma