Het voorbije weekend was in een woord fantastisch. Het was
heerlijk om eens even weg te zijn van het hectische Guayaquil. Even weg van de
heisa in het ziekenhuis. Het was wel fijn om een momentje te kunnen ontsnappen
aan het getoeter van de auto’s, het gefluit en geroep van de locals, de smog die
we hier steeds inademen,… Het is geweldig om even deze industriële stad achter
ons te laten en te genieten van de prachtige stadjes en andere omgevingen die
Ecuador ons te bieden heeft.
We zijn begonnen aan onze trip in de terminal in Guayaquil.
Dit zou de eerste reis zijn waarbij we helemaal alleen de bus moesten nemen en
een een hostel moesten zien te vinden. Dit had ik in Europa natuurlijk wel al
vaker gedaan, maar hier in Latijns-Amerika is dat toch een ander paar mouwen.
Informatie op internet opzoeken is niet zo vanzelfsprekend. Maar we deden ons
best en behielpen ons met onze standaardzinnen Spaans. We kwamen dan ook vier
uur later aan op onze bestemming: Cuenca.
Cuenca is een idyllisch stadje ten zuidoosten van Guayaquil.
Het voelde als een verademing om daar uit de bus te stappen. Het was er slechts 20 graden (wel vreemd hoor om te
merken dat we hier harder verbrand zijn dan ooit in Guayaquil). Dit was de
temperatuur waar mijn blanke huidje al ongeveer drie weekjes naar hunkerde.
Nadat we een leuke hostel hadden gevonden en we onze spullen
gedropt hadden besloten we om de stad even te verkennen. Onze hostel bevond
zich pal in het midden van de stad en alles was dus heel bereikbaar. Het was
geweldig om nonchalant de toerist uit te hangen en hiervoor niet eens raar
bekeken te worden. We vonden, met ons stadsplannetje in de hand, al snel wat
typische marktjes. Het snuffelen tussen de spulletjes en het afdingen kon beginnen. Hier heb ik dan ook
alvast wat souvenirtjes gevonden.
De dag erna moesten Britte en ik het even onder ons tweetjes
stellen. Helaas waren de andere meisjes wat ziekjes. We vermoeden dat de
kippenburger die ze de dag ervoor gegeten hadden hen niet zo goed bekomen was.
Britte en ik zijn dan maar het hoedenmuseum gaan bezoeken. De alom bekende
panamahoeden zijn namelijk een van de belangrijkste streekproducten uit de
omgeving van Cuenca. Op weg naar het museum kwamen we een markthalletje tegen.
Heel typisch en leuk om in rond te lopen. Dat dachten we toch. Eerst kwamen we
aan de fruitafdeling. Rijen vol heerlijk vers fruit. Af en toe pronkten er
vruchten die we nog nooit hadden gezien. En de uitleg die we kregen bij de
vruchten maakten ons ook niet echt wijzer. Helaas viel de vleesafdeling wel zeer
hard tegen. Stinken dat het daar deed. Bah, ik kan begrijpen dat Eva en Sien
ziek geworden waren van het vlees hier. Rotte eieren zijn er niets tegen.
Kokhalzen geblazen!
Het hoedenmuseum was wel heel erg mooi. Ik heb kunnen
aanschouwen hoe deze hoeden gemaakt werden. Ze bestonden ook in alle kleuren en
maten.
’s Namiddags zijn we
met z’n allen naar Turi gewandeld. Dit is een kerkje iets verderop. Vanaf dat
punt kan je de hele stad Cuenca aanschouwen. Het was een redelijk vermoeiende
trip met veel trappen, maar het uitzicht was deze inspanning wel meer dan
waard.
Hierna besloten we om de bus te nemen naar een stadje
verderop, Gualaceo. Volgens mijn reisgids en die van Eva is het aanbevolen om
dit dorpje te bezoeken aangezien er veel marktjes zijn met typische producten en traditionele
gastronomie. Dit viel helaas wel zwaar tegen. We konden enkel een marktje
vinden met fruit. Gelukkig was het een lekker zonnige dag en konden we aan de
rivier genieten. We gingen die avond vroeg slapen want de dag erop zouden we Las
Cajas gaan bezoeken.
Las cajas is het nationale natuurpark van Ecuador. Het is
een park midden in het Andesgebergte. We besloten om erheen te gaan. volgens
mij was dit een van de beste beslissingen die we al genomen hebben hier in
Ecuador. Het was echt adembenemend. We hebben een wandeling gemaakt die
berekend was op 5 uur wandelen. We waren dan ook fier op onszelf toen we deze
tocht in vier uur rond hadden. We zagen heel veel soorten vegetatie die we nog
nooit eerder gezien hadden. Onderweg kwamen we ook een kudde alpaca’s tegen.
Het was super plezant om te wandelen tussen de bergen en rond de meren. In zo’n
omgeving voel je je wel een klein dingetje hoor. Het natuurgebied ligt op een hoogte tussen
3500m en 4000m. Af en toe moesten we dan ook even stilstaan en op adem komen,
want onze longen trekken deze hoogte soms niet volledig. Maar dat stilstaan was
eerder prettig dan onprettig, want het was heerlijk om van het uitzicht te
genieten.
Even een kanttekeningetje maken: toen we aan de trip
begonnen en onze zakken aan het pakken waren hadden we er niet bij stil gestaan
dat het wel eens handig zou kunnen zijn om wandelschoenen mee te nemen. Ik
moest deze klimtocht, door de soms moerassige wandelpadjes, maken op mijn
sloefkes van 9 euro van de H&M. Maar een dikke proficiat aan deze
winkelketen, want het is me gelukt en buiten het feit dat de schoenen na een
kwartiertje al enorm vuil waren, waren de schoenen ideaal om Las Cajas te bezoeken.
Ps: Ferre en twaalf, wees maar fier op jullie sonnenkoning
prestatie van amper 2185 m. Ik heb zojuist 4000 m hoogte bereikt. Een applausje
zou hier wel op zijn plaats zijn.
Moe maar voldaan na de hiking-tocht namen we weer een bus
richting Guayaquil. Er verscheen spontaan een glimlach op mijn gezicht toen ik
ontdekte dat de autostrade richting Guayaquil de E40 bleek te zijn. blijkbaar
leiden alle autostrades met de naam ‘E40’ naar huis in mijn geval. Ja, op dit
moment begint het huisje van Martha, in Alborada, echt een beetje mijn thuis te
worden. Het voelde dan ook goed om terug in Alborada aan te komen en nog eens
te kunnen douchen in onze ‘eigen’ douche, onze ‘eigen’ wc te kunnen gebruiken
en fris water te drinken uit onze ‘eigen’ frigo.
Ik heb nog maar zo’n klein stukje van Ecuador gezien, maar
het heeft me wel al enorm verbaasd. Het is hier echt een prachtig land. Ik wil
nog zoveel meer zien. We hebben dan ook afgesproken om vanaf nu geen enkel
weekend meer thuis te spenderen. Ik ben er zeker van dat ik nog duizend-en-één
dingen zal zien op de komende uitstapjes.
Maar nu
back to reality. Tijd om terug aan de slag te gaan in het ziekenhuis.
Benieuwd wat voor complicaties er nu weer zullen te zien zijn.
Nos Vemos!
Xx Emma De Schutter (Gelukkig vinden de Ecuadorianen dit een
moeilijke naam. Toen er eentje vroeg of hij me mocht toevoegen op faceboek zei
ik: “ja natuurlijk, ik ben Emma De schutter”. Waarop hij mee verbaasd aankeek.
Ik antwoordde dan “si, es difficile”. Goed vanaf op die manier. Hehe.).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten