Ons Brittanieke was jarig!

Dit weekend stond volledig in thema van onze jarige blondines hier in Ecuador. Vrijdagavond zijn we met een hele bende gaan fuiven in een discotheek in Guayaquil. Fuiven, zo zouden wij het in Leuven zeggen. Hier zou ik eerder zeggen: We zijn gaan dansen. Want dansen doe je op de Feestjes hier. We hebben ons echt geamuseerd. We hadden de avond namelijk ingezet met een fris Stellake. En dat deed heel veel deugd, na twee maanden en half. Ik moet zelfs toegeven dat het echt straf smaakte en meteen naar onze hoofden steeg. Dat worden goedkope fuifjes de eerste weken in België. Ik kijk er al naar uit.

Zaterdag hebben we nog wat gewerkt aan onze taken voor school. Dat moet namelijk ook gebeuren. Maar zondagochtend konden we deze ‘vervelende dag’ snel vergeten, want toen vertrokken we weer naar de zee. Deze keer gingen we naar het stadje Puerto Lopez. Ons Britte was maandag namelijk jarig, en zij mocht de volgende uitstap dus kiezen. Uiteraard konden zand, zee en cocktails niet missen op dit weekend. Het was een rustig strandje met aan de dijk een paar strooien hutjes. Heel gezellig dus. Helaas kan ik over dit rustige strandje ook wel iets negatief vertellen. Er liepen duizenden honden rond. Zoals de meesten wel weten ben ik niet zo zot op deze beesten, en zeker niet als ze stinken naar natte hond. Deze beestjes verkozen ook steeds om naast onze strandstoelen te komen liggen, ik moest met andere woorden dus permanent op mijn hoede zijn. 

’s Avonds zijn we nog lekkere scampi’s ( uiteraard met rijst) gaan eten en vervolgens onze Hollandesa in de bloemetjes gaan zetten met een heerlijke maar straffe cocktail. 

De dag erop zijn we vroeg opgestaan om naar de vissers te gaan kijken die de verse vis op het land hezen. De geur was niet erg aangenaam, maar het was een hele ervaring. We zagen hele vreemde vissen we konden ook waarnemen hoe de vissers ze schoonmaakten om ze later te verkopen. Hierna zijn we in een strandhutje gaan ontbijten. Ik koos weer een heerlijk fruitslaatje, het fruit smaakt hier toch echt heel lekker hoor. Dat zal ik nog gaan missen binnenkort. Ook ’s middags at ik een heerlijke paella, uiteraard met verse vis uit de zee. Je hoort het al, het was weer een weekendje goed genieten om dan terug scherp te staan om tijdens de week aan het werk te gaan.

Nu heb ik weer heel veel zin om te gaan werken in de Sotomayor. Hopelijk kan ik weer veel Luizjes, Emmanuellekes, Josékes, Gabriellakes, Mariakes, Elisabethjes en af en toe eens een Jacksontje of een Shirleytje op de wereld zetten.

Quote van de week:

Eva, Sien en ik –de drie Belgen- vinden het altijd fijn om ons Hollands meisje een beetje te plagen. Het is een fantastische meid, maar soms vragen haar uitspraken en Hollandse gewoonten er gewoon  om haar even op de rooster te leggen. Vanaf het begin van ons Ecuadoriaans avontuur wordt zij bijvoorbeeld geplaagd met haar wit huidje dat door het minste zonnestraaltje volledig roze kleurt. Heel grappig was het dus toen we maandagavond thuis kwamen en Martha vol enthousiasme “Hola, Camaron (scampi)” riep toen ze Britte haar verbrande gezicht zag. Hihi, danku Martha om ons zo aan het lachen te brengen.

Hasta la proxima, amigos!

Soy interna de obstetricia

Deze week zijn we, na een heerlijke vakantie, terug aan het werk gegaan. En ik moet zeggen, het deed me enorm deugd. Ik had zo veel zin om terug bevallingen te doen. Ik denk dat ik na deze buitenlandse stage/ervaring wel kan zeggen dat ik heel blij ben met de keuze van mijn opleiding. Het geeft me iedere keer een super goed gevoel als ik een mama kan helpen en kan ondersteunen bij de mooiste dag van haar leven. 

Dinsdag zijn we naar de Sotomayor getrokken. Wel een beetje vreemd om na twee weken terug op de materniteit aan te komen. Ook was er precies vanalles veranderd in die periode dat wij vakantie hadden genomen. Het gedeelte waar er normaal gezien sectio’s gedaan worden was volledig met zwarte doeken afgesloten. Ze waren er blijkbaar aan het werken. Alle vrouwen die een keizersnede moesten krijgen werden nu naar boven gebracht. Het was met andere woorden een beetje een rompslomp. Ook kregen we vanaf nu een lockertje om onze spullen in op te bergen, dat is wel veel gemakkelijker hoor ipv dat je steeds je spullen boven op een hoge kast moet “verstoppen”.

Het klinkt misschien vreemd, maar de het Spaans vlotte na twee weken ook minder goed. We hadden de voorbije twee weken uitsluitend Nederlands hoeven praten met elkaar. Oh ja, en de gesprekken met Martha zijn gemakkelijk, want je moet gewoon luisteren en knikken. Het “probleem” op de materniteit was nu dat ik de vrouwen wel verstond, maar dat ik soms wat langer dan normaal moest nadenken over mijn woorden. Gelukkig kwam ik er snel weer in en kon ik mijn geliefde gesprekjes met de mama’s terug voeren.

Net voor het middageten mocht ik een bevalling zelfstandig doen. Ook mocht ik bij deze bevalling zelf de knip zetten. Ik moet toegeven dat is toch een vreemd gevoel hoor. Het enige wat ik tijdens die handeling kon denken was: “oh nee, ik ben in een persoon aan het knippen. Oh nee, ik doe iemand pijn.” Ook de manier waarop de Ecuadorianen een knip zetten is anders dan in België. Ze wachten volgens mijn normen niet lang genoeg, waardoor de knip veel groter uitvalt dan nodig is. Maar toch ben ik blij dat ik deze handeling mocht uitvoeren, hierdoor zal ik me zekerder voelen wanneer ik dit in België eens zal moeten doen. Ook het hechten van deze knip verliep vlot. Ik word er steeds handiger in, en doe het ook wel graag.

Net voor we weer naar huis vertrokken kon ik nog snel een zelfstandige bevalling meepikken. Het was met andere woorden een hele vruchtbare dag. Het deed me deugd om terug in mijn vertrouwde ziekenhuis omgeving te vertoeven. Ik begin een echt vroedvrouwtje te worden, al zeg ik het zelf. En HELL YEAH dat ik daar fier op ben.

Deze week zijn we ook weer een lesje gaan geven over anticonceptie en de menstruele cyclus. Helaas waren het in de wijk waar we de lessen geven inschrijvingen voor het nieuwe schooljaar. Hierdoor was de opkomst van het publiek heel mager, om maar niet te zeggen dat er helemaal geen opkomst was. We besloten vervolgens om onze folders en condooms uit te delen in de wijk zelf. Hierbij probeerden we steeds aan de mensen persoonlijk een beetje uitleg te geven.

De buurt waar we onze condooms uitdeelden is heel erg arm; als je door deze straten loopt denk je wel weer even na hoe goed je het wel niet hebt. De mensen hier zijn wel gelukkig, omdat ze volgens mij niet veel anders kennen. Maar voor mij, een westers meisje, is de shock wel redelijk groot om zo’n manier van leven te zien. Ik hoop dat ik deze mensen , met onze mini-campagne,  op een of andere manier toch een beetje kan helpen. 

Tijdens onze wandeling door de wijk werden we tegengehouden door twee hectische vrouwen. Eentje met een groot fototoestel en de andere met pen en papier. Ze zagen er wat safariachtig uit. Het bleken twee journalisten te zijn die bij de krant werkten. Zij waren heel geïnteresseerd in onze “missie” en stelden ons dan ook wat vragen. Vervolgens wilden ze graag onze namen weten en trokken ze nog wat foto’s terwijl wij condooms uitdeelden. De komende dagen zullen wij de kranten hier in Ecuador dus een beetje in het oog houden. Wie weet verschijnen wij wel ergens op een paginaatje. 

Het deed deugd als de mensen een beetje meer uitleg vroegen over onze brochures. Af en toe kwamen er jongens terug om nog wat meer condooms te vragen. Gedurende de hele dag bloosden onze wangen meer en meer door de zon en de wangetjes van de locals meer en meer door onze onderwerpen.

Grappige anekdotes:

Ik wilde tijdens een van onze stagedagen een plasje gaan maken op de geliefde (not) toiletten in de kleedkamers. En bij het doorspelen werd niet alleen mijn plasje weggespoeld. Samen met dat plasje verdwenen ook twee balpennen en een dikke alcoholstift richting de riool, aangezien ze uit mijn verpleegsterpakje waren gevallen. Toen stond ik toch even versteld van de efficiëntie van dat afzuigsysteem. De toiletten hier in Ecuador zijn zo slecht nog niet. Er brak natuurlijk hilariteit uit toen ik dit verhaal treurig aan mijn stagemaatjes ging vertellen.

Door de vermoeidheid en het constant moeten overschakelen naar een andere taal slaag ik er soms niet meer in om goede Vlaamse zinnen te vormen:

1) Eva: Die shampoo hier in  Ecuador is nog redelijk goed. Emma: Ja maar de beste shampoo komt toch nog altijd van bij de bakker. (Natuurlijk bedoelde ik van bij de kapper)

2) Ik maakte per ongeluk een contaminatie van de twee woorden bakkes en mond waardoor de volgende zin gevormd werd: Hou je bod.

We wilden op een avond naar de tekenfilm “Rapunzel” kijken. Natuurlijk kwamen we tot een kleine discussie toen we in het hoofdmenu moesten beslissen of we de Vlaamse of de Nederlandstalige versie zouden bekijken. Gelukkig waren de Belgen in de meerderheid en werd het de Vlaamse versie. Britte keek dik tegen haar goesting mee en het was wel fijn, want steeds als er een echte Vlaamse zin werd gezegd herhaalde ze die in het sappig dialect. Zo zei ze bijvoorbeeld: “Ik kijk uit het vesterrrrrrr. Bij ons in Nederland is dat een raam.”

Mijn Spaans is beter dan in het begin, maar soms maak ik toch nog vreemde zinnen. Ja het enige wat je dan kan doen is jezelf uitlachen, een beetje rood worden en hopen dat de plaatselijke bevolking het misschien toch ook een beetje grappig vond. Zo zei ik een keer vol overtuiging: “Somos huevos”. Dit betekent dat: wij zijn eieren. Natuurlijk bedoelde ik dat niet, ik wou zeggen dat we jong zijn (Somos joven). Nou ja, laat ik het mijn leerproces noemen.

Je hoort het wel zeker, ik heb het hier zo enorm naar mijn zin. Iedere ochtend als ik wakker word moet ik weer even nadenken, om dan te beseffen dat ik daadwerkelijk in Ecuador ben. De tijd kort af, maar daar probeer ik zo weinig mogelijk aan te denken. Ik blijf er super hard van genieten.

Tot binnenkort!

Emma <3

Les geven in het Spaans...

Eerst en vooral wil ik even zeggen dat ik super blij ben dat jullie vanaf nu ook een beetje kunnen genieten van het zonnetje daar in België. Het zal er wel niet zo hard stralen als hier, maar het is in ieder geval een goed begin. Bij deze: drink er allemaal op een terrasje ene op mij. En binnen een maandje zullen we opnieuw samen terrasjes kunnen doen. In de tussentijd blijf ik mij hier rot amuseren.. 

Vorige week donderdag zijn we een stukje van Guayaquil gaan bezoeken dat we nog niet eerder hadden ontdekt. In het midden van deze chaotische en luidruchtige stad bevindt zich een stukje natuur. Er lopen allemaal gekke diertjes tussen de exotische planten. Het is een heel mooi plekje. Hier konden we kennis maken met de rustige kant van Guayaquil. Er is toch nog iets positiefs te zeggen dus over de lelijke grootstad waar we nu al twee maanden wonen.

De dag erna was het de verjaardag van Sien. Uiteraard moest dit gevierd worden. Er zijn er niet veel die kunnen zeggen dat ze een keer verjaard zijn op een ander continent. Ik en de twee andere meisjes hadden voor haar een klein ontbijtje gemaakt. ’s Middags vierden we Sien ook nog eens goed met een zelfgemaakte taart van Martha. Het was een kaastaart met aardbeiensaus. We waren allemaal een beetje achterdochtig, aangezien de kaas hier een vreemd nasmaakje heeft. Maar buiten het feit dat de taart heel zwaar was, kan ik er niets negatiefs over zeggen. ’s Avonds trakteerden we Sien op een fajita’tje en gingen we naar de cinema. De film die we kozen dateerde uit 2011 en was niet echt super geweldig, maar het was een gezellige avond. Hopelijk heeft onze jarige er ook van genoten.

De dag erna besteedden we veel tijd aan de schoolwerkjes die maar blijven opstapelen. Er komt geen einde aan. maar gelukkig was het een productieve dag en hebben we onze werkstapel toch wat kunnen verkleinen.

Zondag zijn we naar een stadje aan de zee geweest, Las Playas. Hier hebben we weer gennoten van de zon. Hopelijk bruinen we nog steeds een beetje bij. Helaas kunnen we daar zelf niet meer over oordelen, want onze bikini stond al langer in onze huid gebruind. De zee was eigenlijk wel een beetje lelijk daar, in vergelijking met de Galapagos eilanden. Maar dat kan natuurlijk niet anders, we hebben er toch van genoten. En ons zeedagje hebben we afgesloten met een heerlijke empanada napolitana, njamie.

Maandag zijn we samen met Martine en Ayla onze eerste les gaan geven over de menstruele cyclus en anticonceptie. Ik moet toegeven dat ik toch wel wat zenuwen had, dit moest namelijk allemaal in het Spaans uitgelegd worden aan de mensen. Achteraf zijn we nog wat folders en condooms op straat gaan uitdelen. Het is toch een beetje vreemd om te beseffen dat seks in dit deel van de wereld echt nog een heel groot taboe is. Steeds als we de mensen een condoom gaven durfden ze er amper naar te kijken. Hopelijk gebruiken ze ze goed. Ik heb alleszins het gevoel dat ik een klein steentje heb kunnen bijdragen vandaag aan de kennis van de Ecuadoriaanse bevolking in verband met preventie van tienerzwangerschappen. Al is dat kleine steentje misschien meer een zandkorreltje..

Tot de volgende,

En binnen 28 dagen in real life (voor de meesten toch).

XX Ems

Ain’t no mountain high enough

Onze tweede week van de paasvakantie brachten we iets sportiever door dan de chille eerste Galapagos-week. Onze batterijen waren op de eilanden volledig opgeladen en we konden er weer tegenaan. Eerst besloten we om een dagje in Casa Martha in te lassen om nog snel een handwasje te doen. 

Zaterdagochtend vertrokken we naar Baños. De busrit erheen duurde 6 uur. Maar het was een fijne busrit. De weg liep door het prachtige Andesgebergte. De verschillende akkers vormden een heel mooi lappendeken op de bergwanden. Ik bereidde me in de bus nog wat voor op de uitstap door wat weetjes in mijn travelgids op te zoeken over de verschillende steden die we zouden gaan bezoeken.

Aangekomen in Baños neusden we als echte toeristen door het stadje. Het was een super gezellig stadje, aan de voet van een nog actieve vulkaan. Er waren veel typische winkeltjes, met als gevolg dat dit de perfecte plaats was om wat souvenirs te kopen. We vinden het afdingen trouwens steeds gemakkelijker en we worden er echt goed in. Zo kocht ik bijvoorbeeld twee super mooie lederen handtasjes voor slechts 26 dollar (dit is 19 euro en een beetje). 

’s Namiddags waagden we ons aan de meest gekende specialiteit op vlak van voeding uit Ecuador: cuy. Dit is een gebraden cavia of Guinees biggetje. Appetijtelijk ziet het er niet bepaald uit. Maar we moesten het toch eens proberen zeker. De handjes en het hoofdje hingen nog aan het dier toen we het op ons bord kregen. Echt veel hebben we er niet van gegeten. Het was niet echt super vies, maar het gedacht alleen al zorgde ervoor dat we geen goesting meer hadden. Voor de nieuwsgierigen: het smaakte een beetje naar een mengeling van varkensvlees met konijn.

’s Avonds besloten we om de vulkaan, Tungurahua, te gaan bezoeken. We hadden hiervoor een soort feestbus geregeld. Heel grappig was dat. Jammer genoeg stelde het uitzicht van bovenaf niet zo heel veel voor. Wel hadden we een mooi zicht over de hele stad, een waar lichtspektakel was het. De Ecuadorianen slagen er toch steeds in om hun kerken er heel kitscherig te laten uitzien, met enorm veel neonverlichting.

Zondag zijn we in de voormiddag gaan raften. In twee woorden: heerlijk verfrissend. Het was echt plezant. De golven waren heel wild en het inslikken van rivierwater was dan ook niet ongewoon. Maar het was echt heel fijn om al peddelend door deze stroming te varen. ’s Namiddags besloten we om aan Canopy te doen. Hierbij stonden er 6 deadrides op het programma. De langste was 550 meter lang. Dat was zeer fijn. Zoals de meesten onder jullie wel weten houd ik wel van zo’n kicks. Ik moet zelfs toegeven dat het voor mij iets extremer had gemogen (ik hoop trouwens dat ons mama over dit laatste zinnetje heen leest).

De dag erna zakten we af, of beter gezegd stegen we, naar Riobamba. Dit is een stadje aan de voet van de Chimborazo. Het ligt op 2800 m hoogte. Hier moesten we een nachtje komen acclimatiseren, om de dag erna de Chimborazo te kunnen beklimmen, want ja hoor dat was ons plan. Je voelde inderdaad dat deze stad heel erg hoog gelegen was. Ik duizelde in mijn hoofd en verloor regelmatig mijn evenwicht, dat beloofde voor de dag erna. Ik had me de stad op zich wel wat mooier en gezelliger voorgesteld. Helaas leek dit stadje een beetje op klein Guayaquil. Helemaal niet mooi en gezellig dus. ’s Avonds konden we wel genieten van een heerlijke taillarin met camarones. Dat was een heerlijke maaltijd. Er lagen wel 30 scampi’s op mijn bord, en dit alles voor slechts 6 dollar.

Dinsdag stonden we vroeg op. We zouden namelijk de Chimborazo beklimmen. Dit is de hoogste berg van Ecuador, 6310m hoog. De top van deze berg is ook het punt dat het dichtste bij de zon komt van de hele wereld. Nog dichter dan de top van de Mount Everest. De verklaring hiervoor is dat deze berg veel dichter bij de evenaar ligt dan de Mount Everest.

Het zwaarste aan de hele beklimming was niet het wandelen en de inspanning op zich. Het was heel erg moeilijk om te ademen op zo’n hoogte. We kregen het allemaal heel benauwd wanneer we wandelden. Ik had gedurende de hele wandeling het gevoel dat ik net die ene pint te veel gedronken had. Ik voelde me zeer duizelig en zag alle rotsblokken dubbel. Maar we mogen fier zijn op onszelf, we hebben een hoogte van 5000 meter gehaald. En ik was wel heel erg fier op mezelf omdat ik deze “top” als eerste bereikte. Ik zeg het: mijn scoutservaring komt hier wel vaak van pas. 

’s Avonds vertrokken we moe en voldaan terug naar ons bedje bij Martha. Helaas duurde de busrit wel wat langer dan verwacht. Er ontstond namelijk een enorme file doordat er twee vrachtwagens tegen elkaar gereden waren. En je kan je al voorstellen da het chaotische verkeer hier in Ecuador geen positieve factor was bij deze toestand. We waren dan ook heel blij toen we ’s avonds in ons bedje konden kruipen en konden uitrusten van de zware, maar oh zo fijne klim.

Kortom, ik kan deze week het beste beschrijven door het liedje: ain’t no mountain high, ain’t no valley low, ain’t no River... En het was, zoals zoveel hier, weer fantastisch.

Je gelooft het of niet, maar ik heb nu echt heel veel zin om terug te gaan werken in het ziekenhuis. Ik heb er zin in om mama’s te helpen en bevallingen te doen. Dat zal zeker en vast afkicken worden eenmaal ik terug in België ben. Het enige wat ik nu dus kan doen is genieten van elk momentje dat ik hier nog heb in Ecuador.

Tot snel, lieve vriendjes!

Emma xx

De Galapagoseilanden

De voorbije week heb ik eventjes echt kunnen proeven van de hemel. Ik ben samen met mijn fantastische stagemaatjes: Eva, Britte en Sien en de familie van Sien op reis geweest naar de Galapagoseilanden. Dit is een groepje eilanden ten westen van Guayaquil. Ze zijn bekend geworden doordat Darwin zijn ontwikkelingstheorie heeft gebaseerd op de diersoorten die daar leefden en nog steeds leven. Het is een beschermd natuurgebied geworden, waardoor er jaarlijks maar een beperkt aantal toeristen de eilanden mogen bezoeken. En dit jaar, in 2013, mocht ik me een van deze gelukkigen noemen.

Dit was de uitstap bij uitstek waar ik vanaf het begin van mijn Ecuador-avontuur het meeste naar heb uitgekeken. Enerzijds was ik super blij dat ik eindelijk deze reis kon maken. Anderzijds was ik maandag toch wel wat teleurgesteld omdat dit betekent dat ik nog maar slechts anderhalve maand in Ecuador zal vertoeven. Maar die gedachte heb ik meteen uit mijn hoofd verbannen, want ik moest en ik zou honderd procent van mijn vakantie genieten. Wel vreemd hoor om zo op vakantie te gaan wanneer je eigenlijk technisch gezien al op vakantie bent.

We vertrokken ’s morgens vroeg naar de luchthaven met onze taxi amigo. Dit is een dame die ons ieder weekend naar de terminal brengt, zodat we op onze uitstapjes kunnen vertrekken. Ondertussen weet zij dus al bijna heel onze planning vanbuiten. Daar aangekomen moesten onze rugzakken heel goed gecontroleerd worden, want er mag geen organisch materiaal naar de Galapagoseilanden vervoerd worden. Dit omdat de vegetatie op deze eilanden niet zou veranderen. Hier konden we dus al voor het eerst kennis maken met het feit dat deze prachtige eilanden echt beschermd gebied zijn.

Toen ik uit het vliegtuig stapte en de frisse zeegeur reeds kon ruiken en proeven voelde ik me oprecht gelukkig. Ik vond het geweldig om op de eilanden te staan waar Darwin zoveel jaren geleden ook had gestaan.. Fantastisch. Op en top vakantiegevoel.. En zelfs vroeg in de ochtend scheen het zonnetje al goed. Maar het was een fijne warmte, het zeebriesje werkte verfrissend.

We werden aan de luchthaven (op het eiland Baltra) met een ferry naar het eiland Santa Cruz gebracht. Aan deze haven werden we opgewacht door een pick-up die ons via het groene landschap naar ons eerst hotel bracht. Daar was een zwembad aanwezig, wat natuurlijk meteen ingehuldigd werd. ’s Namiddags vertrokken we naar “Tortuga Bay”. Dit was 45 minuutjes wandelen verwijderd van het centrum van  Santa Cruz. Het was een stralend wit strand, met flinterdunne, zachte zandkorrels. De zee was echt prachtig blauw. De mooiste zeekleur die ik ooit had gezien, zo appelblauwzeegroen. Hier op het strand lagen de leguanen zomaar te zonnen. Het waren zwarte exemplaren.. Al vond ik het fantastisch, toch kan ik je verzekeren dat ik er stiekem echt wel bang van was. Hierna hebben we wat in de baai gezwommen. Lekker verfrissend. Genieten was het overheersende werkwoord van deze namiddag. ’s Avonds zijn we gaan eten in een plaatselijk restaurantje. Ik moet jullie niet vertellen wat we aten, het was natuurlijk weeral rijst. Er lag ook wel een lekker stukje vis op ons bord. En onze aandacht werd nadien enorm getrokken door de blaffende zeehonden aan de overkant van de straat. En stoer als ik ben, wilde ik met zo’n dier wel eens op de foto. Helaas ben ik niet zo’n dierenvriend en sprong ik dan ook heel erg verschrikt op toen deze zeehond, al was het een kleintje, een vreemd snuivend geluid maakte. 

Die avond verkenden we de havenstad op Santa Cruz nog even met z’n allen. Hier waren natuurlijk veel souvenirwinkels te vinden. We sloten onze avond af met een heerlijke jugos en kropen na een plonsje in het zwembad snel in ons bedje om de dag erna weer fris te zijn voor de prachtige dingen die de Galapagoseilanden ons nog zouden te bieden hebben.

Dinsdagochtend zijn we het “Estacion de Charles Darwin” gaan bezoeken. Hier konden we reusachtige landschildpadden bewonderen. Op de weg erheen zagen we al een heleboel mooie dieren, zoals hagedissen en alweer leguanen. Mijn fototoestelletje stond dus permanent aan en ik vond het geweldig om de toerist uit te hangen. De weetjes in het schildpaddenpark fascineerden me enorm. Ook de gekleurde leguanen waren prachtig om naar te kijken, zolang ze maar niet te veel bewogen uiteraard.

Na het middageten vertrokken we met een boot naar het grootste eiland van de eilandengroep: “isla Isabela”. Dit is een eiland in de vorm van een zeepaardje, best wel ‘chevere’ (cool in het Spaans). de boottocht erheen was wat woelig. We moesten steeds in de golven beuken waardoor onze boot nogal onstabiel over het water gleed. Met andere woorden:ons maagje was hier wel wat aan het keren. Maar het mooie zeeuitzicht maakte dit natuurlijk maar een kleinigheidje. Het was prachtig om de verschillende eilanden aan de horizon te zien opduiken. En het water, ik kon er niet van over wat een prachtige kleur het had, wauw! 

Aangekomen aan de haven van “Isla Isabela” werden we met een Taxi-boot naar de kade gevoerd. Helaas waren de golven nogal wild, waardoor het overstappen van de ene op de ander boot niet zo simpel was. Toen ik op de Taxi-boot stapte kwam er net een grote golf. Hierdoor schokte deze boot heel erg, waardoor ik met mijn neus en mijn voorhoofd tegen het afdak van dit bootje botste. Mijn komende foto’s van de Galapagoseilanden zullen dus getekend zijn door een wondje boven op mijn neus. Maar ik bekijk het positief: “Wie wil er nu geen litteken van de Galapagoseilanden?”. Onze volgende gids moest dan ook heel erg lachen toen ik zei dat ik een “cicatriz” van de eilanden best wel “”chevere” en “bonito” vond. Na dit voorval werden we opgewacht door deze gids en bracht hij ons naar een beekje waar een stuk of zeven zalmroze flamingo’s stonden. Het was net een sprookje.. Ik had ze nog nooit zo roze gezien. Echt prachtig. Hierbij gaf deze gids wat uitleg, het was trouwens de mooiste Ecuadoriaan die ik tot nu toe al gezien had, wat nog maar eens bevestigt dat de Galapagoseilanden echt wel het paradijs is (hihi).

Die avond konden we genieten van de mooiste zonsondergang ooit; het was adembenemend! De lucht nam allerlei prachtige kleuren aan: roze, geel, baluw, groen.. Dit meemaken op een spierwit strand is echt wel wondermooi.

Woensdagvoormiddag gingen we op zoek naar grote landschildapadden in de natuur. En ja hoor die vonden we. Het was wel een hele warme voormiddag waardoor we extra blij waren toen we een plonsje mochten nemen in de prachtige Pacifische oceaan. De golven waren heerlijk.

’s Namiddags zijn we nog meer speciale dieren gaan spotten. Zo zagen we heel veel Jan-van-Genten (je weet wel, de vogels met de blauwe voetjes) ook zagen we Galapagoshaaien, pelikanen, lavameeuwen, veel leguanen,  lightfood krabben, zeeleeuwen (de locals noemen ze : perros del mar) en zeker niet te vergeten Pinguïns. Het was heerlijk. Ik heb getracht om veel foto’s te trekken, maar ik denk dat mijn eigen mental pictures toch meer waard zijn dan deze plaatjes hieronder. Geloof me het was zo fijn om deze bekende dieren van dichtbij de zien.

Hierna mochten we met ons snorkelgerief uit het bootje springen om een kijkje te nemen onder water. Wauw dat was echt geweldig. We zwommen tussen de zeeleeuwen, ze kwamen zowaar een dansje met ons placeren, geweldig. Ook zagen we adembenemend mooie vissen met allerlei prachtige kleuren. Ze zwommen rond onze lichamen en hadden precies niet veel schrik. Omdat we er niet genoeg van konden krijgen liet de gids ons nog een andere snorkelplaats zien, iets verderop. Daar konden we via rotsen nog een beetje dieper de zee in. Eva en ik waren de enige twee die voorbij de zee-egels durfden te gaan om de diepe zee te bereiken. Daar zagen we pas echt de wonderen van de zee. Hier zagen we mega grote roggen, zeesterren, fluovissen (zo noemden wij ze alleszins) en bovenal konden we hier een zeeschildpad waarnemen. Ik zwom er zonder zever 10 centimeter naast. Het was echt prachtig om te zien. Heel de snorkelactiviteit zat ik met het volgende liedje in mijn hoofd:”Diep in de zee, diep in de zee, ik zal je zo missen tussen de vissen, blijf toch benee. Laat ons maar drijven, met onze lijven, diep in de zee. Ik zeg het je eerlijk, hier is het heerlijk, diep in de zee.”

’s Avonds konden we met een heerlijke coctail op de pier weer genieten van een wondermooie zonsondergang. Toen ik hier even alleen over het strand wandelde en kon nadenken denk ik dat ik toch een beetje verliefd begon te worden op dit land. Ik begin de ‘pluk de dag mentaliteit’ meer en meer te appreciëren. Ik vind het fantastisch dat de mensen hier niets hebben en toch zo gelukkig zijn met de kleine dingen. Iemand vertelde ons hier dat hij steeds opnieuw weer kon genieten van de zonsopgang, dat hij niets meer nodig had en dat hij met de natuur alleen al zo gelukkig was. Ik denk dat ik dit zeker moet onthouden als ik binnenkort terugkeer naar de andere kant van de oceaan.

De dag erna, donderdag, stonden we vroeg op om een van de vulkanen op het eiland te gaan beklimmen. Het was een hele mooie wandeling naar boven(en geloof het of niet, ook nu heb ik deze tocht uitgelopen op mijn H&M sloefkes, ze verbazen me steeds meer en meer). En eenmaal boven konden we genieten van een adembenemend uitzicht over de krater van de “volcàn sierra negra”. Natuurlijk was ik heel benieuwd en vroeg ik me af of deze vulkaan nog actief was. Deze vraag stelde ik dan ook aan de gids. En ja hoor een beetje verderop liet hij me een hotspotje voelen. Niet over nadenken, doorwandelen en genieten van het uitzicht, want wat bleek: de vulkaan werd niet gemonitord over wanneer de volgende uitbarsting zou plaatsvinden.

Om onze stijve spieren nog wat te laten ontspannen mochten we die namiddag nog eens genieten van de onderwaterwereld. En waagden we ons nogmaals aan een snorkelsessie. Het blijft wel echt heel erg fijn als de perros del mar rond je komen zwemmen. Het is prachtig hoe deze dieren, die zo lomp lijken aan land, zich zo sierlijk in het water kunnen bewegen.

Vrijdagochtend moesten we helaas terug de boot nemen naar Santa Cruz om onze vlucht naar huis te halen. We vertrokken dus heel vroeg. Onze reis op de zee heeft wel wat langer geduurd dan verwacht. De propeller van onze boot was kapot. Hierdoor moesten we midden op zee van boot wisselen. Een eng momentje maar wel een ervaring meer natuurlijk. 

Toen we de luchthaven bereikten voelde ik me eigenlijk echt een beetje droevig. Ik denk dat dit het mooiste reisje van mijn hele leven is geweest. Het is een heel raar gevoel om te weten dat dit een plek is die ik waarschijnlijk nooit meer in mijn leven opnieuw zal kunnen bezoeken. En wees gerust ik had me er nochtans naar geïnformeerd. Ik vroeg onze knappe gids namelijk of ik hier niet kon komen wonen, waarop hij antwoordde dat ik dan met iemand van hier moest trouwen en er minstens 5 jaar mee moest samenwonen. Helaas heb ik in deze korte vier dagen niemand gevonden die met me wil trouwen. Ik zal dus blij moeten zijn met de herinneringen aan dit paradijs.

Ik heb hier mogen proeven van een van de mooiste stukjes land op aarde. En ik ben er nu echt vast van overtuigd dat ik nog zoveel mooie stukjes land wil zien tijdens mijn leven. Ik denk dat ik door deze buitenlandse ervaring echt de verre-reizen-bacterie in mijn lijf heb gekregen. Maar wees gerust alles op zijn tijd, eerst kom ik binnen een maand mijn geliefde belgenlandje  terug bewonderen en de volgende reizen zullen later pas gepland worden.

Kortom het was adembenemend, wondermooi, fascinerend en iets om nooit meer te vergeten. Ik word er zelfs een beetje emotioneel van als ik eraan denk dat het al voorbij is. Ik zou, als ik kon, zo terug het vliegtuig opstappen en de komende maand en half daar vertoeven. Deze reis heeft me diep gepakt en zal voor altijd een mooie herinnering blijven.

Liefs Ems